Η γάτα των Ιμαλαΐων και άλλα πολιτικοεκδοτικά “ζώα”

 

Οι γάτες εμφανίζονται στη λογοτεχνία ως πλάσματα πανέξυπνα και ανεξάρτητα, αλλά ενίοτε και δαιμονικά. Μια τέτοια γάτα είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους χαρακτήρες του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ στο σατιρικό του μυθιστόρημα “Ο Μετρ και η Μαργαρίτα”. Η εν λόγω ονομάζεται Μπέγκεμοτ και είναι τεράστια, σχεδόν όσο και μια αρκούδα. Βαδίζει στα δύο πόδια και λατρεύει τη βότκα, τα πιστόλια και το σκάκι.

Αντιθέτως, η λευκή γάτα με το εντυπωσιακά φουντωτό τρίχωμα που στεγάζεται στην οδό Δεινοκράτους δεν έχει τόσο ιδιαίτερα γούστα, ούτε πρωταγωνιστεί σε κάποιο μυθιστόρημα. Δεν έχει, όμως παράπονο. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Έγινε διάσημη όταν βρέθηκε στο επίκεντρο ενός πολιτικού θρίλερ που κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η γάτα των Ιμαλαίων είναι… γάτα

Ναι. Και για όσους ακόμα δεν κατάλαβαν υπάρχει πράγματι γάτα. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους κωδικό, αλλά για μία εντυπωσιακή, αριστοκρατική αν και στη δύση της ζωής της γάτα που απολαμβάνει την απεριόριστη αγάπη της αφεντικίνας της, που δεν είναι άλλη από τη Ζωή Χαλιδιά. Από τότε, μάλιστα, που έφυγε από τη ζωή η δεύτερη τετράποδη φίλη της Ζωής, η περιβόητη γάτα των Ιμαλαίων είναι η μοναδική συντροφιά της. Αξίζει να σημειώσουμε ότι υπάρχουν ενστάσεις για το κατά πόσο έχουμε να κάνουμε με μία αυθεντική γάτα των Ιμαλαΐων, χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα την αδιαπραγμάτευη και επιβλητική ομορφιά του υπέροχου αιλουροειδούς.

Η εμφάνισή της δεν είναι το μοναδικό προνόμιο της συγκεκριμένης γάτας. Η αγάπη της ιδιοκτήτριας της έχει εξασφαλίσει μία ιδιαίτερα προνομιούχα ζωή. Το κομψό διαμέρισμα του α’ ορόφου που βρίσκεται σε μία από τις πιο ακριβές συνοικίες του αθηναϊκού κέντρου, στις παρυφές του Λυκαβηττού, είναι το σπίτι, στο οποίο σεργιανίζει, λιάζεται, τρώει και κοιμάται τα τελευταία χρόνια.

Εκεί είχε την ευκαιρία να συναντήσει πολλές σημαίνουσες προσωπικότητες. Πολύ πριν γνωρίσει από κοντά τον άλλοτε παντοδύναμο των Μίντια Σταύρο Ψυχάρη είχε περάσει αναρίθμητα βράδια στα πόδια του Αλέξη Τσίπρα. Από την εποχή ακόμα που εκείνος ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων επισκεπτόταν το διαμέρισμα της Δεινοκράτους και χάιδευε τις γάτες. Στο σπίτι της Χαλιδιά σύχναζαν και οι περισσότεροι του μετέπειτα πρωθυπουργικού επιτελείου. Όλοι μαζί κατέστρωναν στρατηγική, έτρωγαν και προετοιμάζονταν για την εξουσία.

Το διαμέρισμα της πολιτικής “ακολασίας”

Μόνο ο Αλέξης και η Ζωή, όμως, οργάνωναν το λεγόμενο «σχέδιο διεύρυνσης». Η ίδια λειτουργούσε σαν γέφυρα, ως διαμεσολαβητής. Προερχόμενη από τον χώρο της διαφήμισης και των δημοσίων σχέσεων, με γνωριμίες και πείρα στην επικοινωνία προσέφεραν στον μελλοντικό πρωθυπουργό κάτι που εκείνη την εποχή είχε μεγάλη ανάγκη: αστικά κοινωνικά διαπιστευτήρια! Ο Τσίπρας ήταν ακόμα σχετικά άβγαλτος. Αντιθέτως, η Χαλιδιά ένιωθε άνετα σε περιβάλλοντα που ο ίδιος φοβόταν. Κατανοούσε καλύτερα από αυτόν τους κανόνες του παιχνιδιού σ’ αυτά τα περιβάλλοντα.

Επιπλέον, το σπίτι της προσφερόταν για τέτοιου είδους συναντήσεις. Το εκλεπτυσμένο και ακριβό γούστο της, αλλά και το γεγονός ότι ζούσε μόνη επέτρεπε συναντήσεις που πραγματοποιούνταν σε συνθήκες μυστικότητας. Τη χρονιά 2014-2015 στο διαμέρισμα της πραγματοποιήθηκαν πολλές συναντήσεις. Όπως μας αποκάλυψε πηγή που γνωρίζει, «συναντήσεις που έχουν τεράστιο πολιτικό ένδιαφέρον και εάν αποκαλύπτονταν θα αποτελούσαν το talk of the town».

Το κατώφλι εκείνου του διαμερίσματος πέρασαν δημοσιογράφοι που σήμερα θεωρούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ απόλυτοι εχθροί, μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες και βέβαια εκδότες. Στο σπίτι αυτό αποφασίστηκε σε σημαντικό βαθμό ποιοί θα τοποθετηθούν και πού στη μελλοντική κυβέρνηση του Ιανουαρίου 2015. Στο ίδιο σπίτι σφραγίστηκαν σημαντικές συμμαχίες.

Μουλόπουλος σε ρόλο γέφυρας

Μεσολαβητής για την πραγματοποίηση της πρώτης συνάντησης του Τσίπρα με τον Ψυχάρη ήταν ο δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος. Ο Λάκης, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, ήταν από τα νιάτα του ακροαριστερός και μάλιστα με έντονη κριτική στάση προς την παραδοσιακή Αριστερά. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας έλαβε ενεργά μέρος στο αντιδικτατορικό κίνημα ως στέλεχος της ένοπλης οργάνωσης “20^η Οκτώβρη” που μεταξύ άλλων είχε γίνει γνωστή από τις βόμβες που είχε τοποθετήσει στο άγαλμα του Τρούμαν.

Εκείνη την εποχή ζούσε στη Ρώμη, από την οποία επέστρεψε στην Ελλάδα το 1981. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κάποια στιγμή προσελήφθη στο Βήμα. Από τότε άρχισε να χτίζεται η σχέση του με τον Ψυχάρη. Άτομο εμπιστοσύνης, κατά γενική ομολογία ευχάριστος, χαλαρός, κοσμοπολίτης και με αίσθηση του χιούμορ, ο Μουλόπουλος κέρδισε την εμπιστοσύνη του τότε διευθυντή του Βήματος, ο οποίος τον προήγαγε σε αρχισυντάκτη. Αργότερα, η σχέση τους σφραγίστηκε και με κουμπαριά. Ο εκδότης τον πάντρεψε με τη σύζυγό του Μαρία.

Ως δεδηλωμένος ριζοσπάστης αριστερός, ο Μουλόπουλος αποφάσισε να συμμετάσχει στο εγχείρημα της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Λόγω της εμπειρίας του, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι ήταν άνθρωπος της δημοσιογραφικής αγοράς και όχι παιδί του κομματικού σωλήνα, σύντομα έκανε τη διαφορά στην Κουμουνδούρου. Αναδείχθηκε σε κεντρικό παίκτη στο εκδοτικό-δημοσιογραφικό κλάδο του ΣΥΡΙΖΑ και σε στενό συνεργάτη του Αλέξη.

Έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη και του Ψυχάρη και του Τσίπρα ήταν η ιδανική γέφυρα για να φέρει κοντά τους δύο άνδρες, τον ισχυρό μιντιάρχη και τον ανερχόμενο πολιτικό αρχηγό. Όπερ και εγένετο. Αν και ο Μουλόπουλος είχε χαρακτηρίσει τους σημερινούς καναλάρχες «καταληψίες της δημόσιας περιουσίας» ήταν πάντα της άποψης ότι οι δύο άνδρες πρέπει να συναντηθούν και να έχουν μία εφ’ όλης της ύλης συζήτηση που κατά τη γνώμη του θα οδηγούσε στην «αποδαιμονοποίηση του εκδότη».

Ο Μουλόπουλος όχι μόνο μεσολάβησε, αλλά και παραβρέθηκε στις πρώτες συναντήσεις Τσίπρα-Ψυχάρη που χαρακτηρίστηκαν από ένα «φιλικό, χαλαρό και διερευνητικό κλίμα, στο οποίο εδραιώθηκε μία στοιχειώδης οικειότητα». Σύμφωνα με καλά ενημερωμένη πηγή, την εποχή εκείνη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η κλειστή ομάδα των συνεργατών του αντιμετώπιζαν σχεδόν με δέος την επαφή αυτή. «Ήταν σχεδόν σαν παιδιά, μία παρέα. Πολλές φορές αναρωτιόνταν και οι ίδιοι πώς είναι δυνατόν να έφτασαν να παίζουν με τους κορυφαίους παίκτες», σχολιάζει η ίδια πηγή.

Η τελευταία και κρίσιμη κατ’ ιδίαν συνάντηση των δύο ανδρών πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της Χαλιδιά. Εκείνη βρισκόταν στην Κουμουνδούρου, αναμένοντας με αγωνία το αποτέλεσμα. Αμέσως μετά ενημερώθηκε από τον Αλέξη για το περιεχόμενο της συζήτησης που περιλάμβανε ζητήματα όπως η έκβαση του ομολογιακού δανείου του ΔΟΛ, αλλά και το ενδεχόμενο συγχώνευσης του ΔΟΛ με τον Πήγασο.

Την εποχή εκείνη, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου αποκαλούσαν τη Χαλιδιά «σκιά του προέδρου». Χωρίς κομματικά ερείσματα (δεν ήταν ποτέ μέλος του ΣΥΡΙΖΑ) η Ζωή ήταν απόλυτα αφοσιωμένη προσωπικά στον Τσίπρα. Λειτουργούσε ως προσωπική βοηθός, σύμβουλος επικοινωνίας, image maker, ψυχολόγος και ολίγον τι σαν μαμά.

Το αποκαλυπτικό σακάκι

Όταν λίγο πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 ο Τσίπρας έφτασε στη Διεθνή Έκθεση Θεσαλονίκης για να παρουσιάσει το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ συνοδευόταν και από τη Χαλιδιά. Πολλοί είχαν παρατηρήσει την ξανθιά, μικροκαμωμένη, κομψή κυρία που τον ακολουθούσε μονίμως. Λίγοι, όμως, ήξεραν το όνομα και την ιδιότητά της. Ξεχώριζε, άλλωστε, σαν τη μύγα μέσα στο γάλα από τους υπόλοιπους συντρόφους.

Το αυστηρό κούρεμα που διατηρεί εδώ και χρόνια, ένα μακρύ καρέ όπως προστάζει η μόδα, ήταν γεμάτο από ξανθιές ανταύγιες. Το ντύσιμο της, η στολή εργασία της, περιλάμβανε σακάκι, παντελόνι καμπάνα, ψηλοτάκουνα και μία τσάντα με βαριά υπογραφή. Ελάχιστοι συριζαίοι, όμως, ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν την αξία της Hermes που η τιμή της ξεπερνούσε τα 5.000 ευρώ.

Εκείνο που τους έκανε εντύπωση ήταν η στυλιστική επιλογή της να μην φοράει σχεδόν τίποτα μέσα από το στενό σακάκι που έκλεινε με ένα κουμπί. Το ντεκολτέ της, αλλά και η κοιλιά της διαφαίνονταν κάθε φορά που έσκυβε. Ως αποτέλεσμα οι παρευρισκόμενοι συριζαίοι ένιωθαν αμηχανία. Το κλίμα, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ θερμό. Δεν βοήθησε ο ιδιαίτερα ψυχρός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε τους πάντες εκτός από τον «πρόεδρο», όπως αποκαλούσε δημόσια τον Τσίπρα.

Αυτού του είδους η συμπεριφορά ήταν και ο λόγος που οι φίλοι της στο Μέγαρο Μαξίμου μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού και συγκεκριμένα ενός χεριού που του λείπουν και κανά δύο δάχτυλα. Ο Νίκος Παππάς δεν την πολυχώνεψε ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού. Σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες δεν κρύβουν την αντιπάθειά τους για την «ψυχρή, ξυνή και απόμακρη Ζωή».

Μεγάλη απόσταση τηρούσε και από τα Μίντια, παρά το γεγονός ότι η εργασία της είχε να κάνει με την επικοινωνία. Η ίδια δικαιολογούσε τη στάση της με το επιχείρημα ότι «ο φακός της δημοσιότητας οφείλει να κάνει focus μόνο πάνω στον Αλέξη και όχι σ’ εμένα». Λόγω του ότι ακόμα και σήμερα ένα πέπλο καλύπτει τη ζωή της, ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν επακριβώς τις υπηρεσίες που προσέφερε στον Τσίπρα στο λίγο χρονικό διάστημα που έμεινε δίπλα του μετά την ανάληψη της εξουσίας. Μοιράστηκαν, όμως, όλη τη διαδρομή προς την πρωθυπουργία, έναν ιδιαίτερα πυκνά πολιτικά χρόνο. Ήταν μονίμως δίπλα του στις περιοδείες ανά την Ελλάδα, στα ταξίδια του στο εξωτερικό, στις συγκεντρώσεις, στις συνεντεύξεις και στις πολιτικές συσκέψεις στην Κουμουνδούρου.

Η Ζωή ήταν που χάρισε στον Τσίπρα, πολύ πριν εκείνος γίνει πρωθυπουργός, ένα συμβολικό δώρο για να του θυμίζει από πού ξεκίνησε. Πρόκειται για μία ντουντούκα, η οποία βρίσκεται σε περίοπτη θέση σ’ ένα τραπεζάκι στο ιδιαίτερο γραφείο του στη Βουλή. Η ετικέτα που είναι κολλημένη πάνω της γράφει «Το δρόμο μας δείχνει η Σορβόννη».

Όταν ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, πέρασε και εκείνη μαζί του το κατώφλι του Μαξίμου ως σύμβουλός τoυ. Συνέχισε να επιμελείται τα πάντα σχετικά με την εικόνα του. Εκείνη την περίοδο ήταν που την ανακάλυψαν και τα Μίντια. Σ’ αυτήν απέδωσαν την οβιδιακή εμφανισιακή μετάλλαξη του Αλέξη από την εποχή του ακτιβισμού στην εποχή της εξουσίας. Ισχυριζόταν σε κλειστό κύκλο ότι μετέτρεψε το νεαρό με τα ψηλοκάβαλα ξεβαμμένα τζιν σε ώριμο και γοητευτικό ηγέτη με επώνυμα και στενά κοστούμια.

Φίλοι της Χαλιδιά υποστηρίζουν ότι η συμβολή της ήταν πολύ μεγαλύτερη, ότι συνέβαλε στη διαμόρφωση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με αθέατο αλλά συχνά αποφασιστικό τρόπο. Ήταν υπεύθυνη για τις τηλεοπτιές εμφανίσεις του, τα σόσιαλ μίντια, αλλά κυρίως ήταν άνθρωπος ειδικών αποστολών, μία γέφυρα με έναν κόσμο, στον οποίο ο Τσίπρας ανυπομονούσε να διεισδύσει. Ασκώντας τεράστια επιρροή στον ίδιο, η Ζωή επιδίωξε και κατάφερε να παραμείνει στη σκιά, αν και από εκεί δεν έχει κανένα πρόβλημα να κινεί νήματα.

Όσο παρασκηνιακός ήταν ο ρόλος της, άλλο τόσο σιωπηλή ήταν και η αποχώρησή της. Αν και έδωσε τα πάντα για τη νίκη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αναλαμβάνοντας μεγάλο μερίδιο της προεκλογικής καμπάνιας, δεν πήρε αυτό που ζήτησε. Μπορεί να ακούστηκε ότι αποχώρησε μετά την υπογραφή του Μνημονίου και την έντονη αντίδρασή της σ’ αυτό, αλλά  η πραγματικότητα διαφέρει.

Η Χαλιδιά απαίτησε να αναλάβει την αποκλειστική ευθύνη για τα επικοινωνιακά θέματα, κάτι που δεν έγινε. Σύμφωνα με πληροφορίες, η τεταμένη σχέση της με τον Θοδωρή Μιχόπουλο έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για την αποχώρησή της. Κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να ανεχτεί τον άλλον. Ο Μιχόπουλος ορίστηκε διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού μετά τη νίκη του Ιανουαρίου 2015. Αργότερα αντικαταστάθηκε, αλλά μετά από ένα διάστημα επανήλθε σε άλλο ρόλο.

«Όταν επέστρεψε ο Μιχόπουλος από την πόρτα, η Ζωή έφυγε από το παράθυρο» μας είπε στέλεχος του Μαξίμου. Αυτό συνέβη λίγο πριν το Νοέμβρη και το πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι. Η Χαλιδιά ταξίδεψε στην Πόλη του φωτός την επόμενη ημέρα και έβγαλε φωτογραφίες στα σημεία των επιθέσεων. Τριγύριζε στους δρόμους της λαβωμένης πόλης και έγραφε κείμενα, τα οποία έστελνε σε αριστερά sites.

Όπως μας λέει καλά ενημερωμένη πηγή, χρειαζόταν απόσταση απ’ όλα και απ’ όλους. Ο Αλέξης την είχε πικράνει. Σε ελάχιστους στενούς φίλους της δήλωνε αηδιασμένη. Δεν παραδεχόταν την αιτία της απομάκρυνσής της και έκανε λόγο για ιδεολογικές διαφωνίες, ασκώντας δριμύτατη κριτική σε άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού. Με πολλούς απ’ αυτούς, άλλωστε, είχε επιδοθεί τα προηγούμενα χρόνια σ’ έναν άτυπο σκληρό ανταγωνισμό, αν και δημοσίως κρατούσαν τα προσχήματα.

Στη σύγκρουση αυτή δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ηττήθηκε. Έχοντας πια εγκαταλείψει το Μέγαρο Μαξίμου, ασχολείται με το προσφυγικό, αρθρογραφεί πού και πού σε αριστερά Μίντια για θέματα όπως οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, η παγκόσμια οικονομική κρίση και άλλα. Παρακολουθεί τις εγχώριες εξελίξεις με ενδιαφέρον και δηλώνει σοκαρισμένη με την εμπλοκή του ονόματός της στην υπόθεση των μυστικών συναντήσεων. Μοιράζεται τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Παρισίου. Αυτό είναι, εξάλλου, και το μεγάλο παράπονο της γάτας των Ιμαλαΐων. Τον τελευταίο καιρό δεν χορταίνει την αφεντικίνα της.