Σύντροφε, το πρόγραμμά σου ολισθαίνει…

Οικονομικά προγράμματα έχουν κατά καιρούς εκπονηθή πολλά. Στο εξωτερικό (τα διαβόητα 5ετή Σοβιετικά που θα «έθαβαν» τον καπιταλισμό-το αντίθετο συνέβη) και στο εσωτερικό (το 5ετές 1964-68 του μακαρίτη Κουτσουμάρη και εκείνο της δικτατορίας (του Κωνσταντίνου Θάνου) που δεν ολοκληρώθησαν. Το τελευταίο «ολιστικό σχέδιο» της κυβερνήσεως στερείται μέλλοντος, διότι το «σχέδιο» υπονομεύεται από την αντιεπιχειρηματική της…ασοφία.

Σκοπός παντός οικονομικού προγράμματος είναι η επέκταση του εθνικού προϊόντος που καλούνται οι επιχειρήσεις, ιδιωτικές και δημόσιες, να εξασφαλίσουν και διά της αναπτύξεως, την θεραπεία χρονίων παθογενειών όχι μόνον της οικονομίας ως της υστερήσεως των αποταμιεύσεων, του πληθωρισμού και του ελλείματος των εξωτερικών συναλλαγών αλλά και των κοινωνικών προβλημάτων όπως η ανισότητα εισοδήματος, η απόκτηση δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού και η δημογραφική συρρίκνωση.

Ουδέν εξ αυτών θίγει το κυβερνητικό «σχέδιο» “Growth strategy for the future” (Μελλοντική στρατηγική ανάπτυξης) που υπεβλήθη στην ΕΕ, κατ’ απαίτησιν του Βερολίνου. Και δεν θα μπορούσε να γίνη άλλως, καθ΄ όσον η αναπτυξιακή πολιτική της χώρας πρέπει να χαράσσεται εκ των ένδον και να μην υπαγορεύεται, εξ εκείνων που έχουν αντίθετα συμφέροντα με την ανάπτυξη της Ελλάδος.

Η πολιτική της ΕΕ έναντι της Ελλάδος, υπαγορευομένη υπό της Γερμανίας, δεν στηρίζεται στην νομισματική επέκταση και επαρκή ρευστότητα αλλά στο ακριβό ευρώ. Δεν ενθαρρύνει τις παραγωγικές επενδύσεις προστιθεμένης αξίας (στην βιομηχανία και για την υποκατάσταση εισαγωγών). Αποστρέφεται την εξωστρέφεια – ούτε καν υιοθετεί στην απελευθέρωση της οικονομίας και τον περιορισμό της γραφειοκρατίας. Είναι φανατικά προσκολλημένη στα πρωτογενή πλεονάσματα 8-10 δισ. ευρώ ετησίως μέχρις του 2020, ευνοεί τις επενδύσεις φθινούσης αποδόσεως (πχ. στον τουρισμό) και μάχεται για την φίμωση των εξωστρεφών επιχειρήσεων (πχ. της εμπορικής ναυτιλίας, των τροφίμων και το γενοσήμων φαρμάκων).

Η καρτελοποίηση της οικονομίας

Η προϊούσα καρτελοποίηση της οικονομίας (π.χ. τηλεπικοινωνίες, αεροδρόμια, μεταφορές κλπ) αποτελεί «γεωπολιτικό στόχο» των «συνεταίρων μας. Ούτε ένα βήμα στην αποκρατικοποίηση της εκπαίδευσης δεν έγινε την τελευταία 10ετία των μνημονίων. Το μόνο που ενδιαφέρει την Γερμανία είναι να «ολοκληρωθούν τα προαπαιτούμενα» και να πληρωθή το επονείδιστο χρέος (αντίθετο το ΔΝΤ)!

Οι «μεταρρυθμίσεις» αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα παντός αναπτυξιακού προγράμματος, αλλά δεν αντιμετωπίζουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας παρά μόνον όσον αφορά στην φορολογία, που πρέπει να είναι χαμηλή, αμετάβλητη και αποτελεσματική. Στο σχέδιον της κυβέρνησης Τσίπρα μόνον ο ΕΝΦΙΑ και το ποσόν (2,65 δισ. ευρώ) που αποσπά από την ιδιοκτησία, αναφέρεται και στην ες αεί μονιμοποίηση του, ενώ θα έπρεπε οι φόροι ακινήτου περιουσίας να μεταφερθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ως βασικοί της πόροι.

Στα εργασιακά ουδέν άλλο χρειάζεται παρά η εφαρμογή της κειμένης συνδικαλιστικής νομοθεσίας δια να μην μπορούν οι μαχητικές μειοψηφίες να παραλύουν την χώρα. «Αναπτυξιακή Τράπεζα» (μη εξυπηρετουμένων δανείων), «χωροταξικό» (νομιμοποιήσεως αυθαιρέτων προ εκλογών) και «κτηματολόγιο» (ως Γεφύρι της Άρτας) είναι κατώτερα ακόμη και ενός σοσιαλιστικού σχεδίου, που ολισθαίνει προς την αυτοαναίρεση του.