Ασύμβατη η ελληνική ελαφρότητα με το “μεγάλο παιχνίδι”

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης  – 

Κατασταλάζει για τα καλά στην ελληνική κοινή γνώμη η συναίσθηση ότι τα ελληνοτουρκικά εγκαταστάθηκαν στην ζώνη κινδύνου. Παραδοσιακά ήταν κολλημένη στις βολικές ερμηνείες και στις ανώδυνες λύσεις («η τουρκική αναθεωρητική ρητορική αφορά τα ανατολικά σύνορά της», «τα ελληνικά σύνορα είναι σύνορα της Ευρώπης», «δεν θα τολμούσαν ποτέ…» κ.α.). Τώρα, όμως, συντελείται προσαρμογή στο μέχρι πριν λίγο αδιανόητο και απαιτείται να υπερβούμε την παραδοσιακή μας ελαφρότητα.

Σήμερα, είναι η στενή αμυντική συνεργασία με το Ισραήλ, με τις κοινές ασκήσεις στο Αιγαίο και νοτιότερα, καθώς και η από κοινού συμμετοχή σε σχήματα με ΗΠΑ. Αύριο, η διάθεση ισραηλινών drones για κατόπτευση και ενδεχομένως η σύνδεση με το (μοναδικό ως φαίνεται) σύστημα συλλογής και ανάλυσης πληροφοριών των Ισραηλινών. Όλα αυτά όχι πριν χρόνια, αλλά και πριν μήνες ακόμη θα θεωρούνταν φαντασιολογίες.

Έχουμε «φιλοξενία» αμερικανικών drones στην Κρήτη και αναβάθμιση συμμετοχής ελληνικών δυνάμεων σε αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Το υποβρύχιο «Παπανικολής» εντάχθηκε στην συνοδεία/HVU του πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων/ARG IwoJma (κατασκευασμένο από ατσάλι των Δίδυμων Πύργων») με το οποίο οι ΗΠΑ μάρκαραν την παρουσία τους στην περιοχή μετά την τουρκική μαγκιά στην κυπριακή ΑΟΖ).

Έχουμε ακόμα σταδιακή απορρόφηση δραστηριοτήτων των ΗΠΑ, ορισμένων από το άλλοτε ισχυρό όσο και εμβληματικό Ιντσιρλίκ. Την μια στην ΑΤΑΔ/Λάρισα, την άλλη στην Ανδραβίδα, την παράλλη στην διευκόλυνση ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη. Κι αυτά όλα πριν λίγο μόνο καιρό θα θεωρούνταν αποκυήματα πολιτικοστρατιωτικής φαντασίας.

Δεν προχωρούμε καν στο τι θα μπορούσε να σημάνει αύριο μια «διαφορετική» συνεργασία με Γαλλία, υπό το φως της δυνητικής αντικατάστασης των αμερικανικών δυνάμεων στην βόρεια Συρία από γαλλικές, ανατολικά του Αφρίν. Ή πάλι μια «συνολική ματιά» στην αναζήτηση υδρογονανθράκων από το Οικόπεδο 3 της κυπριακής ΑΟΖ, ανατολικότατα και μέχρι το (δικό μας) Οικόπεδο 16 νότια της Κρήτης, δυτικά, με τα πεδία ερευνών διάστικτα από τα εμβλήματα ΕΝΙ, Total-ENI, ExxonMobil.

Το πρωτόγνωρο αίτημα

Κάποια, λίγα ή περισσότερα ή ακόμη περισσότερα, απ’ όλα αυτά τα γεωστρατιωτικά έως γεωοικονομικά μπορεί άμεσα να εντάσσονται (ή/και μπορεί στην διαδρομή ευκαιριακά να ενταχθούν) στην διαχείριση των ελληνοτουρκικών. Ιδίως άμα περάσουν σε αληθινή-αληθινή κρίση. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να σημειώσει κανείς εδώ ότι η Ελλάδα του 2018 δεν –ΔΕΝ– στερήθηκε από τους Ευρωπαίους «εταίρους» της του δικαιώματος να συνεχίσει (όπως π.χ. και η Ιταλία) να διατηρεί «θετικότερες εξ υπολοίπου» σχέσεις με τον άλλον μείζονα παίκτη της περιοχής, την Ρωσία. Αυτό φάνηκε στην περίπτωση των διπλωματικών αντιμέτρων χωρών της ΕΕ προς την Μόσχα για την υπόθεση Σκριπάλ.

Αυτή η πολυπρισματική «ανάγνωση» της ταχύτατης μετάβασης της εξωτερικής πολιτικής και της αμυντικής ενσωμάτωσης της Ελλάδας του 2018 δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο αίτημα. Για την χώρα και για το πολιτικό της σύστημα και για εμάς, την κοινή γνώμη της. Πρόκειται για το αίτημα σοβαρότητας. Απαιτείται όταν συνεργάζεσαι, και συνεργάζεσαι στενά με το Ισραήλ, που πάντα κινείται «βαριά» και βρίσκεται σε οριακή ισορροπία.

Όταν σε αφορά ότι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Των ΗΠΑ των δηλώσεων Τραμπ, αλλά και της συνεχιζόμενης μη-αντικατάστασής τους στην όλη περιοχή. Όταν ήδη προσέρχεσαι στο great game, στο μεγάλο παιχνίδι των υδρογονανθράκων, όχι σε σχεδιασμούς πλέον αλλά επί του εδάφους…

Τότε, η ελαφρότητα με την οποία παγίως η Ελλάδα, οι πολιτικοί της και εμείς, η κοινή γνώμη της, βλέπουμε την εξωτερική πολιτική, τις συμμαχίες και τις αγκυρώσεις της, πρέπει να γίνει παρελθόν. Η σοβαρότητα, η συνέχιση σε μια κατεύθυνση χωρίς εξυπνάδες και τσακίσματα της μέσης («το ξανθόν Γένος», η συγγένεια με την Αραβική Ούμμα) και χωρίς τους πρόχειρους “ευρηματικούς” χειρισμούς των διαφόρων πρωθυπουργών και υπουργών που τόσες φορές μας ζημίωσαν.

Ομολογουμένως, πρωτόγνωρα πράγματα για Ελλάδα, αυτά.