Δεν προμηνύεται μακρύς ο δρόμος του Κασσελάκη...

Είναι σκοτεινό το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή έγιναν όσα έγιναν. Αυτά θα μπορούσε να ξεχαστούν ακόμα και στο σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα ως τις ευρωεκλογές. Ο πρώτος και επαρκής λόγος για ένα σκοτεινό μέλλον είναι ότι ο ψηφοφόρος περιμένει να ακούσει συγκεκριμένες προτάσεις για εφικτές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα. Αλλά δεν τα άκουσε.

Ο κόσμος καταψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο Τσίπρας τον ξεγέλασε μια με τις Πρέσπες και άλλη μια με το δημοψήφισμα. Ενώ οι καθημερινές και άλλες πρακτικές δεν ήταν ό,τι καλύτερο όπως πχ με τη φωτιά στο Μάτι, που παρίστανε ότι δεν ήξερε αν υπάρχουν νεκροί κλπ. Όσο για τον κ. Κασσελάκη και τους αντιπάλους του, ούτε καν άγγιξαν τέτοια θέματα που καίνε τους ανθρώπους και τον τόπο. Ήταν ένας καυγάς για το πάπλωμα της εξουσίας. Και έγινε με όπλο αποκλειστικά τα τερτίπια της κομματικής γραφειοκρατίας. Οι “Ομπρέλες”, ο Φίλης και οι άλλοι διαπρέπουν σ’ αυτά τα κόλπα. Ο Κασσελάκης έδειξε “όμοιος ομοίω”. Το παίζει μάλιστα, όταν νομίζει ότι τον παίρνει, και λίγο Μουσολίνι, αυστηρός και θεατρικός. Οι άλλοι μάλλον σκορποχώρι θύμιζαν. Αν φύγουν, έχασε η “βενετιά βελόνα”. Αν τους διαγράψει, ποιος θα κλάψει; Ο πολιτικός δρόμος του Κασσελάκη έτσι κι αλλιώς δεν προορίζεται να είναι μακρύς.

Διόλου ασήμαντη ένδειξη είναι η συνάντηση Τσίπρα-Σακελλαρίδη, προ ημερών στη Νέα Σμύρνη, σε μια προσπάθεια να αποσοβηθεί η πλήρης και άτακτη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ από τις επιεικώς άτεχνες κινήσεις Κασσελάκη που νομίζει ότι, αν επαναλαμβάνει διαρκώς ότι θα κερδίσει τον Μητσοτάκη, θα τον πιστέψουν οι ψηφοφόροι. Ο κ. Τσίπρας ίσως αποφάσισε ότι πρέπει να συμπαθήσει τον κ. Σακελλαρίδη για να κάνει μερικές δουλίτσες έως ότου ετοιμαστεί το “ισχυρό”(;) δίδυμο ΓΑΠ-Τσίπρας για να αναλάβει τα ηνία μιας κάποιας Κεντροαριστεράς, κάποιου διάδοχου σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζουν κύκλοι εκτός (αλλά και εντός) της χώρας. Οι δυο τους εμφανίστηκαν στο Στρασβούργο τον Οκτώβριο, στο μπαράκι ξενοδοχείου με ελληνική πελατεία, και τα είπαν δια μακρών, δημοσίως.

Το ελάχιστο ερώτημα είναι η τύχη του κ. Ανδρουλάκη. Το βασικό ερώτημα είναι ποια τύχη θα έχει η χώρα κι εμείς, όταν η επιλογή είναι (αν επιβεβαιωθεί) δυο άνθρωποι που οι μόνες περγαμηνές τους είναι πλέον η στήριξή τους από τον ξένο παράγοντα. Με αυτό το προσόν δεν αποκλείεται μια απροσδόκητη παλινόρθωση. Αν και το τέλος της πρώτης και αυθεντικής (στη Γαλλία) δεν ήταν αξιοζήλευτο.

Τάδε έφη Καβάφης

Πολλοί πιστεύουν ότι δυο κόμματα είναι απαραίτητα για την ευστάθεια του πολιτεύματος. Και ότι οι Αμερικάνοι θέλουν ένα “δημοκρατικό” κόμμα δίπλα στους “ρεπουμπλικάνους” του Μητσοτάκη. Έτσι είναι αλλά όχι στις αποικίες όπου και τα δυο κόμματα θυμίζουν τους στίχους του Καβάφη ότι και «οι δυο βλάπτουν τη Συρία το ίδιο». Θυμίζω ότι το πολυδιασπασμένο Κέντρο (τη δεκαετία του 50) ενώθηκε στο άψε-σβήσε στην “Ένωση Κέντρου” του Γεώργιου Παπανδρέου μόνο όταν η αριστερά με την ΕΔΑ έπιασε 24%, οπότε διαγράφηκε “κομμουνιστικός κίνδυνος”. Τώρα εκεί πέρα ροχαλίζουν ανέμελα.

Ο επικυρίαρχος παρουσιάζει κενά κατανόησης της πραγματικότητας. Η Μητρόπολη αδυνατεί να προσαρμοστεί σε ένα κόσμο όπου πλέον υπάρχουν κι άλλοι περίπου ισοδύναμοι. Με αποτέλεσμα, πίεση και ασφυξία στους ιθαγενείς. Με κίνδυνο αυτοί, “ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί”, να εμφανίζουν αναφυλαξία, δύσπνοια, να παρουσιάζουν συμπτώματα πνιγμού. Όταν νιώθεις να πνίγεσαι μπορεί, για να σωθείς, να κάνεις απότομες, επικίνδυνες, ανεξέλεγκτες κινήσεις, κατά κανόνα απρόβλεπτες.