Αν υπάρξει βούληση, μπορεί η ΕΕ να απελαύνει τους παράνομους μετανάστες

Οι εν λόγω άρχουσες ελίτ έχουν διαμορφώσει και το ισχύον σήμερα νομικό πλαίσιο, το οποίο στην πράξη εμποδίζει την αποτελεσματική αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, χρησιμοποιώντας σαν “στρατό” το πλήθος των γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ. Ο παράγοντας, ωστόσο, που θα καθορίσει τις εξελίξεις είναι η ίδια η ζωή κι όχι το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, το οποίο, όσο οξύνεται το πρόβλημα, τόσο θα ρηγματώνεται και θα παραβιάζεται υπό την πίεση της κοινωνικής αντίδρασης.

Όσοι εισέρχονται παρανόμως π.χ. στην Ελλάδα έχουν το δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση για παροχή ασύλου. Σύμφωνα με τη λογική, εάν η αίτησή τους απορριφθεί, αυτοί θα πρέπει να επαναπροωθηθούν ή επαναπατριστούν. Αυτό, όμως, στην πράξη δεν συμβαίνει. Ακόμα κι αν κρατηθούν σε κλειστές δομές, μετά από ένα διάστημα τους αφήνουν ελεύθερους στο περιθώριο της κοινωνίας σε καθεστώς μη νομιμότητας. Τα οικονομικά κίνητρα της ΕΕ για οικειοθελή επαναπατρισμό δεν έχουν αποδώσει αξιόλογα αποτελέσματα κι αυτό ήταν εξαρχής αναμενόμενο.

Η οικογένεια ενός τυπικού οικονομικού μετανάστη έχει κατά κανόνα δαπανήσει ένα σημαντικό ποσό για να χρηματοδοτηθεί η παράνομη μετάβασή του στην Ευρώπη. Η οικογένεια περιμένει απ’ αυτόν να πιάσει δουλειά και να στείλει πίσω εμβάσματα. Ο οικειοθελής επαναπατρισμός ισοδυναμεί με διάψευση των προσδοκιών και κατά κανόνα με ηθική απαξίωση. Είναι ντροπή για έναν μετανάστη από μία παραδοσιακή (κατά κανόνα μουσουλμανική) κοινωνία να επιστρέψει οικειοθελώς. Αντιθέτως, εάν απελαθεί έχει δικαιολογία.

Ευρωπαϊκό πρόβλημα ευρωπαϊκή αντιμετώπιση

Με τα ισχύοντα σήμερα, η απέλαση είναι πρακτικά ανεφάρμοστη. Το ίδιο και η επαναπροώθηση. Παρά τη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία (2016) και τη σχετική χρηματοδότηση, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Αυτό έχει ως συνέπεια την όξυνση του προβλήματος και την ένταση των κοινωνικών αντιδράσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Οι “φιλελέ” που έχουν σημαία τον δικαιωματισμό, τον εθνομηδενισμό και την παγκοσμιοποίηση καταγγέλλουν την εκλογική άνοδο της λεγόμενης Νέας Δεξιάς (για ορισμένους Ακροδεξιάς), αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι οι δικές τους πολιτικές είναι που φουσκώνουν τα εκλογικά πανιά της.

Η μόνη δραστική λύση είναι οι απελάσεις, οι οποίες και θα στείλουν το μήνυμα σε όσους από τις χώρες προέλευσης σχεδιάζουν να εισέλθουν στην Ευρώπη ότι πρόκειται για “άλμα στο κενό”. Ο άμεσος επαναπατρισμός όσων δεν δικαιούνται άσυλο, όμως, δεν μπορεί να γίνει μόνο από την Ελλάδα. Τα προξενεία των χωρών προέλευσης στην Αθήνα δίνουν με το σταγονόμετρο τα αναγκαία έγγραφα για την απέλαση. Πρώτον, επειδή οι κυβερνήσεις τους είναι απρόθυμες. Δεύτερον, επειδή οι εδώ προξενικές αρχές δέχονται απειλές από τα κυκλώματα ή συνεργάζονται μαζί τους. Οι χώρες προέλευσης εμποδίζουν τον επαναπατρισμό δικών τους πολιτών, προσδοκώντας τα εμβάσματα που αυτοί θα στείλουν μελλοντικά στις οικογένειές τους και τα οποία αποτελούν ένεση για τις τοπικές οικονομίες.

Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να τις πιέσει, αλλά η ΕΕ διαθέτει τα αναγκαία πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά όπλα για να τις πειθαναγκάσει. Ειδικά εάν ευθυγραμμιστεί με τις ΗΠΑ. Όταν επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία για το Ουκρανικό, είναι έλλειμμα πολιτικής βούλησης και όχι αντικειμενική αδυναμία η μη άσκηση πιέσεων, συμπεριλαμβανομένης της απειλής κυρώσεων, σε πολύ πιο αδύναμες χώρες. Η διαδικασία είναι απλή. Οι λίστες με τα ονόματα των προς απέλαση από τις χώρες-μέλη θα στέλνονται από την ΕΕ στις κυβερνήσεις των χωρών προέλευσης και από εκεί θα εξασφαλίζονται τα έγγραφα επαναπατρισμού. Στη συνέχεια, ναυλωμένα αεροπλάνα θα επαναπατρίζουν μαζικά τους παράνομους μετανάστες.

Ζήτημα επαναπατρισμού τίθεται και για πρόσφυγες. Εξαιρώντας άτομα που στην πατρίδα τους διώκονται προσωπικά για ιδεολογικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς ή άλλους λόγους, οι άνθρωποι που έφυγαν από τις εστίες τους επειδή γινόταν πόλεμος, είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν εκεί, όταν οι λόγοι που επικαλέστηκαν για να εξασφαλίσουν άσυλο πάψουν να ισχύουν. Οι Σύριοι που θεωρήθηκαν μαζικά πρόσφυγες λόγω του πολέμου, γιατί σήμερα να μην επιστρέψουν στις εστίες τους, δεδομένου ότι –με εξαίρεση ελάχιστες περιοχές– στη Συρία σήμερα επικρατεί ειρήνη;

Προφανώς, όσοι βρίσκονται στην Ευρώπη επιδιώκουν να παραμείνουν και να φτιάξουν μία νέα ζωή. Αυτό είναι σε ανθρώπινο επίπεδο κατανοητό, αλλά δεν πρέπει να είναι αποδεκτό. Το άσυλο τους δόθηκε για όσο χρόνο διώκονταν ή απειλούνταν. Το καθεστώς του πρόσφυγα δεν είναι αιώνιο. Διαρκεί όσο υφίσταται ο κίνδυνος. Εάν ο πρόσφυγας παραμείνει στη χώρα που κατέφυγε, παρότι στην πατρίδα του δεν κινδυνεύει, τότε μετατρέπεται αυτομάτως σε οικονομικό μετανάστη.

Και εάν η ΕΕ δεν κάνει τίποτα;

Είναι γεγονός ότι πολλοί εταίροι, που δεν είναι χώρες-πύλες, έχουν βολευτεί, αφήνοντας στην Ελλάδα και σε άλλες μεσογειακές χώρες-μέλη τον “μουτζούρη”. Σ’ αυτή την περίπτωση, ας φροντίσουμε, λοιπόν, ως Ελλάδα να τελειώσει και το βόλεμα της ΕΕ. Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης είναι ευρωπαϊκό και γι’ αυτό είναι αναγκαία η θεσμοθέτηση κοινής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, η οποία να προικοδοτηθεί με επαρκείς πόρους και τα αναγκαία εργαλεία. Σε συμμαχία με τις άλλες χώρες-μέλη που είναι πύλες εισόδου, η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει, επειδή είναι η χώρα που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος. Τα περιθώρια συμμαχιών, άλλωστε, είναι μεγάλα.

Εάν, όμως, η ΕΕ δεν ανταποκριθεί; Όταν έκλεισε τον βαλκανικό διάδρομο το 2016, στην πραγματικότητα η ΕΕ έθεσε εντός των άτυπων συνόρων της (σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό) τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία και άφησε την Ελλάδα εκτός! Η ΕΕ δεν έχει δείξει πολιτική βούληση να δράσει συλλογικά και αποφασιστικά κυρίως λόγω της υποκρισίας της. Υπάρχει, ωστόσο, και ένας πρόσθετος παράγοντας. Είναι διχασμένη, λόγω διαφορετικών ιδεολογικών αντιλήψεων. Ο ίδιος διχασμός, άλλωστε, παρατηρείται και στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι ενώ για τις άλλες χώρες-μέλη το μεταναστευτικό είναι απλώς κοινωνικό πρόβλημα, για την Ελλάδα έχει καταντήσει εφιάλτης σε πολλά επίπεδα.

Εάν, λοιπόν, η ΕΕ δεν αναλάβει πρωτοβουλία για μαζικούς επαναπατρισμούς παράνομων μεταναστών, εάν δεν φροντίσει η Τουρκία και η Λιβύη να δέχονται επαναπροωθήσεις, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να παίξει με τους κανόνες, τους οποίους, μάλιστα, της επέβαλαν άλλοι. Γιατί οι αρχές ασφαλείας να εμποδίζουν τη μετάβαση παράνομων μεταναστών προς την βόρεια Ευρώπη; Γιατί να μην αφήσει ανενόχλητα τα κυκλώματα των εγχώριων διακινητών να κάνουν τη δουλειά τους; Όταν οι εταίροι θα δουν να φθάνουν στις χώρες τους παράνομοι μετανάστες που δεν έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα, τότε το πρόβλημα θα γίνει δικό τους. Και τότε πιθανότατα θα αλλάξουν στάση. Όσο, όμως, βολεύονται δεν έχουν λόγο να αλλάξουν στάση…