Δεν φταίει για όλα τα κακά του Ελληνισμού ο Κίσινγκερ…

Αυτό το κείμενο δεν επιχειρεί μια συνολική αποτίμηση του έργου του Κίσινγκερ, θα ήταν γενικά πρόωρο και υπερφίαλο εκ μέρους μου. Αξιολογεί δυο μόνο σημεία της πολιτικής του: Το άνοιγμα στην Κίνα που ενθουσιάζει τους Κινέζους αντίθετα από τις προθέσεις του εμπνευστή του. Και, δεύτερον, τη διαίρεση της Κύπρου όπου, θεωρώ, αποκαλύπτεται ότι οι ΗΠΑ ικανοποιούν την Τουρκία τόσο ώστε να παραμένει απολύτως ελεγχόμενη, θα έλεγα υποτελής, αν δεν μου απαγόρευε αυτό τον ορισμό η ελληνική υποτέλεια.

Το άνοιγμα στην Κίνα είχε στόχο να στριμώξει τη Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ) ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο, που βρίσκονταν τότε σε οξύτατη διαμάχη με την Μόσχα. Το άνοιγμα στην Κίνα θεωρήθηκε μεγαλοφυές επειδή οι ΗΠΑ τότε, όπως και τώρα, είχαν απόλυτη εμμονή με τη Μόσχα. Το πρόβλημα ήταν και είναι ότι για τις ΗΠΑ είναι κίνδυνος-θάνατος κάθε ιδέα φιλίας και ειρηνικής διαβίωσης Ρωσίας (ή ΕΣΣΔ) και Ευρώπης.

Χωρίς τον απόλυτο έλεγχο της Ευρώπης οι ΗΠΑ μετατρέπονται σε περιθωριακή χώρα, όπως πχ η Αυστραλία. Το άνοιγμα έγινε και… απότυχε! Εδώ και χρόνια Κίνα και Ρωσία, στο ίδιο στρατόπεδο, συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν την αμερικανική απειλή! Και η Κίνα από φτωχή, καθυστερημένη χώρα, έγινε ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος αντίπαλος των ΗΠΑ, γεωπολιτικά και οικονομικά.

Το άνοιγμα του Κίσινγκερ έδωσε τότε διέξοδο στο αμερικανικό κεφάλαιο που διψούσε για νέες αγορές. Αλλά έτσι γιγάντωσε και μετέτρεψε μια φτωχή και καθυστερημένη Κίνα στον σημερινό αντίπαλο. Οι Αμερικάνοι έχτισαν με τα λεφτά τους την αντίπαλό τους. Ας σημειωθεί ότι την απόφαση ανοίγματος στις ΗΠΑ πήρε ο Μάο Τσετουνγκ, ο ορθόδοξος κομμουνιστής, απελευθερωτής και ηγέτης της Κίνας, και όχι ο Ντεγκ Χσιάοπινγκ, διάδοχος και εμπνευστής της αναθεωρητικής πολιτικής που θριαμβεύει έως σήμερα στην Κίνα.

Κατά την επίσημη γραμμή, η Κίνα συνεχίζει την πορεία προς την κομμουνιστική ολοκλήρωση. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Τελικά η “λύση Κίσινγκερ” στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν μάλλον κοντόφθαλμη, ίσως καταστροφική για τις ΗΠΑ.

Η Τουρκία

Για τις ΗΠΑ η Τουρκία είναι πολύτιμη σύμμαχος και μεγάλος μπελάς. Πολύτιμη επειδή συγκρατεί την Ρωσία στα όριά της, την εμποδίζει να κατέβει απρόσκοπτα στις θερμές θάλασσες. Και την παρενοχλεί, ως επικίνδυνος γείτονας, στις διπλανές μουσουλμανικές χώρες, ενώ επιδιώκει πρόσβαση και στη Μέση Ανατολή αν και χωρίς αξιοσημείωτα αποτελέσματα, ως τώρα τουλάχιστον. Ταυτόχρονα είναι και μεγάλος μπελάς ακριβώς για τους προαναφερόμενους λόγους. Επειδή, δηλαδή, απλώνει τα χέρια της σε περιοχές όπου ήδη αποτελούν “κτήσεις” είτε των ΗΠΑ είτε της Ρωσίας και όπου εσχάτως εμφανίζεται και η Κίνα.

Σ’ αυτή τη βάση η “λύση Κίσινγκερ” ήταν “απλή” στη σύλληψή της: Η Τουρκία θα αποκτούσε ένα ατροφικό πόδι στην Κύπρο, αλλά κανείς δεν θα αναγνώριζε τη νομιμότητά του διεθνώς. Αυτή η λύση θα λειτουργεί ενόσω οι ΗΠΑ θα έχουν την ισχύ (και την επιθυμία) να την επιβάλλουν. Για την ώρα την έχουν. Έτσι την αντιμετωπίζουν και οι Ευρωπαίοι, οι Ρώσοι και όλος ο Κόσμος. Εκτός από το δουλικό ελληνικό κατεστημένο…

Ο Κίσινγκερ έβαλε τους Τούρκους στην Κύπρο ώστε να μην κυριαρχούμε μόνοι μας στην περιοχή, αλλά ούτε να γίνουν αφεντικά οι Τούρκοι. Με τις ΗΠΑ να κάνουν κουμάντο ισορροπίας. Αν θέλουμε επαναφορά στην “προτέρα κατάσταση”, οφείλουμε να αγωνιστούμε. Αλλά το ελληνικό κατεστημένο ήταν ανέκαθεν υπέρ μιας μικρής Ελλάδας, να μην ξεχνάμε το «Οίκαδε».

Οι ΗΠΑ θέλουν τώρα ανυπερθέτως ήρεμες θάλασσες στην περιοχή, στο Αιγαίο. Γι’ αυτό, επιμένω, ότι ο Ερντογάν δεν θα μας επιτεθεί, δεν το έκανε και δεν θα το κάνει. Θα πάρει βέβαια ότι του παραχωρήσουμε οικειοθελώς. Ο Σημίτης δίδαξε την εθελοδουλεία και βρήκε καλούς μαθητές σε επόμενες ηγεσίες. Τους συγκρατεί, ως τώρα, ο κίνδυνος της “σφαγής”, όχι από τους Τούρκους αλλά από τους Έλληνες ψηφοφόρους. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, η ισορροπία ασταθής, το μέλλον με ερωτηματικό…