Αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ευρώπης – Τί πρέπει να κάνει η Ελλάδα

Ήταν ο συνομιλητής του ο οποίος, υπό την πίεση, εσωτερικών ή και άλλων εξωτερικών παραγόντων, δεν ήθελε να αντιληφθεί τις στρατηγικές προτεραιότητες της Administration και το τί αυτές σημαίνουν για την Ουκρανία και την κατάστασή της σήμερα. Ατυχώς οι Ουκρανοί, εναπέθεσαν τις τύχες της χώρας στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ενώ τώρα μόνο το δεύτερο, για δικούς του λόγους, επιμένει στην πολιτική της μετωπικής αντιπαράθεσης με την Μόσχα, στο θέατρο επιχειρήσεων της Ουκρανίας.

Είναι λογική η παρατήρηση Τραμπ, ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να σύρει τα πράγματα σε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο: «Και εωρακώς μεμαρτύρηκε και αληθής η μαρτυρία αυτού». Είναι απογοητευτικό ότι η ΕΕ, με η χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο, έμεινε για τρία χρόνια στη γραμμή «υποστηρίζουμε μέχρι τέλους την Ουκρανία», χωρίς να καταθέσει έστω ένα περίγραμμα ανακωχής αρχικά, και στην πορεία οριστικής συνθήκης ειρήνης. Ήταν υποκρισία ή διανοητική νωθρότητα; Ή, ακόμη, σκοπιμότητα από τους σημαιοφόρους του πολέμου;

Τα πρώτα ψήγματα ευθύνης και πραγματισμού φάνηκαν την Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου στην συνέντευξη Μακρόν στο Fox News, όταν ο Γάλλος πρόεδρος ξεδίπλωσε την θέση του για τον χρονισμό μιας ειρηνευτικής διαδικασίας. Στο Λονδίνο Κυριακή 02 Μαρτίου έλαβε χώρα ένας σπουδαίος αγώνας: Ο πρωθυπουργός Κeir Starmer προσπαθεί να διαχειριστεί την διαφαινόμενη αποτυχία του Ηνωμένου Βασιλείου να συνεχίζει την διά της Ουκρανίας συμπίεση της Ρωσίας και, ως συνέπεια αυτής, την υποβάθμιση της Γερμανίας και της σύνολης ΕΕ.

Στον αγώνα αυτό, για κάποιο λόγο, έχει προσελκύσει και την Γαλλία, καλό αλλά αδύναμο υποκατάστατο, μετά την στρατηγικά φρόνιμη και αναγκαία μεταστροφή των ΗΠΑ. Tο Ηνωμένο Βασίλειο, που εξ αρχής δεν υποστήριξε την ειρήνευση στην Ουκρανία, με επιδεξιότητα μεταγγίζει την δική του πολιτική ως ευρωπαϊκή, και προσπαθεί να αλλοιώσει εκ του πλαγίου την πολιτική Τραμπ. Μέσα από πολυμερή σχήματα, θα είναι παρόν και την επόμενη ημέρα στην Ουκρανία και θα επιδιώξει να φορέσει στην ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας, ένδυμα βρετανικό.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, η Γερμανία θα αποκαταστήσει την σχέση της φυσικής ανάγκης της, δηλ. να προμηθεύεται φθηνό φυσικό αέριο από την Ρωσία. Δεν γίνεται αλλιώς για πολύ καιρό. Υπό την έννοια αυτή, η Γερμανία, αντικειμενικώς εξυπηρετείται από τυχόν επιτυχία της επί του ουκρανικού πολιτικής Τραμπ, εφ’ όσον όμως προκύψει κάποια κατανόηση μεταξύ Friedrich Merz και Ντόναλντ Τραμπ.

Τί πρέπει να κάνει η Ελλάδα

Ως προς την Ελλάδα, η χώρα μας θα πρέπει να συνεννοηθεί με τον πρόεδρο Τραμπ, αξιοποιώντας τις περιφερειακές συμμαχίες της, να αναζητήσει δημιουργικό τρόπο αποκαταστάσεως επικοινωνίας και συνεργασίας με την Ρωσία, μη εξαιρουμένου του πολύ σοβαρού πεδίου των διορθόδοξων σχέσεων, να αντιμετωπίσει ευθαρσώς τα συνεχή ολισθήματα των Βρυξελλών (Kaja Kallas), και να εμβαθύνει στα Βαλκάνια, επ’ αμοιβαιότητα, την σχέση της με Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία, έξω από το στενό πλαίσιο της ΕΕ.

Αλλά πάνω απ’ όλα να αποτρέψει την νόθευση της πολιτικής της ΕΕ σε θέματα ασφάλειας και άμυνας, με την συμμετοχή παραγόντων εκτός ΕΕ αλλά εντός ΝΑΤΟ. Για να προκύψουν αυτά, πολλά απαιτούνται να γίνουν στo Μέγαρο Συγγρού.