Τα 60 δισ. επενδύσεων της ΝΔ που δεν πρόκειται να έρθουν

Η ΝΔ, με βάση τα ευχολόγιά της, εμφανίζεται με αστείρευτη υπεραισιοδοξία, η οποία περιστρέφεται, κυρίως, γύρω από τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Η αισιοδοξία είναι θετικό χαρακτηριστικό, για μία κυβέρνηση, αρκεί να μην είναι αβάσιμη. Και, δυστυχώς, η υπεραισιοδοξία της Ν.Δ., με βάση το προγραμματικό της ευχολόγιο, είναι παντελώς αστήρικτη. Ιδού γιατί:

Αρχικά, θα πρέπει να ομολογηθεί ότι η επιλογή των άμεσων ξένων επενδύσεων από τη ΝΔ ως ατμομηχανή ανάπτυξης, αποτελεί τη μοναδική (εντελώς θεωρητική στην παρούσα περίπτωση) επιλογή, αν τελικά αποκλειστεί το σύνολο των δυνητικών εθνικών πηγών ανάπτυξης.

Ο αποκλεισμός αυτός από το ευχολόγιο της ΝΔ αποδεικνύει, αναμφίβολα, την έλλειψη οποιασδήποτε πρόθεσής της, να αμφισβητήσει, να αναθεωρήσει, να εναντιωθεί στους εξαθλιωτικούς όρους των Μνημονίων και να απαιτήσει δικαιώματα όπως οι γερμανικές αποζημιώσεις, το θέμα του εγκληματικού χρέους κτλ. Με τις συνθήκες αυτές, δικαιώνονται οι επιλογές της ΝΔ αφού οποιασδήποτε μορφής ανάπτυξη είναι αδύνατη με παράλληλο σεβασμό των Μνημονίων (που θεωρώ, βέβαια, ότι είναι και παραμένουν μαζί μας μέχρι δευτέρας παρουσίας).

Άλλωστε, το ΔΝΤ προβλέπει με ειλικρίνεια ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει, κατά μέσο όρο, ανάπτυξη 1% ετησίως μέχρι το 2060. Αντιθέτως, η κριτική της ΕΕ για την “ανεπάρκεια των ελληνικών επενδύσεων” καθώς και η προτροπή της για “διενέργεια περισσότερων επενδύσεων”, πάσχουν εμφανώς από ηθελημένη ανειλικρίνεια και, επιπλέον είναι και περιπαικτική. Από πού η κατακαημένη Ελλάδα θα μπορούσε να εξασφαλίσει εθνικές επενδύσεις, με χρόνια αρνητική αποταμίευση, με απαίτηση των δανειστών για 3.5% του ΑΕΠ πρωτογενή πλεονάσματα και με ύψος φόρων που εξοστράκισε τη μεσαία τάξη της;

60 δισ. ευρώ;

Σε τηλεοπτική εκπομπή ακούστηκε ότι οι οικονομολόγοι της Ν.Δ. έχουν εκτιμήσει την αξία των ξένων επενδύσεων, που αναμένεται να συρρεύσουν στην Ελλάδα από την επομένη της 7ης Ιουλίου, σε 60 δισ. ευρώ. Καθώς δεν έχω τον απαιτούμενο χώρο για να εμφανίσω το κοινό συμπέρασμα τόμων και αναρίθμητων άρθρων, για τις άμεσες ξένες επενδύσεις, θα αρκεστώ να παρατηρήσω σχετικά με τις προσμονές αυτές της ΝΔ:

Πρώτον, ότι οι άμεσες ξένες επενδύσεις εμφανίζονται εξαιρετικά απαιτητικές, στους πολυάριθμους και άκρως αυστηρούς όρους από τους οποίους προσελκύονται, και τους οποίους η Ελλάδα αδυνατεί έστω και στοιχειωδώς να ικανοποιήσει. Και είναι δεύτερον γεωγραφικά πολύ συγκεντρωτικές, αφήνοντας έτσι ανικανοποίητη την αγωνία σωρείας αναπτυσσόμενων οικονομιών, που πασχίζουν να τις προσελκύσουν.

Δεύτερον, έστω και αν γινόταν το θαύμα να προσελκύσει η Ελλάδα 60 δισ. ευρώ σε άμεσες ξένες επενδύσεις, δεν θα έλυνε και πάλι το αναπτυξιακό της πρόβλημα, για μια σωρεία από λόγους, που είναι σχεδόν αυταπόδεικτοι. Θα αναφερθώ, καταρχήν, σε παλαιότερη σχετική δήλωση των Ελλήνων βιομηχάνων. Ότι, δηλαδή, με τη χρόνια αποσύνθεση που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία, χρειάζονται επενδύσεις 100 δισ. ευρώ για την ανόρθωσή της.

Καθώς η δήλωση αυτή έγινε πριν από 4 ή 5 χρόνια, και καθώς στο μεταξύ συνεχίστηκε με επιταχυνόμενο ρυθμό η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας, το παραπάνω αυτό ποσό θα έπρεπε να ανέλθει τώρα σε τουλάχιστον 150 δισ. ευρώ.

Αλλά, ας δεχθούμε παρά ταύτα ότι θα σπεύσουν να μας επιλέξουν άμεσες ξένες επενδύσεις αξίας 60 δισ. όπως αναμένουν οι οικονομολόγοι της ΝΔ. Προς τα πού, με βάση λογικές προβλέψεις, θα αλληθωρίσουν αυτές οι άμεσες ξένες επενδύσεις; Μα, βέβαια, και δεν νομίζω να υπάρχουν αντιρρήσεις, αυτές θα κατευθυνθούν, χωρίς δισταγμό, προς τα φιλέτα-έτοιμα για ξεπούλημα, που έχουν στοιβαχθεί στο ειδικό ταμείο, δηλαδή στο ταμείο που ξεπουλά ολόκληρη την Ελλάδα.

Τίθεται, λοιπόν, υποχρεωτικά το ακόλουθο εύλογο ερώτημα: αυτές είναι οι επενδύσεις ειδικής κατηγορίας που αναμένουμε από το εξωτερικό, και αυτές βαφτίζουμε ως δήθεν ανάπτυξη, ενόσω είναι τόσο μα τόσο ξεκάθαρο, ότι αυτού του είδους οι δήθεν επενδύσεις θα καταξεσκίσουν τις σάρκες της ελληνικής οικονομίας, καταδικάζοντάς την σε αδυναμία ανάπτυξης εσαεί; Και, ακόμη, η αναμονή αυτή περιλαμβάνει και την ουτοπική παραδοχή ότι κάθε μορφής ιδιωτικοποίηση προωθεί την ανάπτυξη; Επιβάλλεται η αναθεώρηση αυτών των μη υγιών απόψεων, περί επενδύσεων. Φοβάμαι πως το ελληνικό οικονομικό αδιέξοδο θα συνεχιστεί και επί ΝΔ. αν δεν μεταβάλλει ριζικά την προς τα έξω συμπεριφοράς της

Οι φόροι και το παράδειγμα Ρέηγκαν

Ο δεύτερος πυλώνας της οιονεί αναπτυξιακής πολιτικής της ΝΔ συγκεντρώνεται στη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης. Ποιος πολίτης που ανήκει στην ελληνική μεσαία τάξη, και που έχει κυριολεκτικά διαλυθεί από τους εντελώς παρανοϊκού ύψους και μορφών φόρους των τελευταίων ετών θα διαφωνούσε με την προοπτική μείωσής τους; Θα έλεγα με σιγουριά: Ουδείς!

Παρότι, το προγραμματιζόμενο αυτό μέτρο, που ανήκει στις καμπύλες του Lafer, δεν είχε τα αναμενόμενα αναπτυξιακά αποτελέσματα της κυβέρνησης Reagan, θα ήταν ωστόσο επιθυμητή η εφαρμογή του στην Ελλάδα, σε μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης της πολύτιμης, για κάθε οικονομία, μεσαίας τάξης. Αυτή, όμως η επιλογή, δεν είναι όσο απλοϊκή φαίνεται, για τον πολύ απλό λόγο, ότι η μείωση των φορολογικών εσόδων, που εξασφαλίζουν ως σήμερα τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, είναι απολύτως απαραίτητο να εξευρεθούν από άλλη πηγή.

Και ποια άλλη πηγή μπορεί να φανταστεί κανείς ότι διαθέτει η αποστεωμένη ελληνική οικονομία, εκτός από το αποδεκατισμένο κράτος Πρόνοιας και εκτός από τον λοιδορούμενο, από τους νεοφιλελεύθερους, δημόσιο τομέα; Η μείωση του δημόσιου τομέα και η, αν είναι δυνατόν, πλήρης κατεδάφιση του κράτους Πρόνοιας αποτελούν το επίκεντρο της χρυσής Βίβλου, που συγκεντρώνει τις ιδεολογίες, αλλά και τις ιδεοληψίες του νεοφιλελευθερισμού.

Όχι πια

Συμπερασματικά, πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός δικαίως απαιτεί να αντιμετωπιστούν τα συνεχιζόμενα δεινά του, με τρόπους εντελώς διαφορετικούς από τους αποτυχημένους που ακολουθήθηκαν μέχρι σήμερα. Όχι, δηλαδή, με μέτρα λανθασμένα και άκρως φθοροποιά για την επιβίωσή του, που απέβλεπαν στην πυροσβεστική εξασφάλιση των εκάστοτε απαιτούμενων ποσών από τους δανειστές. Όχι με μέτρα που αποδείχθηκαν αδιέξοδα και καταστροφικά για την επιβίωση του έθνους.

Όχι πια πληρωμή των χρωστούμενων, με άντληση πόρων από την εντεινόμενη λιτότητα, αλλά από την ανάπτυξη. Όχι πια αποδοχή ενός χρέους που εξυπηρετείται με σαθρές και ανέντιμες μεθοδεύσεις. Όχι πια προβάδισμα στις τράπεζες και καταδίκη ενός ολόκληρου λαού. Διότι, τώρα, έχει αρκετά ξεκαθαρίσει το τοπίο, έτσι που και η Ελλάδα να μπορεί να απαιτεί δικαιώματα και όχι να εξαντλείται από τις υποχρεώσεις της.

Τώρα που η σκευωρία εναντίον της Ελλάδας έχει, και επισήμως, αναγνωριστεί, είναι παράλογη η συνέχιση του ίδιου αυτού διάτρητου λαθών συστήματος, που επιταχύνει την καταστροφή της. Ιδού, λοιπόν η Ρόδος και ιδού και το πήδημα για τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Θα επιλέξει να είναι “μια από τις ίδιες”, ή αντιθέτως θα υψωθεί σε “κυβέρνηση λαοπρόβλητη υψηλών εθνικών και οικονομικών προδιαγραφών”;