Δημοκρατία για τις ελίτ – Η περίπτωση της Γαλλίας

Δύο σημαντικές πολιτικές εξελίξεις απασχολούν την Ευρώπη, τα τελευταία 24ωρα: Η πρώτη είναι ο “πολιτικός σεισμός” στην Ολλανδία, με τη νίκη του Κόμματος των Αγροτών στις περιφερειακές εκλογές της χώρας και την καταβαράθρωση του κυβερνητικού συνασπισμού του Μαρκ Ρούτε. Ενός κόμματος που μετρά μόλις τέσσερα χρόνια ζωής και προήλθε από τις μαζικές διαμαρτυρίες των αγροτών κατά της “πράσινης” πολιτικής Ρούτε. Δεύτερη εξέλιξη, είναι φυσικά η περίπτωση της Γαλλίας, με την “λαοθάλασσα” που έχει ξεσηκωθεί, κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης Μακρόν.

Νομοσχέδιο που ο Μακρόν επιχειρεί να περάσει με προεδρικό διάταγμα, προκειμένου να παρακάμψει την Εθνοσυνέλευση, γεγονός που τον έφερε αντιμέτωπο με πρόταση μομφής. Την ίδια στιγμή, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε και η απαγόρευση των διαδηλώσεων, με τους εξεγερμένους να μην πτοούνται… Σε ότι αφορά ειδικά την Γαλλία, οι εξελίξεις εκεί μπορούν εύκολα να εκληφθούν ως δολοφονία εξ αμελείας της δημοκρατικής Ευρώπης, αν όχι ως προμελετημένο έγκλημα.

Κι αυτό γιατί η αμέλεια δεν δικαιολογείται, παρά μόνο ως τυφλότητα των κυρίαρχων ελίτ που θεωρούν τα πάντα φυσικά και λογικά όταν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και όλα “λαϊκιστικά”, “μηδενιστικά” και “φασιστικά” όταν διεκδικούν τα δικαιώματα των πολλών. Η δημοκρατία έχει καταλήξει να είναι ένα εργαλείο διαχείρισης της επικυριαρχίας των ισχυρών και του κεφαλαίου.

Παρ΄ ότι η γαλλική Αστυνομία ανακοίνωσε την απαγόρευση των διαδηλώσεων, αυτές συνεχίζονται εν μέσω καταστολής και επεισοδίων, εκφράζοντας ένα πλατύ κοινωνικό κύμα, το οποίο ξεπερνά τις αντίστοιχες διαδηλώσεις του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων που προηγήθηκαν. Τα όργιο καταστολής που έχει καταγραφεί, επαναφέρει το κρίσιμο ζήτημα των διαστάσεων του δημοκρατικού ελλείμματος, από το οποίο πάσχει η ΕΕ και οι χώρες μέλη της.

H “Μεταδημοκρατία” του Κράουτς

Ο καπιταλισμός που έκανε τους γνωστούς συμβιβασμούς μεταπολεμικά, αποδεχόμενος το κοινωνικό κράτος, τις τελευταίες δεκαετίες στο πλαίσιο της παραγωγικής και πολιτικής του κρίσης υπαναχωρεί και επιχειρεί να καταλάβει τον δημόσιο τομέα. Όμως η εγκατάλειψη των κοινωνικών υποδομών, η ανεργία, η υπερφορολόγηση των εργαζομένων, η εντατικοποίηση της εργασίας, η φτωχοποίηση και η αποδόμηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δοκιμάζει επικίνδυνα τον κοινωνικό ιστό και οδηγεί σε κοινωνικές αναταραχές, αλλά και στην επανεμφάνιση των άκρων, καθώς οι δημοκρατικές διαμαρτυρίες δεν εισακούονται.

Ο Βρετανός κοινωνιολόγος Κόλιν Κράουτς στο βιβλίο του “Μεταδημοκρατία” (εκδ. Εκκρεμές, 2006) καταλήγει με το εξής: «Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε (ότι το κοινωνικό χάος και ο φόβος για κοινωνικές ταραχές έπαιξαν ρόλο στον κοινωνικό συμβιβασμό) όταν εγκαλούμε ορισμένους διαδηλωτές κατά της παγκοσμιοποίησης για τη βιαιότητά τους, τον αναρχισμό τους και την έλλειψη βιώσιμων προτάσεων για μια άλλη, μη καπιταλιστική οικονομία.

Πρέπει να αναρωτηθούμε το εξής: χωρίς μια μαζική κλιμάκωση ανατρεπτικών ενεργειών όπως αυτές που επιχειρούν οι συγκεκριμένοι διαδηλωτές, τι άλλο μπορεί να ανατρέψει τους συμφεροντολογικούς υπολογισμούς του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, τι άλλο μπορεί να σύρει τους εκπροσώπους του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, για να μπει επιτέλους τέλος στην παιδική σκλαβιά και άλλες μορφές εργατικής καταπίεσης, να μειωθεί η ρύπανση που είναι πια ολοφάνερο ότι καταστρέφει την ατμόσφαιρά μας, να σταματήσει την κατασπατάληση των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και να εμποδιστεί η όξυνση του χάσματος ανάμεσα στα άκρα του πλούτου και της φτώχειας…».

Σαν το “Σαλό” του Παζολίνι…

Η εργαλειοποίηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ έχει καταλύσει την ουσία της δημοκρατίας στην πράξη κι έχει επιβάλει υπό τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού την κοινωνία της επιτήρησης. Στην ταινία πολιτικού τρόμου “Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα” του Πιέρ Πάολο Παζολίνι υπάρχει μια συγκλονιστική σκηνή στο δείπνο των τεσσάρων αρχιφασιστών (παπάς, αστυνόμος, δήμαρχος και δικηγόρος) όπου διηγούνται ικανοποιημένοι τα αποτελέσματα της βίας, σεξουαλικής και ψυχολογικής που ασκούν σε δεκαοκτώ νέα παιδιά.

Ένας από αυτούς εκστομίζει «Εμείς οι αναρχικοί για να βιώσουμε την απόλυτη αναρχία πρέπει να έχουμε την απόλυτη εξουσία στα χέρια μας»!. Οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές ελίτ έχοντας από καιρού απολέσει κάθε έννοια αξίας, με εξαίρεση τον πλούτο και την επιβολή, λειτουργούν μια νέα μορφή υβριδικού φασισμού στο όνομα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Οι σπασμοί της κοινωνίας που μαίνονται στο πολιτικό εργαστήρι της Ευρώπης, δεν προμηνύουν καλές εξελίξεις…