Δύση και Λιβύη: Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες…

Μερικοί διακρίνουν μάλιστα τουρκικό δάκτυλο πίσω από τα τρέχοντα, ή ακόμα και γενικευμένο σχέδιο κάποιων σκοτεινών τζιχαντιστικών κέντρων που αποβλέπουν με πρόσφυγες στην κατάκτηση της χριστιανικής Ευρώπης με ύπουλους και υπόγειους τρόπους. Οι παραπάνω “διαπιστώσεις” είναι ιδιαίτερα βολικές στο ημέτερο πολιτικό σύστημα, όπως και στο αντίστοιχο που κυβερνά την Ενωμένη Ευρώπη. Και το ένα και το άλλο, ανάμεσα στις πολεμόχαρες κραυγές που κυριαρχούν πλέον στον πολιτικό τους λόγο, ξεδιπλώνουν “στρατιωτικού” και “αστυνομικού” τύπου “λύσεις” για το πρόβλημα. Οι δυστυχισμένοι υποδεικνύονται ως ο “εχθρός”, ο “εισβολέας”, ο “επικίνδυνος”, ενώ οι υπαίτιοι των σημερινών καταστάσεων παραμένουν στο απυρόβλητο, στη σκιά των γεγονότων.

Οι “διακινητές” και τα κέρδη τους υποδεικνύονται ως η μόνη αιτία και πηγή του προβλήματος – πρόσφατα ακούστηκε κάτι για πολλά εκατομμύρια κέρδη από ένα και μόνο ταξίδι. Προφανώς και προκύπτουν κέρδη για λίγους από μια τέτοια μετακίνηση πληθυσμών, θα ήταν όμως υπερβολικό να εξηγήσουμε την “έξοδο” μόνο με αυτό. Στα 1922 οι Έλληνες δεν έφευγαν από την Μικρασία επειδή τσέπωναν κέρδη οι καπετάνιοι των πλεούμενων και των καϊκιών που τους μετέφεραν. Μάλλον υπήρχαν άλλοι λόγοι πίσω από αυτό.

Τις προηγούμενες δεκαετίες οι χώρες από τις οποίες προέρχονται σήμερα οι πρόσφυγες είχαν ξεπεράσει την καθήλωση που τους επέβαλε η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και εισέρχονταν δυναμικά στο δρόμο της ανάπτυξης – της καπιταλιστικής ανάπτυξης με όλα της τα παραγωγικά και καταναλωτικά χαρακτηριστικά. Αυτό σήμαινε ότι στην κορυφή ενισχύθηκε ο ρόλος του κράτους, η κεντρική διοίκηση και κυβέρνηση, που θα διασφάλιζε τους όρους και τις συνθήκες της ανάπτυξης. “Διεφθαρμένα” καθεστώτα λένε στην Δύση, κάτι το οποίο όμως στην τρέχουσα επικαιρότητα μάλλον ως αστείο μπορεί να εκληφθεί… Σε ετούτα τα πεδία στην Δύση μάλλον όλοι έχουν διδακτορικό!

Η ενίσχυση του κεντρικού κράτους και των συνακόλουθων μηχανισμών (υγείας, παιδείας, πρόνοιας κλπ.) επέτρεψε την ανάπτυξη αλλά και την συνακόλουθη δημογραφική έκρηξη: Τα 2,1 εκατομμύρια των κατοίκων της Λιβύης το 1970 έγιναν 6,5 εκατομμύρια το 2010 (τριπλασιασμός), τα 6,4 εκατομμύρια κατοίκων της Συρίας έγιναν 22 εκατομμύρια το 2010 (τριπλασιασμός), τα 12 εκατομμύρια του Σουδάν στα 1970 έγιναν 35 εκατομμύρια το 2010 (τριπλασιασμός). Ας μη συζητήσουμε δε τα σημερινά μεγέθη.

Οι πρόσφυγες, η κρίση και η Δύση

Σε αυτό το σημείο, τοποθετώ το 2010 ως ορόσημο, η Δύση (οι παλιές ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις συν η τότε μονοκρατορία των ΗΠΑ) έκριναν σκόπιμο να επέμβουν. Η νέα πραγματικότητα που διαμορφωνόταν στην ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και την Αφρική δεν τις ευνοούσε και ίσως έκρυβε κινδύνους για την κυριαρχία τους. Άρχισαν τις επιχειρήσεις κατεδάφισης κρατών, καθεστώτων και διοικήσεων. Μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ οι επιθετικοί στόχοι της Δύσης μεταφέρθηκαν πιο δυτικά. Ο Καντάφι κατονομάστηκε ως εγκληματίας, ο Άσαντ επίσης. Τα προσχήματα τετριμμένα, κάτι η “δημοκρατία”, κάτι τα “δικαιώματα”, κάτι οι σωλήνες που θα γίνουν πύραυλοι, κάτι τα χημικά και βιολογικά όπλα… Το φρικτό τέλος του Σαντάμ Χουσείν και του Καντάφι, μέσα στις επιδοκιμασίες των δυτικών μητροπόλεων, ήρθε να “επιβεβαιώσει” –εκ των υστέρων– το μέγεθος των “εγκλημάτων” τους.

Μαζί όμως με τα καθεστώτα των χωρών αυτών κατέρρευσαν οι κρατικοί τους μηχανισμοί και οι υπηρεσίες που διαχειρίζονταν τις ανάγκες των πολυάριθμων πλέον κατοίκων τους. Η “φιλάνθρωπη” Δύση έσπευσε να διαφημίσει το έργο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που θα υποκαθιστούσαν το οργανωμένο κράτος. Το βασικό έργο που ετούτες οι ΜΚΟ πρόσφεραν ήταν η ακόμα μεγαλύτερη αποσάθρωση των τοπικών κοινωνιών. Οι πολίτες έγιναν ομάδες, συμμορίες, καπετανάτα και έρμαια σε συμφέροντα εξωτερικών ή εσωτερικών παραγόντων και οι χώρες έγιναν πεδία εμφυλίων συγκρούσεων και αέναης αιματοχυσίας.

Στο δημογραφικό επίπεδο ετούτες οι στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της Δύσης έπληξαν ετούτα τα κράτη στο πλέον εύθραυστο σημείο τους. Η κατάλυση των κρατικών μηχανισμών βρήκε τους πληθυσμούς τους σε πλήρη δημογραφική έκρηξη. Αυτόματα ετούτο σήμαινε εξαθλίωση σημαντικού ποσοστού των κατοίκων τους και ραγδαία κατάρρευση του επιπέδου ζωής που απολάμβαναν. Προφανώς η συγκυριακή ετούτη αναστροφή δημιούργησε προσφυγικά/μεταναστευτικά ρεύματα. Ο ευρωπαϊκός προορισμός ήταν αυτονόητος. Η Δύση τους είχε στερήσει το κράτος, την ανάπτυξη και την ευημερία τους. Θα τους υποδεχόταν τώρα ως πένητες και πρόσφυγες/μετανάστες.

Δεν ήταν κάτι που στην δυτική Ευρώπη το απεύχονταν. Η συσσώρευση απελπισμένων εύκολα προκαλούσε την συμπίεση των εργατικών δικαιωμάτων και την μείωση του “κόστους εργασίας”. Στην δική μας “δευτερεύουσα” χώρα αναρωτήθηκε κανείς αν θα μπορούσε να γίνει το μετρό Αθήνας-Θεσσαλονίκης, οι αυτοκινητόδρομοι και τα λοιπά μεγάλα έργα εάν δεν υπήρχε αυτό το φθηνό εργατικό δυναμικό; Μέχρι εκεί οι εξελίξεις ήταν ικανοποιητικά κερδοφόρες για το δυτικό κεφάλαιο. Η δημογραφική πίεση, όμως, στις κατεστραμμένες χώρες ξεπερνούσε τις ανάγκες για φθηνό εργατικό στην Δύση.

Ως εκ τούτου τον λόγο πήρε η καταστολή. Αστυνομικές και στρατιωτικές λύσεις για την μετανάστευση με υπόστρωμα την ιδεολογική προετοιμασία των Ευρωπαίων για όσα χρειαστούν και ακολουθήσουν: ακροδεξιές κραυγές και προτάσεις, επαναφορά των φυλετικών θεωριών και των συνακόλουθων νομικών διαχωρισμών – μερικοί άνθρωποι είναι πιο άνθρωποι από τους άλλους και για μερικούς τα δικαιώματα είναι ξέχωρα από τα αντίστοιχα των άλλων. Η διεύρυνση των φυλακών και τα στρατόπεδα εγκλεισμού και συγκέντρωσης θεωρούνται πλέον “φυσιολογικά” μέτρα, όπως και ο πνιγμός πεντακοσίων ατόμων.

Η βάση της Σούδας και το προσφυγικό

Η βάση της Σούδας πώς εμπλέκεται με όλα τα παραπάνω; Η αεροπορική και ναυτική βάση στην Σούδα αποτελεί την μεγαλύτερη –από απόσταση– στρατιωτική βάση της Δύσης στην περιοχή. Η βάση πήρε ενεργό μέρος σε κάθε εισβολή και σε κάθε στρατιωτική ή πολιτική παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στα ανατολικά, στα νότια ή στα βόρεια της Κρήτης. Η βάση υπήρξε βασικό εφαλτήριο και εργαλείο για την αποδόμηση καθεστώτων, κυβερνήσεων, κρατών και χωρών στην ευρύτερη περιοχή.

Από όσα είναι δε γνωστά, η βάση δεν απολαμβάνει καθεστώς ανάλογο με εκείνο των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο. Εκείνες είναι βρετανικό κυρίαρχο έδαφος. Θεωρητικά η βάση της Σούδας δεν ανήκει σε ξένο κυρίαρχο και είναι μέρος της εθνικής ελληνικής επικράτειας. Με βάση αυτά που συμβαίνουν και με βάση των όσων αρνητικών για την χώρα μας σχεδιάζονται και εκπορεύονται από το επιθετικό ετούτο οχυρό, θα ήταν πρέπον και ιδιαίτερα αξιοπρεπές για την χώρα μας να αποφασίζονται στην Αθήνα και όχι στην Ουάσιγκτον οι δραστηριότητες στις οποίες η βάση αυτή επιδίδεται.

Να θυμίσουμε ότι ετούτες τις στιγμές σχεδιάζεται –δημόσια και φανερά– η εκδίωξη από την γη τους, την λωρίδα της Γάζα και την Δυτική Όχθη, δύο ή τριών εκατομμυρίων ανθρώπων. Θα ήταν απίθανο να σκεφτεί κανείς ότι τέτοιου μεγέθους σχεδιασμοί θα αφήσουν έξω την Σούδα, αλλά και ολόκληρη την Κρήτη. Μάλλον θα κληθούν να πρωταγωνιστήσουν στο εγκληματικό ετούτο σχέδιο. Δυστυχώς η περίπτωση του να απασχολήσουν ετούτα τα αναμενόμενα προβλήματα τους φωτεινούς εγκεφάλους του υπουργείου Εξωτερικών και του Μαξίμου εκτιμάται ως εξαιρετικά απίθανη.