Αριστερά: Πολύχρωμοι φαφλατάδες “ιδεατζήδες”…

Έχω πάντως την αίσθηση ότι μάλλον κινούμαστε στον αστερισμό της έγκλειστης απόκλισης κι όχι της ανοικτής σύγκλισης. Κι αυτή την άποψη τη στηρίζω στους εξής λόγους:

• Δεν καθίσταται σαφές ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής της συμμαχίας. Το να “φύγει”[;] ο Μητσοτάκης και να “πέσει”[;] η ΝΔ αποτελούν ένα μερικό όρο του “κοινού αριστερού αφηγήματος”. Το κύριο ενδιαφέρον συνίσταται στη θετική πρόταση για την επαγγελλόμενη νέα πολιτική, η οποία μέχρι τώρα αγνοείται.
• Το άνοιγμα των κομματικών μηχανισμών [του ΚΚΕ ημι-ακολουθούντος] προς τους νέους και τα προβλήματά τους, μάλλον λειτουργεί φυγόκεντρα κι όχι κεντρομόλα, καθώς οι χρόνια “κλειστοί μηχανισμοί” δεν είναι καθόλου πειστικοί όταν διατείνονται ότι “εκσυγχρονίστηκαν”, χωρίς να κάνουν αυτοκριτική.
• Τα μέχρι σήμερα “κολλημένα μυαλά” με τα βαλτωμένα ποσοστά [όποιο από τα κόμματα κι αν μαζέψει περισσότερα ψηφαλάκια] δεν εγγυώνται είτε την ειρηνική μετάβαση σε ενιαίο σχηματισμό, είτε την ανέφελη διακομματική συναίνεση σε θεμελιώδη ζητήματα πολιτικής.
• Οι δυσφορούντες πολίτες με τις κυβερνητικές αποφάσεις είναι πολλοί, οι αδιαφορούντες με τα τεκταινόμενα περισσότεροι, όμως οι δυσπιστούντες με την ενδεχόμενη ενότητα της Αριστεράς είναι σχεδόν όλοι [των ιδίων των αριστερών συμπεριλαμβανομένων].

Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι ο νεοκυριλέ ΣΥΡΙΖΑ, η παλαιομοδίτικη Νέα Αριστερά, το αμφιταλαντευόμενο ΠΑΣΟΚ και η προσωποπαγής “Πλεύση” σκιαμαχούν με ιδεολογικούς ανεμόμυλους γιατί αρνούνται να δουν την πραγματικότητα στα μάτια. Κατά βάθος κοιτάζονται μεταξύ τους κι ό,τι λένε είναι κυρίως “για τα μάτια των οπαδών τους”.

“Δυτικοποιούνται”, αλλά απορρίπτουν τα νέα μοντέλα πολιτικής δράσης. “Συντηρητικοποιούνται”, αλλά δηλώνουν ριζοσπάστες κι εναλλακτικοί. Ισχυρίζονται ότι είναι “αντισυστημικοί”, γνωρίζοντας καλά ότι η αντικανονικότητα μπορεί να φέρει αποτελέσματα μόνον αν το πλαίσιο είναι “κανονικό”, διότι διαφορετικά θα επικρατήσει το χάος. Ως συλλογικότητες καταδικάζουν τις κοινωνικές ανισότητες, τις οποίες όμως αποδέχονται κι αξιοποιούν σε προσωπική βάση. Αμφισβητούν τη θρησκεία και το στρατό, όμως οι οργανώσεις τους στηρίζονται στην πίστη στο ιερατείο και την ιεραρχική πειθαρχία κλπ κλπ.

Πολύχρωμοι φαφλατάδες “ιδεατζήδες” που προβάλλουν άχρωμες ιδέες, παλιοσειρές που εξαφανίζουν τα λάθη τους μέσα σε σύννεφα ιδεολογικής συγχωρητικής λήθης, πολιτικάντηδες συνηθισμένοι να βάζουν τρικλοποδιές στην Ιστορία για να μείνουν οι ίδιοι ζωντανοί. Όλοι αυτοί αλλάζουν ρόλους ή και προβιά, δίχως όμως να μπορούν να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο.

Από την “Αριστερά της απόλαυσης” [Β. Βαμβακάς, Νέα 30-31/12/23], από τους “αριστερούς της Κεντροδεξιάς” [προσχωρήσεις σε μη-αριστερά κόμματα] κι από την αριστεροσύνη[sic] του Κατεστημένου του Κολωνακίου δεν προσδοκούμε κάποιο comeback. Περισσότερο αισθανόμαστε ότι ακούμε καθημερινά ένα playback με γερασμένα συνθήματα της [ξεπερασμένης πλέον] γενιάς της Μεταπολίτευσης.

Υ.Γ. «Γυμνοί πια από όνειρα κι αυταπάτες». [Τόλης Νικηφόρου]