9+1 απαντήσεις του Άρη Στυλιανού στο SLpress.gr

Αμφίρροπη θεωρεί την εκλογική αναμέτρηση ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ και υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Α΄ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, Άρης Στυλιανού.  Στη συνέντευξη στο SLpress.gr αμφισβητεί τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων και εκτιμά ότι δεν θα είναι έκπληξη μία πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ την προσεχή Κυριακή.

• Από την έδρα στα έδρανα -όπως έγραψε ένας συνάδελφός σας-, γιατί;

Η υποψηφιότητά μου με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για πρώτη φορά στις φετινές εκλογές, είναι συνέχεια μιας μακροχρόνιας ενασχόλησης με τα κοινά. Πολιτικά δραστήριος από τα μαθητικά μου χρόνια, στη συνέχεια στο φοιτητικό και το συνδικαλιστικό κίνημα, πάντα στον χώρο της Αριστεράς, με τις ίδιες αρχές και αξίες. Θεώρησα εξόχως τιμητική την πρόταση που μου έγινε από το κόμμα μου και νιώθω έτοιμος για τις νέες μάχες, στο κοινοβουλευτικό πεδίο.

• Δύσκολη η μάχη του σταυρού στην Α’ Θεσσαλονίκης;

Η διαδικασία να πείσεις τους συμπολίτες σου να σε εμπιστευτούν για μια θέση στο Κοινοβούλιο είναι πάντα απαιτητική. Πολύ περισσότερο όταν συμμετέχεις σε ένα εξαιρετικό ψηφοδέλτιο, όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Α’ Θεσσαλονίκης, με αξιόλογους αγωνιστές, εγνωσμένους επιστήμονες και δυναμικούς νέους και νέες. Σε όλο αυτό έχω “σύμμαχο” μια διαδρομή δεκαετιών στην πόλη που έχω δώσει τα διαπιστευτήριά μου, μέσα από την επαγγελματική μου δράση, καθώς αυτή σχετίζεται άμεσα με την πολιτική σκέψη, μέσα από την πολιτική μου παρουσία αλλά και την επιτυχή ανάληψη διαχειριστικών ευθυνών σε σημαντικούς φορείς, όπως στο Πανεπιστήμιο και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Σε κάθε περίπτωση, είμαι ευτυχής που συμμετέχω σε αυτή την ομάδα εξαιρετικών συμπολιτών και συμπολιτισσών μας.

• Για να παραπέμψω και στο τελευταίο βιβλίο σας («Γνώση και πάθος στη νεότερη
  φιλοσοφία»), είναι πιο σκληρή η πρακτική μάχη της πολιτικής από τη μάχη (πιο θεωρητική τουλάχιστον) των ιδεών;

Είναι δύο διαρκείς και παράλληλες μάχες, για μένα είναι αδιανόητο να δίνεις τη μάχη της έμπρακτης πολιτικής όντας αμέτοχος στον αγώνα των ιδεών, τούτη είναι και η διαφορά μας από τους αυτοαποκαλούμενους “μόνιμους διαχειριστές” της κυβερνητικής εξουσίας και τους πάλαι πότε οπαδούς του “τέλους της Ιστορίας”. Είναι εμφανής η σύνδεση της πράξης με το πάθος, ως κίνητρο, αλλά και της γνώσης, ως προϋπόθεσης για την ευόδωση της πράξης. Πράξη δίχως θεωρία σημαίνει πλεύση χωρίς πυξίδα, ούτε καν προορισμό.

• Μπορεί να γίνει πραγματικό ένα σύγχρονο κοινωνικό συμβόλαιο;

Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο είναι δυνατό στις μέρες μας, αλλά θα απαιτούσε ορισμένες προσαρμογές και τροποποιήσεις για να ανταποκρίνεται στις τρέχουσες συνθήκες και προκλήσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Μερικά πιθανά βήματα για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι: Να εκπαιδεύει και να ενδυναμώνει τους πολίτες, για να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα και καθήκοντα, και να καλλιεργήσουν την αίσθηση του δημόσιου πνεύματος μεταξύ τους. Να μεταρρυθμίζει και να εκδημοκρατίζει τους θεσμούς και τους μηχανισμούς διακυβέρνησης, διασφαλίζοντας διαφάνεια, λογοδοσία και συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Να προστατεύει την ποικιλομορφία των απόψεων και να προωθεί τον διάλογο, τη συζήτηση και τη συναίνεση μεταξύ διαφορετικών ομάδων και προοπτικών. Να εξισορροπεί και να συμβιβάζει τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και ευθύνες, προασπίζοντας τις αρχές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να πούμε ότι ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο δεν είναι μόνο δυνατό, αλλά και απαραίτητο για την ευημερία και την πρόοδο της ανθρωπότητας.

• Είναι αμφίρροπη αυτή η εκλογική αναμέτρηση;

Είμαι πεπεισμένος για αυτό. Σε τούτο συνηγορούν τα μηνύματα που λαμβάνουμε στη διάρκεια της προεκλογικής μας εκστρατείας και με ιδιαίτερη ένταση όσο πλησιάζουμε στο νήμα. Οι συμπολίτες μας, που βίωσαν τις επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας Μητσοτάκη, του έχουν ήδη γυρίσει την πλάτη. Η οπισθοδρόμηση σε ζητήματα δημοκρατίας, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, η ανεπάρκεια του κράτους στη διαχείριση κρίσεων, οι περικοπές στην υγεία και την παιδεία, η κατάρρευση των υποδομών, η διαφθορά, η καταστολή στα κινήματα, ενώ η εγκληματικότητα θεριεύει, όλα θα κριθούν στην κάλπη.

• Θα είναι έκπληξη μία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ;

Σίγουρα δεν θα είναι καθόλου έκπληξη. Επιπρόσθετα σε όσα σας είπα πριν, ας κρατήσουμε ότι οι δημοσκοπήσεις τείνουν να εμφανίζουν πάντα χαμηλά τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στις εκλογές του 2019, τη μοναδική φορά που πέτυχαν στις προβλέψεις τους, λόγω της μεγάλης διαφοράς υπέρ της ΝΔ. Να θυμίσω τις εκλογές του 2015 ή το δημοψήφισμα; Όπως διάβασα κάπου, αν οι δημοσκοπήσεις έπεφταν πάντα μέσα, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τώρα θα ήταν ο Λοβέρδος.

• Πού οφείλεται κατά την άποψή σας το ότι δεν υπάρχει ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, φταίει το επικοινωνιακό περιβάλλον, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως φταίει και η κοινωνία;

Όπως καταλαβαίνετε και από τα προηγούμενα, δεν συμμερίζομαι την εκτίμησή σας, γιατί θεωρώ ότι οι δημοσκοπήσεις δεν αποτυπώνουν αυτό που θα δούμε το βράδυ της Κυριακής, και δεν θα είναι η πρώτη φορά βέβαια. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς διευρύνει το ακροατήριο του, το σύνθημα για δικαιοσύνη παντού βρίσκει απήχηση, τα διακυβεύματα γίνονται πιο σαφή, οι νέοι ενεργοποιούνται και όλα αυτά συμβαίνουν, όντως, σε ένα πολύ δυσχερές επικοινωνιακό περιβάλλον. Κυριακή κοντή γιορτή.

• Βλέπετε στο εγγύς μέλλον την εμφάνιση μίας Alt-Right αλά ελληνικά ως έκφραση μίας μετάλλαξης ή μετάβασης της παραδοσιακής δεξιάς και του “εκφυλισμού” της από τη νεοφιλελεύθερη τετραετία Μητσοτάκη;

Τα πολιτικά φαινόμενα των ΗΠΑ έχουν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αποτελώντας συχνά δείκτες παγκόσμιων τάσεων. Πρέπει όμως να λαμβάνονται υπόψη και οι διαφορές στην αποτύπωση ανάλογων τάσεων, οι οποίες προκύπτουν από διαφορές στις κοινωνίες, την εθνοτική τους σύνθεση, το πολιτικό τους σύστημα, κ.ά. Στην Αμερική, αυτό το κίνημα εκφράστηκε πολιτικά μέσα από τους Ρεπουμπλικάνους και τον Τραμπ και συμπορεύθηκε με τον σκληρό πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, της Wall Street και των billionaires, στη βάση μιας ιδεολογικής συνύπαρξης που στηρίζεται στο “δικαίωμα στην ανισότητα”, ένα είδος “φυσικής” ανωτερότητας του λευκού έναντι του έγχρωμου, του γηγενούς έναντι του μετανάστη, του χριστιανού έναντι του αλλόθρησκου ή του άθεου και, βέβαια, του πλούσιου έναντι του φτωχού. Τα όρια αυτής της συμμαχίας που διχάζει έχουν γίνει πλέον ορατά, μετά από τις συνεχόμενες εκλογικές αποτυχίες των Ρεπουμπλικάνων.

Η πρόσφατη πολυσυζητημένη ομιλία Σαμαρά δεν καταδικάστηκε από τα στελέχη του κόμματός του ή τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη. Δεν είδα δηλαδή να υπάρχει κάποια σύγκρουση νεοφιλελευθερισμού και Alt-Right: η Νέα Δημοκρατία παραμένει ο εφαρμογέας ακροδεξιών πολιτικών και ο κύριος εκφραστής της ακροδεξιάς ρητορικής στη χώρα μας, και δίνει μάχη για να κρατήσει αυτά τα πρωτεία. Ο Μητσοτάκης δεν είναι Ρίγκαν, ας μη γελιόμαστε, είναι Τραμπ και Όρμπαν. Η μαζική εισαγωγή στελεχών από το ΛΑΟΣ (και όχι μόνο) τα τελευταία χρόνια και η ανάδειξή τους από το σύστημα Μητσοτάκη είναι μια απόδειξη. Το μέλλον βέβαια θα δείξει τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια, αλλά θα έλεγα να ληφθεί υπόψη και η δυναμική των πελατειακών σχέσεων που έχουν τηνδική τους βαρύτητα.

• Ποιο είναι πιο επικίνδυνο κατά την άποψή σας, το κίνημα της αποδόμησης (woke) με τις υπερβολές του, ή η αντίδραση σε αυτό;

Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης, woke σημαίνει να είσαι αφυπνισμένος απέναντι σε αδικίες και διακρίσεις που γίνονται με βάση τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία και άλλες προκαταλήψεις. Το σχετικό κίνημα που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στην Αμερική, συνδεδεμένο με το κίνημα για τα δικαιώματα των αφροαμερικανών, αμφισβητεί δομές και λάθη του παρελθόντος, διεκδικώντας δικαιοσύνη. Ως ένα σύγχρονο ακαθοδήγητο μαζικό φαινόμενο έχει και στοιχεία υπερβολής, αλλά το να προβάλλεται ως “επικίνδυνο” είναι κι αυτό μια υπερβολή. Για να το πω πιο απλά, δεν υπάρχει δίλημμα, προτιμώ να υπάρχουν δέκα πολίτες που θίγονται από την gay ορατότητα, παρά ένας δολοφονημένος Ζακ Κωστόπουλος. Προτιμώ να υπάρχουν κάποιοι που διαμαρτύρονται για την καταπολέμηση της πατριαρχίας, παρά να υπάρχουν βιασμοί και γυναικοκτονίες, ακόμα και, το πιο συνηθισμένο, ανισότητα στους μισθούς ή τα δικαιώματα. Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων και αξιών.

• Θα υπάρξει υπαρξιακό πρόβλημα στην Αριστερά σε μία ήττα; Θα τεθεί θέμα ηγεσίας;

Η Αριστερά δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει κανένα υπαρξιακό πρόβλημα μετά τις εκλογές, για πολλούς λόγους. Πρώτον, πιστεύω ότι έχουμε μπροστά μας μια αμφίρροπη εκλογική μάχη, στην οποία όπως σας είπα δεν θα είναι έκπληξη μια πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, και στη συνέχεια θα έχουμε τις εντολές σχηματισμού κυβέρνησης, κατά τις οποίες θα κριθούν τα πολιτικά κόμματα για τη στάση τους. Αν οι εντολές δεν ευοδωθούν και οδηγηθούμε σε νέες εκλογές, πιστεύω ότι αυτές θα βρουν τον ΣΥΡΙΖΑ εξαιρετικά συσπειρωμένο και ενισχυμένο, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας νέας τετραετίας Μητσοτάκη.