Αν είχαμε ακόμα βασιλευομένη δημοκρατία…

Ο τέως βασιλεύς της Ελλάδος, Κωνσταντίνος Β’, απεδήμησεν εις Κύριον σε ηλικία 83 ετών. Στην ελληνική ιστορία θα μείνει ως αντιστασιακός κατά την επταετή δικτατορία –ιδιότητα που εκμεταλλεύτηκαν μεταπολιτευτικώς πολλοί άλλοι– ουδέποτε, όμως, ο τέως βασιλεύς. Κατά μίαν άποψη, δαπάνησε την βασιλεία που εξοικονόμησε ο πατέρας του. Στις 13 Δεκεμβρίου 1967, o Κωνσταντίνος αποφάσισε να αναχωρήσει από την Ελλάδα, κατόπιν του ανεπιτυχούς του πραξικοπήματος κατά της δικτατορίας της 21ης Απριλίου του 1967.

«Είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνω την αντίσταση μου στη στρατιωτική κυβέρνηση», που ο ίδιος είχε ορκίσει παρά την θέληση του το προηγηθέν οκτάμηνο, δια να αποφύγει τυχούσα εμφύλια αιματοχυσία, σύμφωνα με την παρακαταθήκη του προπάππου του, βασιλέως Γεωργίου Α’, ιδρυτού της δυναστείας, που εδολοφονήθη στην Θεσσαλονίκη το 1913 από τον Αυστριακό πράκτορα, Σχινά. Την εποχή της δυναστείας των Χριστιανών, η Ελλάδα μεγάλωσε από την Μελούνα (1913) μέχρι τα Δωδεκανήσου (1947).

«Εάν το ανακτορικό πραξικόπημα κατά της δικτατορίας είχε επιτύχει την 13η Δεκεμβρίου του 1967» γράφει η δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου, «το πιθανότερο είναι ότι θα είχαμε ακόμη βασιλιάδες». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν θα τολμούσε να προκηρύξει το πολιτειακό δημοψήφισμα το 1974, ως πρωθυπουργός που εκλήθη από τον “Πρόεδρο της Δημοκρατίας” επί δικτατορίας στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη. Δημοψήφισμα, στο οποίο εμποδίσθηκε να μετάσχει ο Κωνσταντίνος και το οποίο έχασε. Το 69% των ψηφίσαντων Ελλήνων επέλεξε την αβασίλευτη Δημοκρατία.

Έκτοτε δυσάρεστα συνέβησαν στην πατρίδα μας: Η πολιτική πόλωσις μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, που κατέστρεψε, μεταξύ άλλων, την ελληνική γλώσσα (με τη υιοθετηθείσα “μαλιαρή”, το μονοτονικό και την λεξιπενία). Τέλος, η προσχώρηση στην ΕΕ κατέστρεψε την ελληνική βιομηχανία και γεωργία (1979) κι αργότερα η προσχώρηση στην Ευρωζώνη (2002). Επακολούθησε η κρίσις των ετών 2010-2015, με τα τρία γερμανικά τιμωρητικά μνημόνια που μείωσαν το ελληνικό ΑΕΠ κατά 25%, η εκτόξευση του δημοσίου χρέους στο 200% του ΑΕΠ, η πανδημία το 2019 που διαρκεί ακόμη, με αποτέλεσμα να έχουν πεθάνει 35.000 συμπατριώτες μας στο εξαρθρωθέν ΕΣΥ από τις μνημονιακές απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Αν είχαμε βασιλευομένη δημοκρατία; 

Η επάνοδος του πληθωρισμού (2021) και η ενεργειακή κρίση (2022) συγκαταλέγονται μεταξύ των αστοχιών του κοινοβουλευτισμού, όχι μόνον ενταύθα, αλλά και σ’ όλη την “Ενωμένη” Ευρώπη. Τέλος, αλλά όχι άνευ σημασίας δια το μέλλον του Ελληνισμού, ανέκυψε η τουρκική επιδίωξη για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, η εισβολή στον Έβρο των “φτωχοδιάβολων” του Ερντογάν (2020) και η απειλή καταλήψεως ελληνικού εδάφους, μετά από συνεχείς παραβιάσεις του εναερίου χώρου. Πάντα ταύτα είναι, όχι μόνο αποτέλεσμα του αναθεωρητισμού του Ερντογάν, αλλά και της αδυναμίας των Ελλήνων πολιτικών.

Τίθεται όθεν το ρητορικό ερώτημα: εάν η Ελλάς είχε διατηρήσει την βασιλευομένη δημοκρατία προ 48ετίας, θα ήταν σήμερα καλύτερα ο ελληνικός λαός ή όχι; Δύσκολη απάντηση, καθώς πολλά σφάλματα οφείλονται περισσότερο στις προσωπικές επιλογές παρά στους θεσμούς – αν κι αυτοί έχουν τις αδυναμίες τους, ως λχ. η Προεδρευομένη Δημοκρατία, κοινοβουλευτικό πολίτευμα, που επιτρέπει στους βουλευτές να κάνουν μπίζνες με το δημόσιο.

Εν τούτοις, υπάρχει μία υποθετική διαφορά: Τον ισόβιο ανώτατο άρχοντα θα εσέβοντο τα πολιτικά πρόσωπα πολύ περισσότερο από ό,τι τον αιρετό, που στερείται σχεδόν οιασδήποτε εξουσίας. Οπότε, ίσως να υπήρχε κάποιος φραγμός στις αυθαιρεσίες και στα λάθη των πολιτικών προσώπων. Αυτός ίσως να μην είναι ο μόνος λόγος που ο θάνατος του Κωνσταντίνου προξενεί μία νοσταλγία για την χαμένη οριστικώς άτυχη βασιλεία του. Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κάνει άλλο ένα λάθος με την ταφή του, που θα γίνει στους βασιλικούς τάφους του Τατοΐου.