Έχει να μας πει πολλά για το σήμερα η Εθνική Επέτειος

Με ομιχλώδεις τους εθνικούς μας ορίζοντες, η φετινή Εθνική Επέτειος της 25ης Μαρτίου, δύο μόλις χρόνια πριν από τα 200 της Παλιγγενεσίας μας, είναι ηχηρά “ομιλούσα”: Πρώτον, για τον τραυματισμό του διατακτικού της. Δεύτερον, για τη χρεοκοπία μας. Τρίτον, για το πώς θα βγούμε στην ανοιχτή δημοσιά της Ιστορίας μας.

Είναι ηχηρά “ομιλούσα” για τον τραυματισμό του αξιακού της διατακτικού, που ορίζει την εθνική μας ανεξαρτησία ως το υπέρτατο αγαθό μας. Γιατί η χρεοκοπία (Γιώργος Παπανδρέου – 2010) συνιστά ρήγμα στην ιστορική κανονικότητα της πορείας μας προς το μέλλον. Καθώς, έκτοτε, μεταπέσαμε σε μετανεωτερική αποικία, όπου εντός Ευρωζώνης διεκπεραιώνουμε οι ίδιοι δια των αντιπροσωπευτικών μας θεσμών, διαμεσολαβητικών τώρα μεταξύ των επικυρίαρχων και του λαού μας, τη διαχειριστική μας υποτέλεια.

Είναι, παρομοίως, ηχηρά “ομιλούσα” και επιβάλλουσα αυτοκριτική και αναστοχαστική θεώρηση των μεγάλων ελλειμμάτων μας, αυτών δηλαδή που μας βύθισαν στη χρεοκοπία. Όχι μόνο των οικονομικών, αλλά και αυτών που τα προκάλεσαν. Τα πολιτικά δηλαδή, αφότου σταδιακά η πολιτική μετέπεσε σε διαχειριστική νομή της εξουσίας. Αλλά και τα πολιτιστικά ελλείμματα, δηλαδή τα πνευματικά, τα ηθικά και τα αξιακά. Που αυτά κυρίως, ως κοινή ρίζα και κοινός παρονομαστής όλων των άλλων, κατέστησαν την κοινωνία μας ανοχύρωτη.

Ιδίως, μάλιστα, αν συνυπολογίσουμε και τις επιστημονικοφανείς αποδομήσεις (προοδευτικοφανείς και αριστεροφανείς) του ιστορικοπολιτιστικού αναθεωρητισμού και της αποεθνοποιητικής απαξίωσης των θεμελίων της ταυτοτικής υπόστασής μας. Υπόστασης ανασηματοδοτημένης στη νεότερη εθνική μας αφετηρία και με τους αιώνες πολιτισμού στο πλάϊ μας ( Ελύτης), από ιερά μεγέθη, όπως ο Ρήγας, ο Σολωμός και ο Κάλβος.

Επιστημονικοφανείς αποδομήσεις

Μιλώντας για επιστημονικοφανείς αποδομήσεις, εννοώ μείζονος σημασίας ζητήματα. Πολύ ενδεικτικά αναφέρω: Την υπόσκαψη του εθνοαναγεννητικού χαρακτήρα της Επανάστασης του 1821, που την εμφανίζουν, παραναγνωστικά, σαν εθνογενετική. Την προκλητική άρνηση της ίδιας της ιστορικής μας συνέχειας, έστω κι αν οι τεκμηριώσεις της από τους Σβορώνους και τους Βακαλόπουλους κάνουν και τους αόμματους να την βλέπουν. Τη δυσανεκτική σχέση με ό,τι το ελληνικό και εθνικό, ή και τη δυσανεκτική αντίθεση με τον δημοκρατικό πατριωτισμό του Ρήγα, όπως και με τον ΕΑΜικό (συναίρεση: φιλοπατρίας-δημοκρατίας-ουμανισμού και διεθνισμού), που είναι προέκτασή του.

Είναι, τέλος, ηχηρά “ομιλούσα” για το αύριο του τόπου μας και του Ελληνισμού, που, αν αναγιγνώσκουμε σωστά το αξιακό της διατακτικό, προϋποθέτει: συναγερμικό συμμάζεμα της σκόρπιας εθνικής μας ψυχής και υπαρξιακού χαρακτήρα ανάταξη και ανασυγκρότηση της κοινωνίας μας και της χώρας μας. Ρήξη με όλες τις νοσηρότητες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και που παρατείνουν την άγονη διαχείρισή της.

Διεμβόλιση του παγιδευτικού δίπολου: νοσηρός ελληνοκεντρισμός – νοσηρός αντι-ελληνοκεντρισμός (με όλα τα αλληλοτροφοδοτούμενα συμπαρομαρτούντα τους, όπως, για παράδειγμα, ο τοξικός εθνοφυλετισμός του Χρυσαυγιτισμού και ο εθνομηδενισμός της ιστορικοπολιτιστικής μας αποδόμησης!). Στρατηγική ρήξης με τους επικυρίαρχους, αλλά και νέα στρατηγική (με τα πόδια μας στη γη) για την αντιμετώπιση των νεοοθωμανικών ορέξεων του Σουλτάνου, ενθυμούμενοι ότι η άμυνα αρχίζει από την ψυχή του λαού μας.

Εθνική ανεξαρτησία ή διαχειριστική υποτέλεια

Όλα, όμως, αυτά σημαίνουν πως χρειαζόμαστε κινούσα ιδέα από τον ενδότερο αξιακό πυρήνα του διατακτικού της Εθνεγερσίας μας και μακρόπνοη εθνική και πολιτιστική στρατηγική για να την κάνουμε πράξη με οραματικό ρεαλισμό και εμπνευσμένη αποφασιστικότητα.

Οπότε, πρωτίστως πρέπει να συναντηθούμε με τους νέους μας, ενσταλάζοντας στην ψυχή τους αξιακό απόσταγμα: από τον Θούριο του Ρήγα, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού, τις Ωδές του Κάλβου, το Άξιον Εστί του Ελύτη, τη Ρωμιοσύνη και τον Αποχαιρετισμό του Ρίτσου. Κάτι που δεν έχουμε κάνει καθόλου καλά ως τώρα, αν λαμβάνουμε τα οργισμένα και αδιέξοδα αντιεξουσιαστικά και μηδενιστικά μηνύματα των Εξαρχείων.

Εντέλει, η “ομιλούσα” Εθνική Επέτειος μας θυμίζει το αδυσώπητο δίλημμα, χωρίς ενδιάμεση διαφυγή: εθνική ανεξαρτησία ή διαχειριστική υποτέλεια. Ορίζοντας μας το μέγα χρέος να αποκαταστήσουμε την ιστορική μας κανονικότητα στην Ευρώπη και στον κόσμο, την εθνική αυτεξουσιότητα, την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική αξιοπρέπεια.