Από το θαύμα στο χείλος του γκρεμού ο Μητσοτάκης…

Τον περασμένο Ιούνιο, λίγο μετά τις εκλογές, όταν ακούραστοι υμνωδοί εξαντλούσαν τα αποθέματά τους, τραγουδώντας τα επινίκια στον Μητσοτάκη, έγραφα ότι «στην Ελλάδα τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες». Τώρα, μόλις “τρεις μέρες” μετά τις εκλογές, ο Μητσοτάκης αντί να ξεκινάει ένα θρίαμβο μιας δεύτερης θητείας, βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Η πρωτοφανής για την Ελλάδα φυσική καταστροφή και η εξίσου πρωτόγνωρη για την πατρίδα μας δολοφονία του Αντώνη έχουν φέρει τα πάνω-κάτω.

Σε τέτοιες στιγμές εμφανίζονται οι πάγιες αδυναμίες του Κράτους και αξιολογούνται οι άνθρωποι, πόσο μετράνε σε ικανότητα, σε εμπιστοσύνη, σε εντιμότητα. Μας το θύμισε ο δημοσιογράφος (ανήκει στον “στενό κύκλο” του Μαξίμου), όταν αποφάνθηκε από τηλεοράσεως, με αφορμή τις καταστροφές, ότι αν δεν μπορεί να τα καταφέρει ο ίδιος ο Μητσοτάκης να βάλει κάποιον άλλο.

Μάλλον δεν εννοούσε τον Κασσελάκη που αυτοπαρουσιάζεται ως αντι-Μητσοτάκης. Ο δημοσιογράφος στη βιασύνη του να αποτινάξει τον τίτλο του πιστού (στον πρωθυπουργό) δεν επικαλέστηκε, για λόγους τυπικής ευγένειας, ούτε καν το ελαφρυντικό ότι τέτοια θεομηνία δεν έχει προϋπάρξει στη χώρα, όπως το ανάφεραν άλλοι. Και μην πει κανένας ότι την ώρα που καίγεται και πνίγεται ο τόπος δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με “σκουληκιασμένα” λόγια και πράξεις μερικών. Διότι μεμονωμένες πράξεις συγκροτούν τελικά το σύνολο που καταλήγει στις τραγωδίες.

Δεν μας έχουν πει ποιες είναι οι πάγιες οδηγίες προς το πλήρωμα για περιπτώσεις “καθυστερημένου επιβάτη”, όπως στην περίπτωση του Αντώνη Καρυώτη, την ώρα του απόπλου και μάλιστα μιας Εταιρίας που επέλεξε για βόλτες στο Αιγαίο ο τότε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας. Ούτε καταλάβαμε πως του ήρθε η έμπνευση του κ. Βαρβιτσιώτη να κάνει τη γνωστή δήλωση περί μοχθούντων μεροκαματιάρηδων, αυτών ακριβώς που έριξαν στη θάλασσα τον Αντώνη. Ο υπουργός έφυγε και ο πρωθυπουργός θα ανασχηματίσει –λέγεται– εκ βάθρων την κυβέρνηση για να ξορκίσει τη γρουσουζιά.

Μόνο που δεν υπάρχει γρουσουζιά. Υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα που κάνουν αρχηγούς κομμάτων να επιζητούν φιλοξενία για κρουαζιέρες στις διακοπές τους και προτρέπουν πολιτικούς να θυμούνται “τους ανθρώπους του μόχθου” όταν ρίχνουν ανθρώπους στη θάλασσα για βέβαιο πνιγμό. Δεν υπάρχει λειψανδρία άξιων, έντιμων, με άποψη και θάρρος γνώμης, να στελεχώσουν το Κράτος. Υπάρχει απέχθεια των ηγετών απέναντί σε τέτοιους, υπάρχει αντιθέτως εύνοια στους προσκυνητές (λέγονται και γλείφτες), στα “ποντίκια” που εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι.

Κρυπτόμενος κινδυνεύει ο Μητσοτάκης… 

Είναι αλήθεια ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει κρυφτεί μπροστά στις δυσκολίες, όπως προκάτοχοί του που επικαλούνται μάλιστα ότι παλεύουν για τον λαό. Ο κ. Μητσοτάκης είναι παρών, μπροστά στις κάμερες, και δίνει αυτό που λέει ότι μπορεί να δώσει, πάντως κάτι περισσότερο από κρύες υποσχέσεις. Ξέρει άριστα ότι από τα εσωτερικά, όσο σοβαρά και αν είναι, δεν κινδυνεύει – εμφανιζόμενος εφ’ όσον μοιράζει χρήμα που πήγαινε, έως πρόσφατα, σε ήδη γεμάτα πορτοφόλια, όπως μας  διαβεβαίωσε, θυμίζω, η κ. Φωτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, δεν κινδυνεύει όσο είναι “επί της οθόνης” ο κ. Μητσοτάκης από μια ανύπαρκτη αντιπολίτευση.

Ο πρωθυπουργός κινδυνεύει μόνο κρυπτόμενος. Για να μην μιλήσει γι’ αυτά που μαγειρεύονται, έχουν φαίνεται ψηθεί αρκετά και είναι έτοιμα για σερβίρισμα. Αναφερόμαστε στα λεγόμενα “εθνικά θέματα” Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειος, αλλά και Σκοπιανό (η επίσημη κύρωση των πρωτοκόλλων της συμφωνίας που υπόγραψε ο κ. Τσίπρας). Σ’ αυτά σιωπούν ο πρωθυπουργός και όλη η κυβέρνηση, μαζί με όλη την υποτιθέμενη αντιπολίτευση, τα κόμματα, τις ένοπλες δυνάμεις και όλες τις άλλες κεφαλές του τόπου. Οικονομικές, ακαδημαϊκές, πνευματικές “ελίτ”, όλοι μαζί σε μια βουβή χορωδία, με τις επίσημες ενδυμασίες, έχουν συναθροιστεί στην αόρατη Αγορά, περιμένοντας τους βαρβάρους! Όχι γιατί είναι “μια κάποια λύση”, αλλά σφιχταγκαλιάζονται και τρέμουν ότι οι βάρβαροι κομίζουν μια καταδίκη.

Το πρόβλημα του πρωθυπουργού και όλων των προαναφερόμενων δεν είναι τόσο οι γείτονες, μακάρι να ήταν μόνο αυτοί. Είναι ότι όλα τα επερχόμενα προέρχονται από την επιθυμία –βλέπε διαταγή– της σύγχρονης Ρώμης να γίνουν όλα εδώ και τώρα με το σκεπτικό “αν καείτε εσείς θα έρθουν κάποιοι άλλοι”. Όπως ακριβώς το είπε ο νομίζαμε “πιστός”, αλλά, ως φαίνεται, αλλού λογοδοσμένος δημοσιογράφος.

Η Κλεοπάτρα είχε βάλει φίδι στον κόρφο της να πεθάνει ανώδυνα – το είχε δοκιμάσει σε σκλάβους. Ο Μητσοτάκης δεν έχει σκλάβους. Έχει μόνο δούλους. Η διαφορά ίσως αποδειχθεί καθοριστική. Αν υπάρξει ανάγκη εκτόνωσης του θυμωμένου πλήθους κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι έως και το τέλος όλα θα είναι ανώδυνα.

ΥΓ: «Βουλιάζει η ζωή μας στα λασπόνερα», κατά το λαϊκό άσμα. Όχι επειδή ο “μετανάστης-εφοπλιστής” και αντι-Μητσοτάκης πάει στη Μακρόνησο με την ίδια άνεση που θα πήγαινε στη Μύκονο. Αλλά επειδή κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ και στη χώρα δεν φτύνει στον κόρφο του, παρακαλώντας με τη συνέχεια του άσματος «βοήθα Παναγιά μου και μη χειρότερα».