Αντί να εκλιπαρούν τον Κυριάκο, ας κατεβάσουν Κεντροαριστερό υποψήφιο Πρόεδρο

Ωστόσο, και πέρα από όσα ορθά έχουν υποσημειωθεί από ορισμένους νουνεχείς περί άτοπης και άστοχης συζήτησης που θίγει το θεσμό της Προεδρίας, καθώς και το υπαρκτό πρόσωπο της ευπρεπούς σημερινής Προέδρου της Δημοκρατίας, υπάρχουν ορισμένα πολιτικής φύσεως ζητήματα που κρίνω σκόπιμο να αναδείξω.

Σχετικά με τη θέση ότι ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να επιλέξει πρόσωπο από την Κεντροαριστερά (ως ‘’θεσμικό αντίβαρο’’):

Πρώτον, η θέση αυτή εμφανίζει ως κύριο επιχείρημά της ότι με αυτόν τον τρόπο (επιλογή προσωπικότητας από την Κεντροαριστερά) θα υπάρχει θεσμικό αντίβαρο απέναντι στην εξουσία της Κυβέρνησης. Πρόκειται περί αυταπάτης ή περί σκοπιμότητας για την πιθανή προετοιμασία στο παρασκήνιο άλλων πρωτοβουλιών συναίνεσης. Και εξηγούμαι: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι και δεν μπορεί να αποτελέσει θεσμικό αντίβαρο εξουσίας διότι δεν έχει και δεν περιβάλλεται από ουσιαστικές και σημαντικές εξουσίες!

Το θέμα αυτό είναι γνωστό τοις πάσι και όσοι χρησιμοποιούν επιχειρήματα με ένα τέτοιο περιεχόμενο στοχεύουν στην παγίδευση της κοινής γνώμης, ιδιαίτερα δε της δημοκρατικής, διότι τα επιχειρήματα αυτά, στη σημερινή συγκυρία, προς αυτήν απευθύνονται (θα μπορούσα για περιπτώσεις στελεχών να σημειώσω ότι, εν τη αφελεία τους και πιθανής ανεπάρκειας τους,  προκαλούν και την  αυτοπαγίδευσή  τους κάνοντας χρήση αυτού του επιχειρήματος).

Δεύτερον, η θέση αυτή (ο Μητσοτάκης να επιλέξει από την Κεντροαριστερά) εμφανίζει, επίσης ως επιπλέον υποστηρικτικό της επιχείρημα, το λεγόμενο ‘’ιστορικό κεκτημένο’’. Δηλαδή, ότι με αυτόν τον τρόπο έχει θεσμικά/κοινοβουλευτικά ρυθμιστεί η εκλογή αυτή (του Προέδρου της Δημοκρατίας) τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αυτό όμως δεν είναι ακριβές. Με την έννοια ότι οι σημαντικές εκλογές Κωνσταντίνου Καραμανλή (1980-1985 και 1990-1995) και Χρήστου Σαρτζετάκη (1985-1990) σε καμία περίπτωση δεν πιστοποιούσαν λογική ‘’αντίβαρου’’ ή ‘’θεσμικής (εξ)ισορρόπισης’’, κινούνταν σε λογικές των μεγάλων αντίπαλων (συμ)παρατάξεων.

Ενώ, αν δούμε με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα, και οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας που ακολουθήσαν είχαν περισσότερο τα χαρακτηριστικά επιδίωξης μιας εξωτερικής πολιτικής συμμαχίας εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας (δηλαδή, της κάθε φορά Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού) παρά τη λογική της ‘’εξισορρόπησης’’ που λανθασμένα προβάλλεται.

Πρόταση ευρείας κοινωνικής αποδοχής

Αν περιοριστεί κανείς στα τυπικά οριζόμενα, ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να καταθέσει σχετική πρόταση για ΠτΔ. Όμως, πρέπει να κατανοηθεί ότι δεν μπορεί ο Δημοκρατικός Χώρος, και κατά βαρύνουσα σειρά αυτή της κοινοβουλευτικής δύναμης κάθε κόμματος της Αντιπολίτευσης,  να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες – χρήσιμες ασφαλώς, επαινετές και αναγκαίες – πχ, για τα ασφάλιστρα, και να επιφυλάσσετε για το μείζον θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όχι απλώς να επιφυλάσσετε, αλλά να έχει παραδώσει αποκλειστικά την ευθύνη επ’ αυτού στον κ. Μητσοτάκη.

Ο Δημοκρατικός Χώρος, και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ στην ευρύτερη απήχησή του, έχει εξέχουσες και σπουδαίες προσωπικότητες όλων των πεδίων (ασφαλώς ικανών και με πληρότητα και για τα πολιτειακά καθήκοντα) και μπορεί να προβάλλει με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό τη δική του αυτόνομη -και γιατί όχι, και αυτοδύναμα- πρόταση!

Επίσης, λαμβανομένου υπόψη ότι το πλαίσιο εκλογής έχει αλλάξει, και ότι οι απαιτούμενοι ψήφοι εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας είναι 151, γεγονός που δίδει έτσι και αλλιώς ΠτΔ σύμφωνα με την πρόταση-υπόδειξη Μητσοτάκη. Θα ήταν πολιτικό σκόπιμο και δημοκρατικό σωστό να ελεγχθούν τα πραγματικά ανακλαστικά – και οι πραγματικές διαθέσεις περί συναίνεσης της ‘’ΝΔ’’ και του κ. Μητσοτάκη – επάνω σε μια ελκυστική, υψηλού κύρους και ευρείας κοινωνικής αποδοχής πρόταση, την οποία με πρωτοβουλία του θα κατέθετε ο Δημοκρατικός Χώρος, και για την οποία το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει τη σχετική δημιουργική  πρωτοβουλία.

Μια τέτοια πρωτοβουλία, περνάει το κέντρο βάρος των κινήσεων, στη Δημοκρατική πλευρά περιορίζοντας τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος θα αναγκάζονταν να κινηθεί αμυνόμενος…

Μεγάλο λάθος με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Δεν έχει, νομίζω κανείς αμφιβολία, ότι ο κ. Μητσοτάκης σε κάθε περίπτωση, και ασφαλώς και στην περίπτωση της αναζήτησης προσωπικότητας από την Κεντροαριστερά θα επιλέξει – με προσοχή, ασφαλώς, αλλά πάντως με μεροληψία – πρόσωπο στοχεύοντας μελετημένα στα ιδιαίτερα πολιτικά του συμφέροντα και τις προοπτικές του ιδίου και της ‘’ΝΔ’’.

Με δεδομένο τον τρόπο που ο κ. Μητσοτάκης έχει κινηθεί προς τον λεγόμενο χώρο της Κεντροαριστεράς – εκμεταλλευόμενος και τους αρκετούς επιρρεπείς για συμμάχους του εντός της ευρείας κεντροαριστεράς – θα έπρεπε αυτοί που του προτείνουν να επιλέξει εκείνος ο ίδιος από την Κεντροαριστερά Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να καταλάβουν ότι τον καθιστούν με δική τους ευθύνη κυρίαρχο παίχτη στο Χώρο τους!!  Υπάρχει μια σκληρή λαϊκή παροιμία για την περίπτωση: “Σφάξε με, αγά μ΄, ν΄αγιάσω’”…

Επομένως, η θέση μας δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαρη: η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να κηδεμονεύεται και μάλιστα από τον κ. Μητσοτάκη και το ‘’βαθύ κράτος του Μαξίμου’’. Αυτή, όμως (η μη κηδεμονία της και η πολιτική της αυτονομία), δεν είναι αυτονόητη, ούτε αυτοπραγματοποιήσιμη, αλλά προέρχεται και επιβάλλεται μέσα από πρωτοβουλίες, αποφάσεις και ανάλογου ύψους και ταυτότητας αυτόνομη ηγεσία.

Συνολικότερα λοιπόν και συνεπώς και στο μείζον θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, η Κεντροαριστερά – με πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ που θέλει να εννοεί τον εαυτό του ως κορμό της – πρέπει να προχωρήσει στη δική της πρόταση, αφού μάλιστα τονίζει ότι ο ΠτΔ θα πρέπει να προέρχεται από το Χώρο της (από την Κεντροαριστερά). Ας μιλήσει η Κεντροαριστερά για τον εαυτό της, για τη δική της πρόταση, του δικού της Χώρου!

Οι καιροί ου μενετοί…