Δεξιά: Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει!

Η εγκατάλειψη της Δεξιάς από τη ΝΔ έχει αφήσει ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Δεν είναι της παρούσης να συζητήσουμε πως, πότε και γιατί συνέβη αυτό, πάντως, δεν αποτελεί ευθύνη μόνον του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το σημαντικό είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να μην έχει συντηρητική παράταξη, δεν μπορεί να μην διαθέτει εθνική πολιτική. Ο όρος Δεξιά περιγράφει μια πολιτική η οποία, με άξονα το εθνικό συμφέρον, δεν είναι μόνον συντηρητική, αλλά και φιλελεύθερη, αφού τα πολιτικά  και ατομικά δικαιώματα, αλλά και η ελεύθερη οικονομία αποτελούν αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση.

Ταυτοχρόνως, αναφερόμαστε σε μια πολιτική ρεπουμπλικανική, αλλά και ριζοσπαστική αφού η επίτευξη του πλήρους και αληθούς διαχωρισμού των εξουσιών είναι προϋπόθεση για την αποκατάσταση και ενίσχυση του κοινοβουλευτισμού και για την πλήρη ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, άνευ των οποίων δεν υφίσταται ισοπολιτεία και ισονομία. Όμως, χωρίς ισονομία και ισοπολιτεία η επίκληση του εθνικού συμφέροντος είναι κενό γράμμα και ο πατριωτισμός καταλήγει άλλοθι για τους εχθρούς της δημοκρατίας και για κοινούς απατεώνες.

Ποιος, όμως, θα τα εκφράσει όλα αυτά όσο η Δεξιά (επαναλαμβάνω, όχι η ΝΔ, η οποία δεν είναι πλέον δεξιό κόμμα) είναι ανίκανη ακόμη και να υπάρξει πολιτικώς;  Δυστυχώς και στον χώρο αυτό μόνον οι παρανοϊκοί και ακραίοι (οι χρυσαυγίτες) μπόρεσαν να αποκτήσουν κινηματικά χαρακτηριστικά, έστω και για λίγο. Δυστυχώς, στον δεξιό χώρο, η συζήτηση εξαντλείται στο πως έκλεψαν την εκλογική νίκη του Τραμπ, πως θα επανέλθει το 2024.

Περί “εθναρχών”

Εκτάκτως, Κυριακές και εορτές, στον δεξιό χώρο αναλύεται η ευθύνη του Ελευθερίου Βενιζέλου για την Μικρασιατική Καταστροφή και την άδικη εκτέλεση των Έξι, ενώ η συζήτηση κλείνει με ανάθεμα εις βάρος του “ακατανόμαστου” που “κακώς επονομάσθηκε εθνάρχης”! Εναλλακτικώς, αναλύεται η ευθύνη του άλλου “ακατανόμαστου εθνάρχη”, που ευθύνεται για την απώλεια της Κύπρου (ασχέτως αν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου οργανώθηκε από το καθεστώς Ιωαννίδη!). Για την καταστροφή της Αθήνας, που δεν έπρεπε να αποκτήσει σύγχρονες υποδομές και πολυκατοικίες με την τρισκατάρατη αντιπαροχή, έστω και αν τέτοιος νόμος ουδέποτε υπήρξε, πολλώ δε μάλλον από κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή!

Πλέον, το ρεπερτόριο των αναλύσεων επεκτάθηκε στην ευθύνη των –συλλήβδην ναζί– Ουκρανών για την επίθεση της Ρωσίας! Ουδείς ασχολείται με την πολιτική συγκρότηση του χώρου γιατί αυτό προϋποθέτει την ικανότητα απαντήσεων άρα και γνώση, η οποία απλώς δεν υπάρχει. Το μεγάλο θεσμικό έλλειμμα, αλλά και τα προβλήματα της καθημερινότητος είναι terra incognita για τους δήθεν εναλλακτικούς, δήθεν πατριώτες, δήθεν γενικώς!

Ο ετεροπροσδιορισμός με την αγχώδη προσπάθεια απαντήσεως της ατζέντας που θέτουν οι άλλοι, η προσπάθεια να δηλωθεί τι δεν είμαστε, πνίγει κάθε προσπάθεια να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε τι όντως είμαστε. Ουδείς είναι διατεθειμένος να υπερβεί την αυταρέσκειά του και να αποδεχθεί την πιθανότητα της ηγεσίας κάποιου άλλου. Πολλοί “ηγέτες”, αλλά άνευ οπαδών! Και, βεβαίως, ούτε συζήτηση περί οράματος! Η “μικρά, αλλά έντιμος, Ελλάς” παραμένει το απόλυτο ιδανικό πλην κενό περιεχομένου.

Η πατριωτική Δεξιά

Καλώς ή κακώς, αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Παρθενογένεση δεν υπάρχει στην πολιτική, το νέο προκύπτει από το παλαιό. Ακόμη και ο αείμνηστος Ελευθέριος Βενιζέλος πάνω στα κομματικά (πελατειακά) δίκτυα του Δηλιγιάννη έστησε το Κόμμα Φιλελευθέρων! Αυτοί που είμαστε, όσοι είμαστε και  όποιοι είμαστε, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εκμεταλλευθούμε την συγκυρία που δημιουργεί η απλή αναλογική σε συνδυασμό με την μεγάλη υποχώρηση των ποσοστών των συστημικών κομμάτων.

Μικροπολιτικές και προσωπικές διαφορές δεν ενδιαφέρουν την κοινωνία γι’ αυτό πρέπει να παραμερισθούν. Ούτε είναι η ώρα να λύσουμε τις δήθεν ιδεολογικές μας διαφορές, οι οποίες ουδεμίαν αξίαν έχουν αν δεν υπάρξουμε πολιτικώς. Προέχει και επιβάλλεται η πλήρης συνένωση όλων των συντηρητικών, πατριωτικών και αληθώς φιλελευθέρων πολιτικών δυνάμεων σε ένα ψηφοδέλτιο με πλήρη παρουσία σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες! Ουδείς περισσεύει.

Αν καταφέρουμε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο του ανίκανου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως και εισέλθουμε στη Βουλή με αξιόλογο ποσοστό, όλα μπορούν να γίνουν. Τα υπάρχοντα μικρά κόμματα, κινήσεις, ομάδες και πρόσωπα αποτελούν την πρώτη ύλη ενός οργανωτικού σχήματος χωρίς αποκλεισμούς και άκαιρους προσωπικούς ανταγωνισμούς. Η ηγεσία του σχήματος πρέπει να είναι “υπηρεσιακή” ή “διαχειριστική”, ενώ ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου θα επιλέγεται με εσωτερικές διαδικασίες προ των εκλογών.

Αυτός ο εσωκομματικός διαχωρισμός των εξουσιών θα δείξει, ευθύς εξ αρχής, ότι εκπροσωπούμε ένα νέο πολιτικό ήθος, ότι επιθυμούμε μια μεγάλη πολιτική παράταξη χωρίς αρχηγισμούς και βαρωνείες, ότι το κέντρο βάρους πέφτει στις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες και στον προγραμματικό λόγο. Αν δεν τολμήσουμε τώρα δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία. Αν τολμήσουμε η ανταπόκριση θα μας εκπλήξει! Αν δεν τολμήσουμε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.