Από τη Μέρκελ στις υποκλοπές – Το βασίλειο της αναξιοπιστίας

Η αναξιοπιστία βασιλεύει σε όλο τον δυτικό κόσμο, φυσικά και στην Ελλάδα. Οι αναξιόπιστοι έχουν το πρόβλημα ότι αν ο κόσμος τους πάρει μυρουδιά, ξόφλησαν. Δυο παραδείγματα αναξιοπιστίας: Το πρώτο είναι η Μέρκελ, που με περισσή “αφέλεια” και θράσος δήλωσε ότι οι συμφωνίες του Μίνσκ (για ειρήνη στην Ουκρανία το 2014 και το 2015) δεν έγιναν για να επιτευχθεί ειρήνη, αλλά για να προλάβει να προετοιμαστεί η ανέτοιμη τότε Δύση και Ουκρανία για τον πόλεμο που είχαν σχεδιάσει τα δυτικά (αμερικανικά) επιτελεία. Η Ρωσία έπεσε στην παγίδα(;) και την εμφάνισαν ως επιτιθέμενη όταν ολοκληρώθηκαν οι προετοιμασίες των δυτικών.

Οι δηλώσεις της πνίγηκαν στην αφάνεια. Η Μέρκελ ήταν καλή σε περίοδο ειρήνης. αλλά έβγαλε την ουρά της (ή την έδιωξαν) όταν ήρθε η ώρα να βροντήξουν τα κανόνια. Η Μέρκελ μετείχε στη “συνομωσία”, την προετοίμασε και την προώθησε. Τώρα εμφανίζεται ως κατήγορος, υπονομεύοντας το κύρος των ευρωπαϊκών ηγεσιών που επίσης μετείχαν στην προετοιμασία του πολέμου. Εκδικείται και τους Αμερικανούς για την όποια ευθύνη τους στην παραίτηση ή εκδίωξή της.

Συνολικά ό,τι κι αν επιδιώκει εκθέτει δημοσίως την αναξιοπιστία των πάντων, των θεσμών, των πολιτικών ηγεσιών, των οικονομικών και κοινωνικών παραγόντων. Το πραγματικό θύμα, όμως, είναι το ανώνυμο πλήθος. Όταν η αθλιότητα φτάσει στα άκρα γίνεται πόλεμος. Ίσως και επανάσταση όταν υπάρχει ηγέτης και ο κόσμος έχει χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη του στους κυβερνώντες. Ο φασισμός, ο κομμουνισμός, τα κάθε είδους επαναστατικά κινήματα δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ξεφυτρώνουν από την αγανάκτηση των ανθρώπων.

Στα καθ’ ημάς

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά την Ελλάδα. Συμβαίνει ακριβώς αυτό στον υπερθετικό βαθμό με εξευτελιστικές στιγμές για την ανθρώπινη υπόσταση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να, μην είναι η καλύτερη, ούτε ο πρωθυπουργός να είναι το πιο λαμπερό αστέρι. Ωστόσο, τίποτα απολύτως δεν δικαιολογεί την ύβριν του γνωστού συνθήματος, αποκαλυπτικού μόνο για το ήθος των, υποτίθεται, άγνωστων εμπνευστών του. Ο χρηματισμός είναι πλέον γενικευμένος, από την Καϊλή και την Σπυράκη, έως τον Μπορέλ και διάφορους άλλους με τα ηχηρά ονόματά τους να κυκλοφορούν στους διαδρόμους, αλλά όχι στα ΜΜΕ.

Όταν οι αναξιόπιστοι απαιτούν κάθαρση απορρίπτονται. Ιδίως όταν μαθαίνουμε ότι ήταν και οι ίδιοι μάστορες στις παρακολουθήσεις με “θύματα” τους Κοτζιά, Πιτσιόρλα και Καμμένο. Οι εν λόγω παρέλαβαν τη σκυτάλη των παρακολουθήσεων από την προηγούμενη κυβέρνηση και παρέδωσαν τη σκυτάλη των παρακολουθήσεων στην επόμενη. Διαφθορά δεν υπάρχει μόνο όταν όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Το χειρότερο είναι όταν ένας καταγγέλλει τους άλλους, ενώ έχει κάνει τα ίδια. Και διαφέρουν μόνο όταν κάποιος αποφασίζει να μοιράσει χρήμα και στον κοσμάκη για να κερδίσει τις εκλογές. Οπότε ο ενδιαφερόμενος (της ψευδοαριστεράς) διαμαρτύρεται!

Τα είπε αφελώς η Φωτίου πριν προλάβει κάποιος να της πει ότι αυτά που λένε στο κόμμα δεν είναι για να τα μάθουν τα κορόιδα οι ψηφοφόροι. Την κυβέρνηση, είπε στην ουσία, θυμίζω, την πολεμούν μερικοί ολιγάρχες του χρήματος γιατί μοιράζει λεφτά των Βρυξελλών στον κοσμάκη, ενώ ήθελαν να τα φάνε αυτοί. Το κόμμα της έθαψε τα λόγια της όπως τα έθαψε και η κυβέρνηση μόλις εξυπηρέτησαν τρέχουσες ανάγκες, επειδή αν γίνονταν σημαία χαμένοι θα ήταν οι χρηματοδότες, δικοί της και αντίπαλοι, τωρινοί και εναλλασσόμενοι, θα χάλαγε το παιχνίδι.

Το αποτέλεσμα είναι άλλος να τρέχει στην Κίνα να σωθεί, όπως ο Σόλτς, άλλος να καρφώνει, όπως η Μέρκελ, τους πάντες, ιδίως τους Αμερικάνους, ότι αυτοί προετοίμασαν τον πόλεμο (και όχι ο Πούτιν), άλλοι, π.χ. ο Μακρόν, να λένε ότι και οι Ρώσοι έχουν συμφέροντα που δεν πρέπει να αγνοηθούν και άλλοι, όπως ο Κίσινγκερ, να λέει ότι οι Ρώσοι πρέπει να επιστρέψουν τα εδάφη που πήραν πολεμώντας και μόνο τότε να γίνουν διαπραγματεύσεις για την ειρήνη, “πιάσε τ’ αυγό και κούρευτο”.

Που πάμε τώρα 

Έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στην Ελλάδα όπου επιμένουν μερικοί ότι στο θέατρο π.χ. η “σύγκρουση στη Βουλή”, ή στην “τιτανομαχία των πολιτικών αρχηγών” θα κριθεί η τύχη του τόπου και πάντως το εκλογικό αποτέλεσμα. Αμ’ δε! Οι πολλοί κάνουν απλώς χάζι τους καυγάδες. Διαβάζουν και μαθαίνουν τη σαρκαστική αναφορά δημοσκόπου ότι το αποτέλεσμα των (δημοσιευμένων) δημοσκοπήσεων είναι αυτό που θέλει ο πελάτης. Οι δημοσκοπήσεις δεν καταγράφουν απλώς την εφήμερη διάθεση των εκλογέων, όπως ισχυρίζονται οι δημοσκόποι. Καταγράφουν και τις σταθερές τάσεις της κοινής γνώμης.

Οι ξένες πρεσβείες, τα κόμματα, άπαντες, εγχώριοι και ξένοι, πραγματοποιούν δημοσκοπήσεις πολύ συχνότερα από τις ανακοινώσιμες, έχουν επίγνωση των τάσεων και ρυθμίζουν αναλόγως τη στάση τους. Μία βασική διαπίστωση διεθνώς είναι ότι ο μεγάλος όγκος του κόσμου διαμορφώνει κατασταλαγμένη άποψη πολλούς μήνες πριν στηθούν οι κάλπες γι’ αυτό είναι σε θέση να προσεγγίσουν με ακρίβεια το εκλογικό αποτέλεσμα γύρω στο εξάμηνο πριν από τις εκλογές, αν δεν συμβεί ανατρεπτικό γεγονός. Προσδιορίζονται ακόμα και οι αναποφάσιστοι.

Έχει γραφτεί ότι Αμερικανοί διπλωματικοί υπάλληλοι λένε σε Έλληνες φίλους τους λεπτομερώς ποια θα είναι τα εκλογικά αποτελέσματα πολύ πριν προκηρυχθούν οι εκλογές. Δημοσιεύματα αναφέρουν μυστικές συνομιλίες με την Τουρκία. Πιθανόν. Το απίθανο είναι να πιστεύει ο οποιοσδήποτε ότι θα παρακαμφθεί ανώδυνα ο παράγων ελληνικός πληθυσμός δια της δωροδοκίας.