Χρήστος Στυλιανίδης: Η λάθος κριτική για μία θεμιτή (όχι σωστή) επιλογή

Μία επιλογή υπουργού εκ μέρους ενός πρωθυπουργού προκαλεί πάντα ποικίλα σχόλια. Η ειδοποιός διαφορά στην περίπτωση του Χρήστου Στυλιανίδη είναι ότι δεν σχολιάστηκε η καταλληλότητά του, αλλά το γεγονός ότι είναι Κύπριος πολίτης. Και τι δεν ακούστηκε και από αντιπολιτευόμενους, αλλά κι από συμπολιτευόμενους! Μέχρι ότι ο επόμενος υπουργός του Κυριάκου θα είναι Γερμανός ή Γάλλος!

Τον Χρήστο Στυλιανίδη τυγχάνει και τον γνωρίζω πάνω από 35 χρόνια. Ήταν τότε νέος οδοντίατρος πολύ δραστήριος στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που έπαιρνε τότε το ΚΥΚΕΜ (Κυπριακό Κέντρο Μελετών) για να θεραπεύσει το τραύμα που είχε προκαλέσει το χουντικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στη σχέση των Ελληνοκυπρίων με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ήταν η εποχή (δεκαετία 1980) που πολλοί Ελλαδίτες καθηγητές, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι πραγματοποιούσαμε πολλές ομιλίες στην Κύπρο με σκοπό την “επανεθνικοποίηση” του Κυπριακού, για την ακρίβεια την ενδυνάμωση των δεσμών του κυπριακού Ελληνισμού με την Ελλάδα.

Έτσι ήταν ο Χρήστος Στυλιανίδης τη δεκαετία του 1980. Ένας Έλληνας της Κύπρου, πιο πολύ Έλληνας από πολλούς Ελλαδίτες. Στη συνέχεια, στην προσπάθειά του να εισέλθει στην πολιτική, συνδέθηκε με τη σημιτική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ και αργότερα συνεργάσθηκε με τον δεξιό ΔΗΣΥ (Δημοκρατικός Συναγερμός) του Γλαύκου Κληρίδη, στην κυβέρνηση του οποίου έγινε και εκπρόσωπος.

Ενώ τη δεκαετία του 1980, ο Χρήστος Στυλιανίδης θα είχε απορρίψει κατηγορηματικά ένα σχέδιο σαν του Ανάν, το 2003 όχι μόνο το υποστήριξε αναφανδόν, αλλά και εισέπραξε, μέσω δικής του ΜΚΟ 50.000 ευρώ από τον ΟΗΕ (ουσιαστικά από τους Αμερικανούς) για να το προωθήσει. Αργότερα, το ΔΗΣΥ τον έστειλε Επίτροπο στην ΕΕ. Κατά γενική ομολογία, η θητεία του στην Κομισιόν ήταν επιτυχής. Δεν του έλειπαν, άλλωστε, ούτε η εξυπνάδα, ούτε οι γνώσεις, ούτε η εργατικότητα. Πρόβλημα με την πολιτική συνέπεια είχε, αλλά ο καθείς και οι επιλογές του.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή με εξόργισε το είδος της κριτικής που πολλοί Ελλαδίτες –με περισσή επιπολαιότητα και ελαφρότητα– άσκησαν στην επιλογή του Μητσοτάκη. Ούτε λίγο πολύ αντιμετώπισαν έναν Έλληνα της Κύπρου σαν να ήταν Γερμανός, Γάλλος ή Ισπανός! Το δράμα είναι ότι αυτό το ολίσθημα δεν έγινε μόνο από ανεύθυνους στα social media, αλλά και από κόμματα.

Η παρέμβαση του Ανδρέα Λοβέρδου

Από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμενα πολλά σ’ αυτό το επίπεδο. Από το ΚΙΝΑΛ, όμως, που υποτίθεται ότι είναι φορέας της πατριωτικής παράδοσης του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν περίμενα να ασκήσει τέτοια κριτική. Από αυτή την άποψη ήταν εύστοχη η δήλωση-διαφοροποίηση του Ανδρέα Λοβέρδου: «Είναι γνωστό σε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες πατριώτες ότι ο Ελληνισμός έχει δύο κράτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση: την Ελλάδα και την Κύπρο. Είναι επίσης γνωστό σε όποιον παρατηρεί τις εξελίξεις στην Κύπρο ότι το Κυπριακό πρόβλημα διακρίνει τη στάση των κομμάτων με τρόπο όχι αντίστοιχο με την παραδοσιακή πολιτική γεωγραφία».

Ο Ανδρέας Λοβέρδος ουσιαστικά υπενθύμισε ηχηρά στη σημερινή ηγεσία του κόμματός του αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι ζητούμενα. Για την κομματική μικρο-γραφειοκρατία του ΚΙΝΑΛ φαίνεται ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα άλλο κράτος-μέλος της ΕΕ. Στο μυαλό τους φαίνεται ότι ο εθνικός δεσμός έχει διαγραφεί, ή τουλάχιστον έχει υποβαθμιστεί ποιοτικά. Και δυστυχώς, αυτό δεν αφορά μόνο τη Χαριλάου Τρικούπη, αλλά και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ως αποτέλεσμα των πολιτικών αποεθνικοποίησης του Κυπριακού που ασκήθηκαν –με εξαιρέσεις– τις τελευταίες δεκαετίες από το ελλαδικό πολιτικό και μιντιακό σύστημα.

Υπενθυμίζω ότι στην ελλαδική πολιτική ζωή έχουν παραδοσιακά παίξει σημαντικό ρόλο Έλληνες της Κύπρου, όπως π.χ. ο Λουκής Ακρίτας επί Ένωσης Κέντρου και αργότερα ο Γιάννος Κρανιδιώτης επί ΠΑΣΟΚ. Ο Γιάννος, μάλιστα, έπαιξε καθοριστικά θετικό ρόλο στη χάραξη και άσκηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ως υφυπουργός και αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών.

Μετά από όλα τα παραπάνω, γίνεται σαφές πως η κυπριακή ιθαγένεια του Χρήστου Στυλιανίδη κατ’ ουδένα τρόπο δεν αποτελεί πρόβλημα. Προσωπικά τρέφω επιφυλάξεις και για το πολιτικό ήθος του και για την υπουργοποίησή του. Όχι βεβαίως επειδή είναι Έλληνας της Κύπρου, αλλά επειδή δεν είναι εξοικειωμένος με την ελληνική δημόσια διοίκηση και ως εκ τούτου θα δυσκολευθεί πολύ. Όπως και να το κάνουμε ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός δεν θυμίζει τον μηχανισμό της ΕΕ κι αυτό όφειλε να το έχει συνυπολογίσει ο Μητσοτάκης. Αυτός, όμως, φαίνεται ότι αρέσκεται σε “εξωτικές” λύσεις –με όρους κομματικής γεωγραφίας– κι όχι επειδή η ΝΔ δεν έχει στελέχη…