Ανολοκλήρωτες κι ανοχύρωτες πολιτείες
07/08/2025
“Φεύγουν οι ήρωες από τα μνήματά τους” – Βλαντίμιρ Μαγιακόβσκι (μετάφραση Ηρακλή Πέππα)… Από το Διαφωτισμό μέχρι την αστική Δημοκρατία, από την τραγικότητα των πολέμων και των διωγμών μέχρι τα ανθρώπινα δικαιώματα, από τα διδάγματα της Ιστορίας μέχρι τα εμφύλια πάθη, όλα σε αυτή τη χώρα κινούνται στο “περίπου”, στο “παρά” ή σε “παρένθεση”.
Παρα-χάραξη γεγονότων, παρα-πολιτική δημοσιογραφία, παρα-σκηνιακές κινήσεις κομμάτων, παρα-κρατικές υπηρεσίες, παρα-πληροφόρηση, παρα-μόρφωση αλήθειας, παρ-ένθετη διακυβέρνηση. Όλα και όλοι προτιμούν την “παρ-έκκλιση” από την [όποια] κανονικότητα, δηλαδή τη συνωμοσία που τους επιτρέπει να ξεφεύγουν από τις [υπεύθυνες] απαντήσεις και να παρα-ποιούν τα πάντα.
Έτσι, όμως, τελικά στήνουν παγίδες στον ίδιο τον εαυτό τους. Δεξιά και Αριστερά με υπολείμματα ιδεολογίας από τον Εμφύλιο, ΠΑΣΟΚ με κατάλοιπα από το ιστορικό 1981, ΚΚΕ και Βασιλόφρονες με νοσταλγία Παλινορθώσεων, οι νεότευκτοι με την αυταπάτη του “ώριμου φρούτου”, που θα πέσει στην ποδιά τους, παρα-παίουν ανάμεσα στις ευχές και στην πραγματικότητα. Όσο κι αν επικαλούνται την [εκλογική] νομιμοποιητική βάση της ύπαρξής τους, ακόμα και οι τυφλοί εναπομείναντες οπαδοί τους αντιλαμβάνονται πως πρόκειται για σουσουδίσματα, για κουτοπόνηρες μαϊμουδιές, για ασπόνδυλους υμνητές του [όποιου] νικητή, για μονόφθαλμους ή κοντόφθαλμους “επαναστάτες” της μίας πορείας ή της μισής κατάληψης.
Δεν γνωρίζω αν μπορεί να εφαρμοστεί στους περισσότερους το “bad, mad and stupid” (Wilson), ούτε είμαι υπέρ της μοιρολατρικής αντιμετώπισης από το λαό αυτών των παρα-πολιτικών με το υπερτροφικό Εγώ, την “προσωπική ηθική”[sic], την αχαριστία και πλεονεξία. Γνωρίζω ότι τόσο η αυτο-θέσμιση, όσο και απροθυμία διαθεσιμότητας δεν πρόκειται να συγκινήσουν τους γητευτές όχλων. Γνωρίζω ότι ουδείς παρέχει εγγυήσεις για ένα καλύτερο αύριο. Γνωρίζω, επίσης, ότι περισσότερο πιθανό είναι να πιστοποιήσουμε περιπτώσεις “αναδρομικού δόλου”, παρά να συναντήσουμε “αναδρομική σοφία” [έστω κι αμφιλεγόμενη, doubtful wisdom].
Γνωρίζω ότι στην ελεγχόμενη Δημοκρατία μας η τάση για υποχρεωτική ομογνωμία θα υπονομεύσει περαιτέρω θεσμούς και αρχές. Δεν γνωρίζω, όμως, αν υπάρχουν εν υπνώσει δυνάμεις αντίδρασης ή αν η κοινωνική κόπωση θα επικρατήσει ως οριστική συνθηκολόγηση. Έχουν ειπωθεί τα πάντα: από την “κυβέρνηση-εγκληματική οργάνωση” [ΣΥΡΙΖΑ] μέχρι το “δεν θα αφήσω την Ελλάδα να με αλλάξει” (Στέφανος Κασσελάκης), όμως ακόμη και τώρα [στο παρά-πέντε] δεν μίλησε η πραγματική φωνή του λαού.
ΥΓ… Ελπίζω να μην υπάρξουν παρ-αναγνώσεις στο άρθρο μου.
