Από τον κανένα στον μηδένα

Η κυβέρνηση εντελώς παράλογα αρνήθηκε εξαρχής την εκταφή επιδεικνύοντας αυτό που είναι απαγορευτικό για οποιαδήποτε Εξουσία: Δείχνοντας φόβο. Το αίτημα ενός γονέα που αμφιβάλει για τον θάνατο του παιδιού του, δεν επιδέχεται αντίρρησης με οποιοδήποτε επιχείρημα. Η αντίρρηση προκαλεί την υποψία της συγκάλυψης.

Η πρωτοφανής κίνηση του αρχιεπισκόπου να επισκεφθεί τον γονέα-απεργό πείνας έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο συσχετισμός ισχύος έχει αλλάξει. Έδειξε ότι η κυβέρνηση είναι αδύναμος κρίκος. Η κυβέρνηση θα όφειλε να μην φθάσει σ΄ αυτό το σημείο. Τώρα που έφτασε, βράσε ρύζι, όπως έλεγαν παλιά για χαμένες υποθέσεις. Όπως έστρωσε θα (κακο)κοιμηθεί.

Είναι άλλη υπόθεση ότι η διαδοχή της δεν θα είναι στρωμένη με πέταλα. Αυτό, δηλαδή η προφανής έλλειψη διαδόχου, ήταν το ύστατο αλλά ισχυρό της επιχείρημα που την κρατούσε στον αφρό. Το έχασε, ίσως στον πανικό της ότι υπάρχουν (ή ετοιμάζονται) ανώτερες Δυνάμεις, και όχι απλώς ένας συνασπισμός ντόπιων κεφαλών και κεφαλαίων, να μπουν στο παιχνίδι εναντίον της. Σε μια τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη έχει παίξει εξαρχής με λάθος τράπουλα, όχι απλώς λάθος χαρτί. Επιλέγοντας το γερμανικό και όχι το-οποιοδήποτε- αμερικάνικο ατού. Οι εσωτερικές πολιτικές δυνάμεις, οι νυν και οι επόμενες, “φρόνιμα και τακτικά πάνε με κείνον που νικά” και κυβερνά τον τόπο, ασήμαντες να προβάλουν αντιστάσεις…

Κουτσή κυβέρνηση και κουτσοί… μνηστήρες

Από την άλλη πλευρά, κουτσό άλογο ήταν ο κ. Τσίπρας και κουτσό παραμένει. Επειδή ο κάθε επίδοξος διεκδικητής της Εξουσίας δεν έχει πρωτίστως ανάγκη από λεφτά, αν του λείπει το σπαθί. Και που να το ‘βρει ο κ. Τσίπρας; Στο πρώτο ραντεβού με την Μέρκελ έδειξε άγουρος και άτολμος. Συνεχίζει στον άδοξο δρόμο, κατά την πρόβλεψη (σε μένα) του Λεωνίδα Κύρκου.

Ο κάθε Βασιλιάς, όταν διεκδικεί την χαμένη δόξα και τον θρόνο, κάτι πρέπει να κουβαλάει, ένα καινούργιο Μύθο. Στην περίπτωσή μας μάλιστα χρειάζεται πριν απ’ όλα να δείξει ότι δεν επιστρέφει τσίτσιδος όπως ήταν όταν έφυγε, αλλά, ότι βρήκε να φορέσει κάτι ταιριαστό για την περίσταση. Όχι τα αναμενόμενα τετριμμένα, χιλιοειπωμένα της αγυρτείας των απατεώνων της Αγοράς αλλά κάτι το ελπιδοφόρο απέναντι στον Φόβο του πρωινού που ξημερώνει απειλητικό και το βλέπουν όλοι να ανατέλλει. Αυτό πρέπει να είναι προπομπός, να είναι η φήμη που προτρέχει και διαμορφώνει τον θρύλο της επιστροφής. Αλλιώς γυμνός έφυγε, τσίτσιδος γυρίζει. Και του φαίνεται…

Για παράδειγμα ο Αντρέας Παπανδρέου άρχισε με τις λέξεις που μάγευαν “η Ελλάδα στους Έλληνες”. Ο κ. Τσίπρας με το ξεπούλημα στις Πρέσπες έθαψε την πατρίδα και τον εαυτό του.

ΥΓ. Στη Γαλλία φρου-φρου κι αρώματα. Αντί ο Μακρόν να φωνάξει τον “δεξιό” Μπαρντελά ή τον “αριστερό” Μελανσόν να συγκατοικήσει στην κυβέρνηση, το παίζει φουσκωμένος διάνος. Έτσι ή αλλιώς, βλάπτουν την Συρία και οι τρεις το ίδιο, θα έλεγε ο Καβάφης.