Μπορεί η Καρυστιανού να αλλάξει το πολιτικό παιχνίδι;

Στη συνέντευξή της στο Mega η Καρυστιανού εξήγησε ότι «για μένα αυτό το 25%, αν είναι αληθινό, μου δείχνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, οι οποίοι θα έρθουν με νέο πρόγραμμα και θα μπουν μπροστά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ηγηθώ μίας τέτοιας προσπάθειας, αλλά δεν το βλέπω προσωπικά για μένα. Ακόμα δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη. Αν δημιουργείτο κάτι που να ήταν συμβατό με τις σκέψεις μου, εννοείται ότι θα ήμουν μέρος του».

Αναμφίβολα η όλη προσέγγιση της κας Καρυστιανού δείχνει ωριμότητα, πραγματισμό, σεμνότητα, αλλά και διορατικότητα. Επιφυλάσσεται για το δημοσκοπικό 25% (που συγκρίνεται σε το 34% του Κανένα) και διαβλέπει ότι το «25%» θέλει κάτι που να μην είναι συστημικό και να επανδρώνεται από ανεξάρτητους και άφθαρτους ανθρώπους. Η αμφιβολία της για το αν η ίδια μπορεί να ηγηθεί ενός τέτοιου εγχειρήματος δείχνει σοβαρότητα.

Πράγματι, η οργάνωση ενός κόμματος πανελλαδικής εμβέλειας με αξιώσεις κόμματος εξουσίας απαιτεί πολύ χρόνο και χρήμα και εξουθενωτική προσπάθεια για να ελεγχθούν οι υποψήφιοι, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις πλακώνουν οι τυχοδιώκτες, οι οπορτουνιστές και τα λαμόγια. Συνεπώς, η Καρυστιανού θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με το ιδανικό νέο κόμμα πολύ σκληρά προγραμματικές θέσεις και πρόσωπα. Αυτό την κάνει πολύφερνη νύφη και μάλλον game changer, διότι μπορεί να δώσει κυβερνητική πλειοψηφία.

Ποιος θα κερδίσει την Καρυστιανού;

Τα προσδοκώμενα πολιτικά start up είναι –προς το παρόν– δύο, του Σαμαρά και του Τσίπρα. Και οι δύο αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρηματοδότησης, ποια μέσα και πώς θα τους “παίξουν” και φυσικά υπάρχει πρόβλημα επιλογής προσώπων. Υπάρχουν φυσικά και προγραμματικά ζητήματα στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική. Χωρίς να αποκλείεται η εμφάνιση κάποιας τρίτης προσπάθειας από τα κάτω. Οι “φιλοσαμαρικοι” 91 που έχουν γίνει 1091, αν ο Σαμαράς δεν το αποτολμήσει, θα μπορούσαν να συμπήξουν ένα νέο κόμμα που θα είχε αντισυστημικά χαρακτηριστικά και –ενδεχομένως – ριζοσπαστικό χαρακτήρα. Όμως, τώρα, το ερώτημα είναι ποιο από τα δύο προσδοκώμενα νέα κόμματα μπορεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον της Καρυστιανού.

Βέβαια, καθώς η κυοφορία των πιθανών κομμάτων Σαμαρά και Τσίπρα μοιάζει να καθυστερεί και η χώρα και η οικονομία της να διολισθαίνουν, και οι δύο προοπτικές προβληματίζουν τους ψηφοφόρους. Ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας επιβραδύνθηκε στο 1,7% το β’ τρίμηνο του 2025 από 2,2% το α’ τρίμηνο και σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος που μείωσε τις προβλέψεις της για την αύξηση του ΑΕΠ το 2025 στο 2,2% (έναντι πρόβλεψης 2,3%) με τάση υποχώρησης στο 1,9% για το 2026 και μικρή αύξηση σε 2,1% το 2027.

Αυτό με πληθωρισμό πάνω από 3% δεν είναι ανάπτυξη, παρά τη φούσκα των αριθμών. Τα ζητήματα που διακυβεύονται στους 21 μήνες που έχει ακόμη η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι κρίσιμα (τα 14 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης που πρέπει να πάρουμε, η ευρωπαϊκή και η ελληνική ύφεση, ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός 2027-2034, τα δάνεια SAFE, το νέο ΕΣΠΑ, η συνταγματική αναθεώρηση κ.ά.)

Ίσως, ο μόνος που θα μπορούσε να σταματήσει τον κατήφορο, δηλαδή να ρίξει την κυβέρνηση, είναι ο Σαμαράς, εφόσον ελέγχει δέκα βουλευτές. Αν όντως υπάρχουν βουλευτές της ΝΔ που θα μπορούσαν να προσχωρήσουν στο κόμμα Σαμαρά και να ρίξουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα ήταν θετική εξέλιξη και θα δημιουργούσε δυναμική στις εκλογές που θα γίνονταν άμεσα. Αλλά ο Σαμαράς καθυστερεί γιατί δεν αντέχει να ρίξει πάλι ένα Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Μάλιστα ακούγεται ότι όταν κάνει επιτέλους το κόμμα, αν κάποιοι θέλουν να προσχωρήσουν, θα πρέπει να εγκαταλείψουν την έδρα τους ή να περιμένουν την ολοκλήρωση της θητείας τους. Αυτό είναι μεν ηθικό, αλλά δεν είναι πολιτική και εθνική ευθύνη, εάν όντως η χώρα οδεύει προς τον τοίχο.

Η παρέμβαση Σαμαρά

Είναι προφανές ότι το κόμμα Σαμαρά ακόμη κι αν συμπεριλάβει προσωπικότητες από την κεντροαριστερά και ανεξάρτητους θα είναι στην ουσία ένα δεξιό κόμμα, με σαφείς αποστάσεις από τις νεοφιλελεύθερες και παγκοσμιοποιητικές πολιτικές, αλλά δεξιό. Αν και ο Σαμαράς απευθύνεται σε ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν τη ΝΔ μεταξύ εθνικών εκλογών και ευρωεκλογών, στην τελευταία δημοσκόπηση της Prorata μόνο ένα 13% εμφανίζεται έτοιμο να ψηφίσει το κόμμα του, ενώ μόλις ένα 4% θα τον επέλεγε για πρωθυπουργό.

Πάντως η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για την εκταφή των σορών των θυμάτων των Τεμπών, με αφορμή την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει ηθικό έρεισμα στην επίμονη απόρριψη του αιτήματος των γονιών των θυμάτων να προχωρήσουν στην εκταφή των σορών των παιδιών τους. Έχουν απόλυτο δικαίωμα να διαπιστώσουν εάν τα λείψανα που βιαστικά και δίχως τον πρέποντα έλεγχο τους παραδόθηκαν προς ταφή, ανήκουν πράγματι στα παιδιά τους. Είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα» τον φέρνει κοντά στην κα Καρυστιανού.

Όμως, διευκρινίστηκε πως η παρέμβαση Σαμαρά δεν είχε πολιτική σκοπιμότητα ή στόχο να πλήξει την κυβέρνηση. Αντιθέτως, η δήλωση έγινε για λόγους ανθρωπιστικούς. Άλλωστε, ο Σαμαράς δεν παρεμβαίνει σε πολιτικές διαδικασίες: Η δήλωσή του δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως παρέμβαση στο έργο της εξεταστικής επιτροπής ή ως πολιτική κίνηση.

Μπορεί άραγε ο Αλέξης;

Ο άλλος διεκδικητής του προσεταιρισμού της κας Καρυστιανού, ο Αλέξης Τσίπρας, παίρνει από την Prorata 11% για πρωθυπουργός που τον καθιστά δεύτερο μετά τον Μητσοτάκη που παίρνει 25%. Όμως, το ενδεχόμενο κόμμα του συγκεντρώνει 20% που μαζί με το «25%» παίρνει την απόλυτη πλειοψηφία και το πριμ των 50 εδρών. Δηλαδή, σχηματίζει μια ισχυρή κυβέρνηση που μπορεί να έχει ανατρεπτική ισχύ σε ότι αφορά την κατάσταση της οικονομίας και της χώρας και τις διεθνείς σχέσεις.

Ο Τσίπρας δεν μπορεί να ρίξει τον Μητσοτάκη και να προκαλέσει πρόωρες εκλογές, όμως έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα: τον βαράνε όλοι! Καταγγέλλεται ότι αδρανεί σε σχέση με την κοινωνία, καταγγέλλεται ως «ξελιγωμένος μικροαστός, ένας καιροσκόπος που αναμασάει γενικότητες σαν ψευτοδιανοούμενος τσέπης…», ότι στον ΣΥΡΙΖΑ τους περιπαίζει. Αλλά αυτά δεν φαίνεται να τον επηρεάζουν αρνητικά, το αντίθετο. Οι επιθέσεις της Ζωής, οι μπηχτές του Ανδρουλάκη, οι ατάκες του Μητσοτάκη μάλλον καλό του κάνουν. Άλλωστε, η πολιτικότητά του εγγράφεται από τις νεανικές καταλήψεις και η σχέση του με την κοινωνία όταν πήρε το 32% μόνος του, με τους άλλους να σπαράζονται μέσα στο κόμμα. Δεν χρειάζεται πια να κατεβαίνει ο Αλέξης στις συγκεντρώσεις…

Μετά την παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ ασχολήθηκε με τα ελλείμματά του και την κάλυψή τους χωρίς ντροπή. Μοιάζει τώρα να έχει αποκτήσει μια νέα αυτοπεποίθηση και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Φαίνεται να αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στο βιβλίο με τις «αλήθειες του» που από το προοίμιο των Πρακτικών του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών του 2015 μπορεί να ξεμπροστιάσει πολλές ψευδείς καταστάσεις και σίγουρα θα γίνει το talk of the town. Από εκεί και πέρα θα δούμε. Το παιγνίδι το έχει μάθει καλά και με τους έξω και τους παράγοντες εντός, στομάχι έχει και μάλλον εσωτερικό drive.