Αναζητείται ο άλλοτε “Ελεύθερος Κόσμος”

Ο δολοφόνος του Κένεντι παραμένει άγνωστος, παρέα με τους αόρατους υποστηρικτές που κρατάνε στη θέση του τον δολοφονικά διεφθαρμένο Ζελένσκι. Το Βαθύ Κράτος κερδίζει μάχες. Οι του Τραμπ διαδίδουν ότι θα διεκδικήσει τρίτη θητεία για να το ελέγξει. Καλά κρασιά.

Ο Κόσμος έχει αλλάξει επειδή ακριβώς η Αμερική χάνει πόντους στη διεθνή σκακιέρα, ενώ ταυτόχρονα η Ρωσία επιμένει, κερδίζει επί του ουκρανικού εδάφους, παραμένει σε πρώτο πλάνο, άκρως υπολογίσιμη στο διεθνές πεδίο. Η Ευρώπη σκάβει λάκκους για την Αμερική του Τραμπ. Ο παγκόσμιος Νότος (πρώην Τρίτος Κόσμος, νυν BRICS) αφυπνίζεται, με τη σιωπηλή Κίνα να ξεχωρίζει από το σωρό, να περιμένει την ώρα της, λάμπει χωρίς να έχει – όχι ακόμα – ρόλο πρωταγωνιστή.

Το τοπίο θυμίζει κάπως ένα μάλλον ξεχασμένο ρητό του Μάο: «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», που, όμως, ταιριάζει γάντι όταν υπάρχει ένας α λα Μάο επαναστατικός πυρήνας που τώρα απουσιάζει. Απουσιάζει, π.χ., κάθε αντίδραση για τη γραφειοκρατική (δικαστική) μέθοδο καθαίρεσης της Λεπέν, ισχυρή προεξέχουσα υποψηφιότητα για τις Προεδρικές εκλογές του 2027 στη Γαλλία. Το πάλαι ποτέ ευερέθιστο Παρίσι, σε ανάλογες κινήσεις προσβολής της Δημοκρατίας, τώρα αδρανεί.

Βλέποντας, όπως λένε, τη Μεγάλη Εικόνα, καταλαβαίνουμε ότι το Βαθύ Κράτος ζει και βασιλεύει στις ΗΠΑ. Ευρύτερα έχουν κινητοποιηθεί οι οπαδοί της λεγόμενης «woke» κουλτούρας. Στην πράξη, καμία από τις δύο λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις δεν μπορεί πλέον να λύσει “κόμπους” χωρίς τη σύμπραξη του άλλου. Ποιος να φανταζόταν ότι (παθητικός) πρωταγωνιστής σε τέτοιες συνθήκες θα ήταν η “πρώτη κυρία” της Δεξιάς; Με τους μάλλον θλιβερούς απογόνους της Ιστορικής Αριστεράς να ψελλίζουν διάφορα ακατανόητα. Κρίμα, γιατί ο Μελανσόν φαινόταν καλός άνθρωπος.

Το Δίκαιο του κράτους και ο Τραμπ

Στο εμβληματικό Παρίσι επισφραγίστηκε ο θάνατος της Ιστορικής Αστικής Δημοκρατίας. Πρωταγωνιστής ο κρυμμένος υπό την δικαστική τήβεννο εκλεκτός της αριστοκρατίας (Μακρόν-Ρότσιλντ), και η άλλη, ως κρατούμενη ενός πολιτεύματος που μάλλον δεν πολυσυμπαθούσε, αλλά “πούλησε τον πατέρα της” για να το κυβερνήσει.

Ως ύστατη πράξη των ημερών μας, θάφτηκε η Δημοκρατία του λεγόμενου «Ελεύθερου Κόσμου», εσχάτως μετονομασθείσα σε “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, αλλά τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Όλα αυτά φαίνεται να εισάγουν μια νέα ιστορική φάση, με κοινές αδυναμίες αλλά και κοινές ανησυχίες, αστάθεια και ερωτηματικά για το μέλλον – όχι βεβαιότητες, όχι νίκες, όχι σταθερότητα.

Τα όσα άλλα συμβαίνουν κατανοούνται στο πλαίσιο των συμφερόντων του Κράτους, π.χ., οι εναγκαλισμοί Μητσοτάκη-Νετανιάχου. Προσφέρονται για ηχηρές λέξεις και αμφισβητήσιμες πράξεις με μοναδική επιδίωξη την επιβίωση του ισχυρότερου, όπου το Ισραήλ έχει εξασφαλισμένη στήριξη – αλλά όχι και η Ελλάδα…