Τί φέρνει η 4η Βιομηχανική Επανάσταση για τις επιχειρήσεις

Όλοι μας γνωρίζουμε επιχειρήσεις οι οποίες καιρό τώρα βιώνουν την 4η Βιομηχανική Επανάσταση και τις συνθήκες που επιφέρει. Την οποία είναι λάθος –νομίζω– να την προσδιορίζουμε μόνο από την καλπάζουσα τεχνολογία εξαιρώντας το ύφος της ασκούμενης διοίκησης που τις διαφοροποιεί αισθητά από τις άλλες, ανταγωνίστριες και κάθε είδους συνταξιδιώτες στο επιχειρηματικό στερέωμα.

Η διοικητική τους ομάδα –ναι, μανατζάρεται από ομάδα κι όχι μοναχόλυκο– γνωρίζει ότι η συνεργασία με ανθρώπους αξιόλογους έναντι αξιόλογης αμοιβής είναι ό,τι καλύτερο, ενώ μια μικρότερη πρέπει να εξισορροπείται από την επένδυση στη γνώση με την προοπτική μιας αξιοπρεπούς σταδιοδρομίας. Ξέρει, επίσης, ότι η έλξη στελεχών υψηλών προσόντων επιτυγχάνεται με τη δημιουργία ανάλογης ποιότητας συνθηκών απασχόλησης και όχι με “στρατολόγηση” μέσω απατηλών υποσχέσεων των οποίων η σύντομη αποκάλυψη θα το εξωθήσουν στην αναζήτηση καλύτερης μοίρας.

Ούτε και θεωρεί δεδομένη τη συνέργειά τους χωρίς το γόνιμο περιβάλλον ενθάρρυνσης, αναγνώρισης και δίκαιης κατανομής των αποτελεσμάτων της. Οι ευφυείς διοικήσεις τους θέτουν τις βάσεις μιας βιώσιμης πορείας ανανεώνοντας την τεχνολογία αιχμής και την τεχνογνωσία των συνεργατών τους με συνεχές “ρεκτιφιέ” του μηχανισμού μάθησης καθώς το ασυνήθιστο γρήγορα γίνεται συνηθισμένο και σύντομα παρωχημένο.

Η συνταγή της επιτυχίας

Εκχωρούν αρμοδιότητες ή και αναθέτουν το μάνατζμεντ διαφόρων βαθμίδων σε ικανά στελέχη ως τακτική αποφόρτισης ή αποσυμπίεσης για την περαιτέρω εκδίπλωση της δημιουργικότητάς τους. Συνδυάζοντας τη διανοητική ισχύ με τις δεξιότητες των στελεχών τους και την τεχνολογία καθιστούν εφικτή την πλοήγηση στα μονίμως ταραχώδη νερά της επιχειρηματικότητας, ενισχύοντας την εξωστρέφειά τους υιοθετώντας πρωτοποριακό μάρκετινγκ ή και μεταλλάσσοντας το επιχειρηματικό τους μοντέλο.

Έχοντας δημιουργήσει μια στέρεα δομή βρίσκουν διέξοδο σε νέες περιοχές, γεωγραφικές ή και δραστηριότητας, προκειμένου να ανασάνουν καλύπτοντας τις υπερβολικές υποχρεώσεις τους προς την αδηφάγο κυβέρνηση-κράτος. Δεν περιορίζονται στη διεκδίκηση κάποιου κλάσματος της –διαρκώς συρρικνούμενης– εγχώριας πίτας, ούτε και καταφεύγουν στην προσφιλή σε άλλες τακτική μείωσης του κατώτατου μισθού η οποία δείχνει πενία στην καινοτομία και εμμονή σε παρηκμασμένα μοντέλα λειτουργίας.

Οι γνωστές μας επιχειρήσεις διατηρούν τουλάχιστον ακμαίες τις απολαβές των συνεργατών τους, ενισχύοντας τα αντισώματα της λειτουργίας τους στο εγχώριο τοξικό περιβάλλον του ιδιότυπου κρατικού ανταγωνισμού (με τους α λα καρτ κανονισμούς), του εισαγόμενου και των ξένων άμεσων επενδύσεων που απολαμβάνουν τα δικά τους προνόμια με κεκαλυμμένα δεσπόζουσες θέσεις στην αγορά.

Γνωρίζουν ότι προϋπόθεση διείσδυσης σε νέες αγορές, με φυσική ή ψηφιακή παρουσία, είναι η μετάβαση σε καθεστώς καινοτομίας υψηλής προστιθέμενης αξίας η οποία εξαρτάται από εκείνη των ανθρώπινων δεξιοτήτων, του εργασιακού περιβάλλοντος, του εξοπλισμού και των ανάλογης ποιότητας υλικών που τη συνθέτουν. Ότι το μέχρι τώρα μοντέλο έχει φτάσει στα όριά του αδυνατώντας να ανταποκριθεί σε μια άπληστη και ασυγκράτητη πολιτική λογιστικής εξοικονόμησης πόρων για λογαριασμό των δανειστών και των εγχώριων εκπροσώπων τους.

Η παγίδα του Θουκυδίδη

Και ακόμη, πως η αυτοματοποίηση των συναλλαγών θα περιορίσει χωρίς να άρει πλήρως τη δυνατότητα φοροκλοπής, εισφοροδιαφυγής κλπ., συνδράμοντας έστω κι έτσι στην αποκατάσταση ενός σχετικά υγιούς ανταγωνισμού τον οποίο υποστηρίζουν με κοινωνικό αίσθημα ευθύνης.

Οι διοικήσεις που μετέρχονται πρακτικές υφαρπαγής πλούτου θεωρώντας ότι η επιβίωσή τους εξαρτάται από την ικανότητα στήριξης των “επιχειρήσεών” τους στις πλάτες των άλλων προσπαθώντας να ιδιοποιηθούν όλο το κομμάτι που τους αναλογεί από την παραπάνω πίτα, οσονούπω θα διαπιστώσουν την ανεπάρκειά τους για την κάλυψη των διογκούμενων υποχρεώσεών τους.

Η δε πολλά υποσχόμενη συνένωσή τους δε θα διευκολύνει παρά μόνο την μεταβίβασή τους –όσων, δηλαδή, δεν είναι ήδη «χουρδάς ή scrap…αγγλιστί»– και τη συγκέντρωση της αγοράς σε χέρια ολίγων. Βέβαια, όσες εξ αυτών νομίζουν ότι εντάσσονται στην ελίτ –εφόσον το γνωρίζει κι αυτή– έχουν ακόμη κάποιο μέλλον μέχρι που να γίνουν βορά των ισχυρότερων των οποίων θα έρθει η σειρά να ικανοποιήσουν τη βουλιμία των ξένων αφεντάδων τους.

Βλέπετε, ισχύει κι εδώ –κατ’ αναλογία– η παγίδα του Θουκυδίδη καθώς, όσο οικονομικά ισχυρότερος γίνεται απομυζώντας τους άλλους, τόσο προκλητικός καθίσταται. Οι αγέλες εύκολα μετατρέπονται σε ασκέρια που, ως γνωστόν, στοχεύουν στο πλιάτσικο του πρόσκαιρα κοινού τους στόχου, καταβροχθίζοντας αλλήλους κατόπιν.

Συνεκτικότητα το κλειδί της ομάδας

Αυτές που εκτιμούμε λειτουργούν αθόρυβα (με low profile, low voice and no noise στην… καθομιλούμενη) γνωρίζουν πολύ καλά ότι απαλλάσσοντας τα στελέχη τους από το άγχος της επιβίωσης παρέχοντας τα απαραίτητα για τούτο μέσα και εργαλεία, επιτυγχάνουν την αποτελεσματικότερη και αποδοτικότερη ανταπόκρισή τους. Το ηγετικό στυλ μάνατζμεντ που τις διέπει, όχι μόνο τις καθιστά ισχυρές και κερδοφόρες κεφαλαιοποιώντας τις ικανότητες των ανθρώπων τους, αλλά και ενισχύει τους μεταξύ τους δεσμούς περιορίζοντας, ταυτόχρονα, τις πιθανότητες αποσκίρτησής τους.

Προϋποθέτοντας την πρόσληψη ανθρώπων καλύτερων από τα μέλη της διοίκησης η οποία και τους αφήνει χώρο να προχωρήσουν στοχεύοντας στο αξιοσημείωτο και όχι στην απλή διευθέτηση της καθημερινότητας. Συνεκτιμώντας, παράλληλα, ότι «η ομαδική εργασία είναι η ικανότητα να συνεργαζόμαστε προς ένα κοινό όραμα κατευθύνοντας μεμονωμένα επιτεύγματα προς οργανωτικούς στόχους. Είναι και το καύσιμο που επιτρέπει σε απλούς ανθρώπους να επιτύχουν ασυνήθιστα αποτελέσματα», όπως το έθεσε ο A. Carnegie.

Η συνεκτικότητα και η συνέργεια της ομάδας την οποία έχουν πετύχει, δημιουργεί το συγκριτικό πλεονέκτημα που τις καθιστά ανταγωνιστικές, εντός και εκτός της χώρας, προκαλώντας την προσοχή επενδυτών ή και άλλων επιχειρήσεων ενδιαφερόμενων για στρατηγικές συμμαχίες, συμμετοχή στο κεφάλαιο, ή ακόμη και για την εξαγορά τους.

Δυστυχώς, όμως, ο αριθμός τους απέχει πολύ από την απαραίτητη κρίσιμη μάζα για την εκτίναξη της οικονομίας και της κοινωνίας, καθώς το μικρό της μέγεθος μπορεί να το χειραγωγήσει ένα εξίσου μικρό πολιτικό προσωπικό που, εκτός από τα μικροσυμφέροντά του, εξυπηρετεί εκείνους οι οποίοι δε νοιάζονται για την εθνικότητα, το χρώμα και το φύλο, αλλά για την διατήρηση σε καθεστώς σκλαβιάς των ανθρώπων που κατοικούν στη χώρα.