Περιμένοντας την Ελπίδα…

του Γιώργου Τζεδάκι  – 

Στο εμβληματικό έργο του θεάτρου του παραλόγου “Περιμένοντας τον Γκοντό”, που έγραψε μετά τον πόλεμο (1948) ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ. Όπως, λοιπόν, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, οι δύο άστεγοι ήρωες του έργου, περιμένουν ματαίως τον Γκοντό, έτσι κι εμείς, σήμερα, στη χώρα του πολιτικού παραλόγου περιμένουμε ματαίως την Ελπίδα… Μόνο που εμείς δεν είμαστε δύο, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι.

Και αν οι φανταστικοί ήρωες του έργου προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αυτοκτονήσουν, στη μνημονιακή Ελλάδα οι υπαρκτοί και τραγικοί ήρωες προσπαθούν ανεπιτυχώς να ζήσουν!

Όταν, λοιπόν, οι κυβερνώντες τη δυστυχία μας μιλούν για την ανάπτυξη που έρχεται, όλοι εμείς που βιώνουμε την αναντιστοιχία λόγων και έργων τους νοιώθουμε σαν τους Βλαντιμίρ και Εστραγκόν. Μόνοι, απροστάτευτοι και προδομένοι…

Γιατί, το χειρότερο και μη αναστρέψιμο που μας έκανε η –ούτε καν στα χαρτιά αριστερή– κυβέρνηση είναι ότι σκότωσε την ελπίδα. Και χωρίς ελπίδα δεν ζεις.

Τους ηλικιωμένους δεν τους παίρνει ο χρόνος να ελπίσουν και οι νέοι δεν έχουν πού να ελπίσουν. Οι άνεργοι δεν ελπίζουν να εργαστούν, επειδή και πάλι δεν θα μπορούν να ζήσουν με μεροκάματα-φιλοδωρήματα, όπως συμβαίνει και με όσους δουλεύουν.

Οι δανειολήπτες έπαψαν να ελπίζουν. Οι πλειστηριασμοί τους χτυπούν την πόρτα και βλέπουν το μέλλον τους στους άστεγους, οι οποίοι στο μόνο που ελπίζουν είναι σε ένα πιάτο φαγητό. Αυτό είναι το κοινωνικό Νταχάου της οικονομικά κατεχόμενης Ελλάδας.

Και ως γνωστόν, σε μία χώρα υπό κατοχή υπάρχουν οι συνεργάτες των κατακτητών και αυτοί που αντιστέκονται. Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι στη σημερινή Ελλάδα υπάρχουν περισσότεροι πρόθυμοι να σκύψουν το κεφάλι από αυτούς που το κρατούν ψηλά.

Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που η Ελπίδα που περιμένουμε δεν πρόκειται να έρθει. Ή τουλάχιστον θα αργήσει τόσο πολύ, που οι πιο πολλοί δεν θα την προλάβουμε.

Και περιμένοντας το νέο έτος, πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων τις κροκοδείλιες ευχές για το 2018 πρώην και νυν κυβερνώντων, όπως κι αυτοί έκαναν με τις ζωές μας!

Ραντεβού του χρόνου και μην ξεχνάτε ότι όταν υποχωρούμε λίγο, παραδινόμαστε πολύ…