Από τη μια πολιτικός “υπόκοσμος” με πτυχίο Χάρβαρντ, από την άλλη ο ιδεοληπτικός ΣΥΡΙΖΑ

Πάνε χρόνια τώρα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα έχουν χάσει τη ικανότητα να επεξεργάζονται νοήματα ίσως ακόμη και ουσιώδεις λύσεις. Στα χρόνια των μνημονίων, ζωντανά ακόμη σήμερα, όλα με την σειρά τους μας έβαλαν σε μνημόνια και ταυτόχρονα υπόσχονταν ότι θα μας βγάλουν από αυτά. Έτσι, η περίοδος των μνημονίων ισοπέδωσε τα κόμματα εξουσίας, επειδή οι διαφορές μεταξύ τους συρρικνώθηκαν δραστικά. Αλλά να που ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, με πτυχίο Χάρβαρντ, ήρθε να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό πλην χείριστο υπόδειγμα, κάνοντας τους άλλους αρχηγούς κομμάτων να φαντάζουν Αη Γιώργηδες!

Δεν ξέρω αν είναι εκείνη η αντίφαση που τον χαρακτηρίζει μεταξύ του ύφους σαράντα καρδιναλίων (προφανώς λόγω οικογένειας και Χάρβαρντ) και πολιτικού εκτοπίσματος καντηλανάφτη που τον ώθησε να κηρύξει οικογενειακά (μαζί με την αδελφή του) πόλεμο εναντίον της Ρωσίας! Ούτε ποιος νεοφιλελεύθερος μεγαλοϊδεατισμός τον ώθησε να ανασκολοπίσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας εν μέσω πανδημίας, το ίδιο και το εκπαιδευτικό σύστημα.

Ακόμη, να αποτελειώσει τα υπολείμματα προστασίας της εργασίας, να αποστεώσει την ήδη ισχνή πολεμική βιομηχανία, να μπλοκάρει έρευνες για υδρογονάνθρακες (τις οποίες ανακάλυψε την ημέρα της γενικής απεργίας), να ψηφίσει νομοσχέδια που είχαν συντάξει οι νομικές υπηρεσίες της Ένωσης Τραπεζών, του ΣΕΒ και παρασιτικών ολιγαρχών, μετατρέποντας το Κοινοβούλιο σε πάγκο εξυπηρέτησης ισχυρών.

Με την ευκαιρία που κυβερνάει δεν ξεχνάει να στηρίζει το καρτέλ της ενέργειας, ώστε ανενόχλητο να απομυζά όλη την κοινωνία και ειδικά τους φτωχότερους πολίτες. Επίσης δεν παρέλειψε να σπρώξει το σύστημα της Δικαιοσύνης σε περαιτέρω εκφυλισμό, να μετατρέψει την εξωτερική πολιτική σε ιδιωτική του υπόθεση για εξασφάλιση διεθνών στηριγμάτων, και τέλος (αν αυτή η ιστορία έχει τέλος) να μετατρέψει σε οικογενειακό παρακράτος την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, παρακολουθώντας τα τηλέφωνα όσων φοβάται.

Το τελευταίο, μαζί με το γεγονός πως όλα τα στελέχη του επιτελικού Μαξίμου είναι απλώς κολλητοί του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ αρκετοί υπουργοί είναι “αντιπρόσωποι ιδιωτικών συμφερόντων”, μας προϊδεάζουν για μια πολιτική φαμίλια. Πολλοί διαθέτουν πτυχίο περιβόητων αμερικανικών πανεπιστημίων, όπως το Χάρβαρντ, αλλά από όσα ακούγονται η αριστεία ορισμένων εκδηλώθηκε με “μακροβούτια στο δημόσιο ταμείο” σε χαρούμενη παρέα με ισχυρούς φίλους τους.

Στην Χάρυβδη της Κουμουνδούρου

Και εδώ εισέρχεται η αντιπολίτευση. Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να συμπυκνώνει όλες τις λύσεις σε μια μαγική λέξη “σοσιαλδημοκρατία”, αλλά αυτή η πολιτική ένδεια του ΠΑΣΟΚ, όπως και η παρακμή της Δεξιάς, φαίνεται να καλλιεργεί στον ΣΥΡΙΖΑ τη νωθρότητα (ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική) του συλλέκτη ώριμων ψήφων. Τί προτείνει για το κράτος ο ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα θα στηρίξει το σύστημα υγείας και το αντίστοιχο εκπαιδευτικό και θα επαναφέρει κάποια δικαιώματα των εργαζομένων. Ακόμη, ίσως θα συμμαζέψει τις τιμές της ενέργειας, όπως και εκείνα τα ασύδοτα τμήματα της αστυνομίας. Αλλά αυτά, παρότι αναγκαία, παραμένουν διαχειριστικά μπαλώματα, απολύτως προφανή και αυτονόητα.

Απομένουν τόσα-όσα ενδεικτικά. Συνοψίζονται στην αντιστροφή της ραγδαίας έκπτωσης της Δικαιοσύνης, στην ενίσχυση της άμυνας, στην αποτελεσματική εξωτερική πολιτική, στην μετατροπή του Κοινοβουλίου σε συντεταγμένους λόχους χειροκροτητών που είναι σήμερα σε αυτό που το θέλει το Σύνταγμα, στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στην ελληνική παρέμβαση για να επηρεαστούν οι αλλαγές που εκκολάπτονται στην Ευρωζώνη, στην άμβλυνση των ανισοτήτων (όχι με επιδόματα) και τόσα άλλα, όλα στρατηγικής σημασίας.

Στην εξωτερική πολιτική, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ κατακρίνει την μόνη ίσως θετική ενέργεια του Κυριάκου Μητσοτάκη, το ελληνογαλλικό Σύμφωνο Αμυντικής Συνδρομής. Ο δε Γιώργος Κατρούγκαλος, έμπλεος αφέλειας, υποστηρίζει δημόσια πως θα απαιτήσει αναθεώρηση του εν λόγω Συμφώνου προκειμένου να περιληφθεί η συνδρομή της Γαλλίας για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα τα οποία, ωστόσο, δεν τα έχουμε διακηρύξει καν, πόσο μάλλον ασκήσει. Ούτε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν κυβέρνηση.

Θα περίμενε κανείς να υποστηρίξει πως θα επαναδιαπραγματευτεί την ελληνοαμερικανική συμφωνία, καθότι δώσαμε τα πάντα στις ΗΠΑ εντελώς δωρεάν. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, κάνει ότι και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που διαρκώς καταγγέλλουν ξανά και ξανά τεμπέλικα την κυβέρνηση από την τηλεόραση. Μιλάνε σχεδόν απολίτικα, χωρίς να αρθρώνουν στρατηγικές στοχεύσεις για την χώρα, χωρίς να διαμορφώνουν προοπτική.

Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: Με ποιους υπουργούς θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ποια είναι τα στελέχη με πειστικό πολιτικό εκτόπισμα; Δικαιούμαστε να γνωρίζουμε πριν τις εκλογές, όπως απαιτείται ανυπερθέτως και πρόγραμμα με στρατηγική πνοή. Όχι πάλι μπαλωματάκια για τους αδύναμους, με επιδόματα και παχιές ιδεολογικές κουβέντες.