Δεν φταίνε μόνο οι παραλίες για την αποχή

Οι πρώτοι που επισημάναμε την τεράστια αποχή στις τελευταίες εκλογές – ήδη από την μεσημβρία της Κυριακάτικης ψηφοφορίας – συνεπώς δικαιούμαστε να σχολιάσουμε την αμεθεξία των πολιτών στην κάλπη. Κατ’ αρχήν είναι λάθος του συμπολιτευομένου Τύπου να αποδίδει την μαζική αποχή –πάνω από 55% του εκλογικού σώματος– στο κόμμα της… παραλίας, ή ότι συμβαίνει και σε άλλες χώρες. “Βάζει η κοσκινού…”

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ένα πολυτελές πολίτευμα («εκτροπή» κατά τον Αριστοτέλη) κι η διατήρηση της εν Ελλάδι πρόσφατη, αν σκεφθούμε ότι αριθμεί μόλις μισόν αιώνα αδιατάρακτης εφαρμογής της. Προηγουμένως, τα αντιδημοκρατικά κινήματα διαδέχοντο το ένα τ’ άλλο και προκαλούσαν δυσανασχέτηση στον λαό και τους ξένους.

Σε άλλες χώρες, με μακρά δημοκρατική παράδοση, όπως η Αγγλία και η Αμερική, η μικρή συμμετοχή του εκλογικού σώματος στις αρχαιρεσίες οφείλεται στην παγιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών. Εδώ δεν ανεχόμεθα πολιτικώς τους χθεσινούς Σπαρτιάτες και η εξουσία ετοιμάζεται να προσφύγει στο ειδικό Εκλογοδικείο – δεν έμαθε τίποτε από την υποχρεωτική αποχή του Κασιδιάρη.

Κατά συνέπειαν επιβάλλεται να επισύρει την προσοχή του πολιτικού κόσμου, αλλά και των δημοκρατικών πολιτών το φαινόμενο της αποχής που συσκωτίσθη από τους πανηγυρισμούς της Κεντροδεξιάς, για την… καταβαράθρωση της αντιπολιτεύσεως – άλλος εμφύλιος αυτός.
Όπως, όμως, το ταγκό θέλει δύο χορευτές για γίνει θέαμα κι όχι μόνον αναψυχή, έτσι και η δημοκρατία απαιτεί αντιπολίτευση, για να είναι καλή η κυβέρνηση.  Διαφορετικά χάνεται η ευκαιρία εναλλαγής στην εξουσία – πράγμα απαραίτητο σε κάθε καθεστώς, γιατί η μακρά εξουσία διαφθείρει.

Τα λευκά ψηφοδέλτια, τ’ άκυρα κι οι ψήφοι των κομμάτων που δεν μπήκαν στην Βουλή, όλα μαζί αποτελούν το 8% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Με το 47% της επισήμου απογραφής απατηλό κι αυτό από τη εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων, σημαίνει ότι το 55% των πολιτών δεν εκπροσωπούνται στην σημερινή Βουλή.

Οι ακριβείς μετρήσεις κι όχι η θεωρητικές συζητήσεις βοήθησαν τον Ισαάκ Νεύτωνα να ανακαλύψει την ελλειπτική τροχιά του κομήτη Χάλεϋ, αλλά οι καθημερινοί απογραφείς είδαν μόνο τον “κομήτη Σπαρτιάτες” (sic) να καταυγάζει τον εκλογικό ουρανό, ανατέλλων από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας… Δομοκού. Οι νέοι “Λεωνίδες” κέρδισαν μόλις 241.625 ψήφους, ενώ η Χρυσή Αυγή είχε πάνω από 400.000 στο ζενίθ της. Άρα κι οι σύγχρονες Θερμοπύλες υπέστησαν τις συνέπειες της αποχής των Ελλήνων από της εκλογικής μάχης της Κυριακής.

Τι φταίει για την αποχή

Τα αίτια της αποχής αναζητούνται πρώτα στην λαϊκή απογοήτευση ότι η εξουσία δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της τα προβλήματα της καθημερινής ζωής (ακρίβειας, κυκλοφοριακής συμφόρησης, μόλυνσης της ατμόσφαιρας από τις χιλιάδες απογειώσεις αεροπλάνων του “Ελευθέριος Βενιζέλος” πάνω από την Αθήνα, θανατηφόρων δημοσίων νοσοκομείων και αφυλάκτων οδών, έλλειψης ασφαλείας στα προάστια και ενός εκατομμύριου λαθρομεταναστών που αλλοιώνουν την φυσιογνωμία της χώρας).

Δεύτερον αίτιον θεωρείται η προοδευτική από-ιδεολόγησις των μαζών από την ελαφρότητα των κομμάτων και τηλεπερσόνων. Αλλά κι αυτή δεν επιδέχεται ποσοτικοποίησης, όπως και η απίστευτη αφιέρωση του κοσμάκη στα κινητά του τηλέφωνα – αν και τα “έξυπνα” (smart), παρέχουν χρήσιμες πολιτικές και οικονομικές ενημερώσεις.

Μία τρίτη ερμηνεία μπλέκει την άνοδο της “ακροδεξιάς” στο φαινόμενο της αποχής. Πώς; Δεν καταλάβαμε από την σχετική αρθρογραφία. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι και η χριστιανοδεξιά υπέστη τις συνέπειές της αποχής, παρά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος που επικαλέστηκε ο επί γης εκπρόσωπος της. Έχασε 31.149 ψήφους! Την μόνη που ευνόησε το εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης… παραλογικής, είναι το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αφού πλέοντας με λιγότερους ψήφους, άραξε στην Βουλή και τώρα ποιος την ακούει…

Πιστεύομε ότι πταίει η κρίση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για την συνεχώς αυξανομένη αποχή σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Οι πολίτες διαπιστώνουν ότι οι αντιπρόσωποι των φροντίζουν περισσότερο για τα προσωπικά τους συμφέροντα, παρά τα κοινά και πεντάρα δεν δίνουν αν οι αποφάσεις τους αποδοκιμάζονται από την πλειοψηφία του κόσμου.

Θυμηθείτε τα μνημόνια της “τρόικας” που ούτε καν τα διάβαζαν οι βουλευτές, αλλά τα αποδέχονταν ασυζητητί. Θυμηθείτε το δημοψήφισμα του 2016, όπου εν μια νυκτί το “ΟΧΙ” έγινε “ΝΑΙ”. Τις Πρέσπες, τις γερμανικές επανορθώσεις, τα πολεοδομικά όργια σε Μύκονο, Σχοινιά και Σαντορίνη. Ξεχάσαμε και το περίπυστο «Η Κύπρος κείται μακράν», τις “εξεταστικές επιτροπές” και την δικαστική αρνησιδικία.

Όλες οι διαπιστώσεις αυτές τροφοδοτούν την αποχή. Γιατί να πάει κανείς να ψηφίσει, αφού τα κόμματα κι οι πολιτικοί δεν τον λαμβάνουν υπ’ όψιν;  Απέχοντας τουλάχιστον στερεί την πλειοψηφία της Βουλής από την αναγκαία δημοκρατική νομιμοποίηση, ιδίως κατόπιν της “λίστας”. Συντόμως θα φτάσουμε στο σημείο αυτό, οπότε η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία θα έχει τελειώσει…