Τα ξεχασμένα νούμερα της ΕΛΣΤΑΤ και οι ομολογίες για το έγκλημα

Μας ικανοποιεί να διαβεβαιώνουμε τον εαυτό μας ότι “Ανήκουμε εις την Δύση” και ότι “Είμαστε μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης”. Αλλά είμαστε, αλήθεια; Ή, αντιθέτως, οι σύμμαχοι και οι εταίροι μάς εκλαμβάνουν ως “φτωχούς συγγενείς”, στους οποίους αναγνωρίζουν μόνον και αποκλειστικά όσα από τα δικαιώματά μας δεν τους ενοχλούν; Ενδεικτικά, στη συνέχεια, μερικές από τις απολύτως εύλογες απαιτήσεις του ελληνικού λαού, από τη νέα του κυβέρνηση:

Υπήρξε εκκωφαντικός θόρυβος, κυρίως σε διεθνές επίπεδο, στη συνέχεια των πρόσφατων ομολογιών ΔΝΤ και ΕΕ, με βάση τις οποίες στο δήθεν πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας, υπερίσχυσε “η ανάγκη διάσωσης των τραπεζών, σε βάρος της”. Γνωστό, βέβαια, από την αρχή αυτό το έγκλημα, το οποίο έχουμε αναλύσει διεξοδικά ήδη από το 2012.

Αναφέρεται επίσης και στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, που όταν επέστησε την προσοχή της κυρίας Lagarde στο γεγονός ότι το «ελληνικό πρόγραμμα δεν σώζει, αλλά χαντακώνει την Ελλάδα» εκείνη του απάντησε ότι: «Αυτό το γνωρίζουμε, αλλά έχουμε πάει πολύ μακριά για να επιστρέψουμε». Και, να αναφέρω ακόμη, ότι το 2013, ο τότε επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Olivier Blanchard ομολόγησε ότι «έκαναν λάθος με το ελληνικό πρόγραμμα, διότι κατέληξε σε δραματικά μεγαλύτερη ύφεση από αυτήν που είχε προβλεφθεί».

Λάθος ή προμελετημένο έγκλημα, η καταστροφή της Ελλάδας, αποτελεί οπωσδήποτε αναμφισβήτητο γεγονός. Που, άλλωστε, είναι αυταπόδεικτο και χωρίς τις επίσημες παραπάνω ομολογίες, μέσα από την απόλυτη εξαθλίωση που προκάλεσαν τα μνημόνια στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό και είναι ευτράπελη η όποια διαβεβαίωση, που ωστόσο ακούγεται αναρίθμητες φορές από επίσημα χείλη, ότι δήθεν «η εφαρμογή των μνημονίων ωφέλησε την Ελλάδα»! Αυτά μάλιστα λέγοντα, παρά το γεγονός ότι το 2019 το ελληνικό χρέος εμφανίζεται να είναι ανώτερο του αρχικού, και παρότι το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 26% από την αρχή της κρίσης, χωρίς και να κατορθώσει να αναπληρώσει την απώλεια στα σχεδόν δέκα χρόνια που πέρασαν ” .

ΕΛΣΤΑΤ, η προετοιμασία του εγκλήματος

Βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα πρόγραμμα που χαντάκωσε την Ελλάδα, δίχως να υπολογίζουμε και τα μαγειρέματα στο εθνικά νούμερα. Υπάρχει, και φρονώ πως θα αναβιώσει κάποτε στο μέλλον, σε πείσμα της τελεσιδικίας του, το πολύ θλιβερό θέμα των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, που με βάση συγκεκριμένες κατηγορίες, όσο και σωρεία αποδεικτικών στοιχείων μεταλλάχτηκαν, σε μια νύκτα, για να καταστήσουν την Ελλάδα κατάλληλη να εισαχθεί στο κολαστήριο του ΔΝΤ.

Δεν προτίθεμαι να αμφισβητήσω τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις, κάτι που άλλωστε θα ήταν αδύνατον, όχι μόνο επειδή η δίκη διήρκεσε χρόνια, αλλά κυρίως επειδή στο διάστημα αυτό, κατά κυριολεξία γρονθοκοπήθηκαν αναμεταξύ οι πολυάριθμες σχετικές αποφάσεις.

Επειδή, ωστόσο, θεωρώ το θέμα αυτό, υψίστης εθνικής σημασίας, καθώς η τυχόν ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα τελεσίδικη δικαστική απόφαση θα έδινε στη χώρα μας το δικαίωμα, όχι απλώς να απαιτήσει τεραστίων διαστάσεων αποζημίωση από τους εταίρους της, αλλά και να εκθέσει τις απαράδεκτες τυχόν προθέσεις τους να την θυσιάσουν για να σώσουν τις τράπεζές τους, θα επιχειρήσω να καταγράψω τα ακόλουθα:

1. Πως, αλήθεια, μπορεί να εξηγηθεί το όντως πρωτοφανές ενδιαφέρον των εταίρων μας, που στις πολυάριθμες παραμονές έκδοσης δικαστικής απόφασης, για την παραπάνω υπόθεση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, έκανε έντονη την παρουσία του, με πολύμορφες, και ευφάνταστες, αλλά πάντως μη επιτρεπτές, διεθνώς, παρεμβάσεις επηρεασμού της δικαιοσύνης;
2. Πως, αλήθεια, μπορεί να εξηγηθεί η σωρεία τόσο, μα τόσο αντιμαχόμενων αποφάσεων, για την ίδια υπόθεση, και με τα ίδια δεδομένα;
3. Και πως, τελικά, μπορεί να συνδυαστεί η πρόσφατη εξομολόγηση του ΔΝΤ και της ΕΕ ότι “πέρασαν τη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών, πάνω από τη σωτηρία της Ελλάδας”, με τις ανορθόδοξες φάσεις αυτής της δικαστικής υπόθεσης της ΕΛΣΤΑΤ;

Με δικαιολογημένη, λοιπόν, οδύνη παρακολουθεί ο ελληνικός λαός την αγόγγυστη συνέχιση αυτών των άθλιων, των εσφαλμένων, των εγκληματικών μνημονιακών επιταγών, που τον εξουθένωσαν επί δεκαετία και που το τέλος, των μαρτυρίων του είναι δυσδιάκριτο στο βαθύ τούνελ του μέλλοντος.

Και, με την ευκαιρία της έλευσης νέας κυβέρνησης, ο ελληνικός λαός ερωτά αν είναι στις προθέσεις της να αντιδράσει, εναντίον της συνεχιζόμενης αυτής κωμικοτραγωδίας, απαιτώντας υψηλή αποζημίωση για τα διαπραχθέντα κατά συρροή, σε βάρος του, εγκλήματα και διαγραφή χρέους, ή αν αντιθέτως επέλεξε να είναι “μια κυβέρνηση από τις ίδιες”, εξακολουθώντας να συνυπογράφει αγόγγυστα με τους εταίρους μας το τέλος της Ελλάδας.