Δε μαζεύεται το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ – Ανάμειξη και των ΗΠΑ;

Οι μηχανισμοί που κάποτε κάλυπταν, θόλωναν και καθυστερούσαν την απόδοση ευθυνών, τόσο εντός Ελλάδας, όσο και εντός Ευρώπης, αντικαθίστανται από εξωτερικά κέντρα ελέγχου, που ούτε σιωπούν, ούτε χρωστούν. Και όταν αλλάζει ο προστάτης, αλλάζει και το νόημα της ασυλίας. Τα αντανακλαστικά και οι μηχανισμοί των παραδοσιακών κέντρων εξουσίας είναι αργά, παθητικά και πολιτικά απροετοίμαστα για το είδος της πίεσης, που ασκείται και θα ασκηθεί από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Είναι εγκλωβισμένα σε έναν εφησυχασμό, που έχει γίνει δεύτερη φύση και σε μια αναιδή, αυτάρεσκη αυτοαναφορικότητα, που αγγίζει τα όρια της ασέβειας, όχι μόνο προς το διεθνές περιβάλλον, αλλά και προς την ίδια την ιστορική κλίμακα της εξουσίας στην οποία νομίζουν ότι συμμετέχουν. Μιας έκτασης και έντασης τέτοιας, που επιτρέπει σε Έλληνα πρωθυπουργό, εντός του αμερικανικού Κογκρέσου, να λοιδορεί ανοιχτά πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, με τη βεβαιότητα ανθρώπου, που φαντάζεται ότι απευθύνεται σε κοινό του “Παρνασσού”, σε ένα ακροατήριο κατασκευασμένο στα μέτρα του, με έτοιμα χειροκροτήματα και σκηνοθετημένο θαυμασμό.

Η έπαρση αυτή δεν ήταν στιγμιαίο σφάλμα, αλλά σύμπτωμα μιας εποχής, που πίστεψε ότι η προστασία των Δημοκρατικών ήταν μονιμότητα και ότι το δίκτυο ανοχής, που είχε στηθεί γύρω από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ήταν ανεξάντλητο. Σήμερα, αυτός ο κόσμος τελειώνει, και θα τελειώσει με τρόπους που ούτε μπορούν να παρακολουθήσουν, ούτε να επηρεάσουν.

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ και η ασυλία ενός μηχανισμού παρασιτικής εξουσίας

Οι διεργασίες στην Ελλάδα είναι μία πρόγευση των όσων έπονται. Η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ αποκαλύπτει έναν ολόκληρο μηχανισμό παρασιτικής εξουσίας, που λειτουργούσε με τη βεβαιότητα της ασυλίας. Αυτός ο κύκλος φαίνεται να κλείνει με απότομο και μη αναστρέψιμο τρόπο. Ο χρόνος των “πολιτικών εξηγήσεων” έχει τελειώσει. Ο μηχανισμός ελέγχου έχει μεταφερθεί εκτός των εθνικών συνόρων, και αυτή τη φορά δεν απευθύνεται σε φιλικά κόμματα ή συντονισμένες ευρωπαϊκές επιτροπές αλλά σε σκληρούς θεσμούς, με ξεκάθαρες εντολές και γεωπολιτικά κίνητρα.

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα κατά πόσον θα μπορούσε ή θα ήθελε κάποιος να προσφέρει πολιτική κάλυψη στην ελληνική κυβέρνηση, ούτε μπορούμε να πούμε με ακρίβεια αν η ταχύτητα με την οποία ενεργοποιήθηκαν οι έλεγχοι συνδέεται άμεσα με τις πολιτικές αλλαγές στην Ουάσινγκτον. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δεν πρόκειται να βάλει πλάτες σε κανέναν. Δεν θα υπάρξει “πλάτη” από την Κομισιόν. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κινείται πλέον σε συνθήκες πίεσης, καθώς η διεθνής συγκυρία αλλάζει ραγδαία και ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο την υποχρεώνει να ανασυνταχθεί θεσμικά και να προστατεύσει το προσωπικό της πολιτικό κεφάλαιο.

Σε μια άλλη συγκυρία, προ του 2025, η ίδια πιθανότατα θα κινούσε τα νήματα υπέρ πολιτικής συγκάλυψης. Άλλωστε, ανήκε και η ίδια στο ίδιο δίκτυο ευρωπαϊκής διαχείρισης, το γνωστό “woke μαγαζί των Βρυξελλών”, το οποίο σήμερα καταρρέει σαν γυάλινος θρόνος σε φτηνό θεατρικό σκηνικό. Η πρόσφατη Σύνοδος του ΝΑΤΟ, με τους οσφιοκάμπτες ευρωπαίους ηγέτες αποκάλυψε (ξανά) το κενό ισχύος και την πολιτική ανυπαρξία της ευρωπαϊκής ηγεσίας.

Όσο η ΕΕ βρισκόταν υπό την προστασία των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, μπορούσε να συντηρεί το προσωπείο πολιτικής συνοχής. Με την εποχή αυτή να τελειώνει και το πλέγμα επιρροής της Ουάσινγκτον να αλλάζει ριζικά, οι εσωτερικές αντιφάσεις της Ευρώπης εκρήγνυνται. Τα μηνύματα του Τραμπ και του Τζέι-Ντι Βανς προς την Ευρώπη ήταν σαφή και ξεκάθαρα, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της διακυβέρνησής τους. Η εποχή της αμερικανικής επιείκειας τελείωσε. Η Ουάσινγκτον δεν πρόκειται πια να προστατεύει τους υφιστάμενους ευρωπαϊκούς θεσμούς και πολιτικά δίκτυα, που λειτούργησαν επί χρόνια υπό τη σιωπηλή ανοχή των Δημοκρατικών.

Θα τα ξηλώσουν όλα, μεθοδικά, δημόσια και χωρίς συμβιβασμούς. Η αμερικανική πλευρά είναι αποφασισμένη να απογυμνώσει την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ από το προσωπείο αξιοπιστίας και αριστείας, που διατηρούσε μέσω της ελεγχόμενης ρητορικής και των αμοιβαίων καλύψεων. Δεν θα μείνουν στο παρασκήνιο, θα τους εκθέσουν στα μάτια της κοινής ευρωπαϊκής γνώμης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και θα τους εξευτελίσουν θεσμικά, πολιτικά και ηθικά.

Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, με το εύρος των εμπλεκομένων και τον όγκο των στοιχείων, είναι σύμπτωμα ενός ευρύτερου συστημικού προβλήματος, που καθίσταται πλέον μη διαχειρίσιμο εντός των παραδοσιακών πλαισίων. Σε αυτό το νέο περιβάλλον, τα αντανακλαστικά της εγχώριας πολιτικής τάξης, όπως οι παραιτήσεις υπουργών και βουλευτών, δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν ως ασπίδα. Είναι, απλώς, η πρώτη αναγκαστική παραδοχή ότι οι μηχανισμοί προστασίας που ήξεραν, δεν υφίστανται πια. Η συγκυρία δεν αφήνει περιθώρια για παλιές τακτικές. Ό,τι μέχρι πρότινος θα αντιμετωπιζόταν με θεσμική αδιαφορία, πολιτικό συμψηφισμό ή εσωτερική διευθέτηση, πλέον μετατρέπεται σε ανοιχτή απειλή για την ίδια τη βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Η αμερικανική πρεσβεία και το FBI

Αυτή η φάση που διανύουμε είναι απλώς τα προκαταρκτικά. Στην Αθήνα, η αμερικανική πρεσβεία παραμένει ακόμη “ορφανή”, με την πρέσβειρα Κίμπερλι να μην έχει ακόμα αφιχθεί, συνοδευόμενη από το επιτελείο της, το οποίο θα περιλαμβάνει και ειδικά κλιμάκια του FBI. Το αντικείμενο της αποστολής τους θα είναι η αποδόμηση παρακλαδιών δικτύων, που συνδέονται με ΜΚΟ και χρηματοδοτικούς μηχανισμούς, που λειτούργησαν για χρόνια ως προκεχωρημένα φυλάκια της Δημοκρατικής πτέρυγας των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Το FBI αναμένεται να εξετάσει την πλήρη αλυσίδα ελληνικών φορέων, συμβούλων, ινστιτούτων, “δεξαμενών σκέψης” και κρατικών δομών, που συνέπλεαν, εν γνώσει ή εν αγνοία τους, με το ευρύτερο στρατηγικό πλέγμα των Δημοκρατικών, είτε μέσα από χρηματοδοτήσεις “προγραμμάτων”, είτε μέσω δικτύων επιρροής σε μέσα ενημέρωσης, πολιτιστικά hubs και πανεπιστημιακές δομές. Οι διασυνδέσεις με θεσμικά πρόσωπα, που μέχρι πρόσφατα απολάμβαναν καθεστώς “αδιαμφισβήτητης” αξιοπιστίας μπαίνουν επίσης στο μικροσκόπιο και πολύ σύντομα θα ανακαλύψουμε και άλλους “Ιανούς”.

Η επόμενη φάση δεν θα έχει διπλωματικά φίλτρα, αλλά στοχευμένη αποδόμηση με την αμερικανική σφραγίδα του θείου Σαμ και όχι του αμερικανού στρατηγού με τις γόβες. Ο στόχος είναι να τερματιστεί η ανοχή απέναντι σε συστήματα διαμεσολάβησης και χειραγώγησης, που λειτουργούσαν υπό τον μανδύα της “κοινωνίας των πολιτών”, και να καταρρεύσει η ψευδαίσθηση αξιοπιστίας που συντηρούσε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα Αναλογιζόμενοι τις έως τώρα κινήσεις της διοίκησης Τραμπ στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όπως το χωρίς οίκτο ξήλωμα δικτύων ΜΚΟ μέσω του DOGE, την αναδιάρθρωση του δικαστικού μηχανισμού, αμείλικτες αστυνομικές επιχειρήσεις και την επιβολή πολιτικού ελέγχου σε νευραλγικά κέντρα εξουσίας, γίνεται σαφές ότι αν αυτά εφαρμόζονται εντός των ΗΠΑ, το ίδιο, και ίσως πιο στοχευμένα, θα εφαρμοστεί και εκτός ΗΠΑ, σε χώρες-δορυφόρους, που αποτέλεσαν για χρόνια προκεχωρημένα φυλάκια της παλαιάς τάξης.

Προς το παρόν, αυτό που τώρα μπορούν να κάνουν οι Έλληνες βουλευτές είναι να μπαίνουν, ένας‑ένας, στην αίθουσα 168 της Βουλής και να διαβάζουν τη δικογραφία για την υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν τους επιτρέπεται να βγάλουν φωτογραφίες, ούτε να την σκανάρουν ή να κρατήσουν αντίγραφα. Μπορούν μόνο να διαβάσουν, να σημειώσουν από μνήμης, και να φύγουν. Η εικόνα αυτής της διαδικασίας με βουλευτές να ξεφυλλίζουν χιλιάδες σελίδες υλικού υπό χρονικό περιορισμό και χωρίς πρόσβαση, αντανακλά το θεσμικό σοκ μιας υπόθεσης, που δεν ελέγχεται πλέον από το εσωτερικό, ούτε υπακούει στους παλιούς ρυθμούς πολιτικής διαχείρισης. Όπως κι αν εξελιχθεί, ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι όσοι βουλευτές μπουν στην αίθουσα για να διαβάσουν τη δικογραφία του ΟΠΕΚΕΠΕ, θα απολαύσουν την ανάγνωση.

Θα διαβάσουν ελληνική επιστημονική φαντασία με μπανάνες στον Όλυμπο, πρόβατα που έκαναν τριπλοβάρδιες, αλλάζοντας χρώματα και περιοχές, σηροτροφία χωρίς μουριές στην Κρήτη, καλλιέργειες πορτοκαλιών, που ξεπετάχτηκαν μέσα σε ένα φθινόπωρο και απέδωσαν τόνους, επιδοτήσεις σε ΑΦΜ φαντάσματα, αιτήσεις σε πλαστικοποιημένη μορφή από περίπτερα, και πολλά άλλα. Θα διαβάσουν για εξαγριωμένους αγρότες που, μετά την απομάκρυνση του Αυγενάκη από το Υπουργείο, περιόδευαν στην Ελλάδα, απειλώντας ανοιχτά πως θα ιδρύσουν νέο αγροτικό κόμμα δεξιών, ως μοχλό πίεσης προς το Μαξίμου. Θα διαβάζουν μια δικογραφία, που μοιάζει λιγότερο με έκθεση ελεγκτικού οργάνου και περισσότερο με πολιτικοκοινωνικό θρίλερ ελληνικού βαθέος κράτους.

Αν μη τι άλλο, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ μπορεί να εξελιχθεί στην πιο σουρεαλιστική ανάγνωση κοινοβουλευτικού υλικού στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.