ΕΕ και ΝΑΤΟ ανέχονται τον Ερντογάν

Λίγες “βελτιώσεις” στα κείμενα της ΕΕ, κάποιες… σκληρές δηλώσεις για την Τουρκία και τα όποια μέτρα κατά της κατοχικής δύναμης μετατίθενται για αργότερα. Η συνεχής μετάθεση του χρόνου παραπέμπει το θέμα των κυρώσεων στα αζήτητα. Είναι σαφές πλέον ότι ο Ερντογάν πήρε χαμπάρι τους Ευρωπαίους, γνωρίζει πως το δικό του λόμπι εντός της Ένωσης δουλεύει για αυτόν και δεν έχει λόγο να ανησυχεί.

Είναι ξεκάθαρο πως η πολιτική του κατευνασμού αποθρασύνει τον Ερντογάν. Αυτό το βιώνουμε εδώ και τέσσερις και πλέον δεκαετίες στην Κύπρο. Αυτή η πολιτική οδήγησε στο να συζητάμε στο Κυπριακό ένα μοντέλο, που θα καθιστά το νησί τουρκικό προτεκτοράτο. Γίνονται εξαγγελίες, αναζητούνται σωσίβια, ενίοτε και ισχυροί σύμμαχοι, αλλά στο τέλος “μοιραία” υπάρχει επιστροφή στην πεπατημένη.

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης πήγαινε στις Βρυξέλλες τις προάλλες (1-2 Οκτωβρίου) για να “σώσει την αξιοπρέπεια της ΕΕ” και το μόνο που κατάφερε ήταν να περάσει κάτω από τον πήχη, που είχε κατέβει στο πιο χαμηλό επίπεδο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε, στην τελευταία Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, την επιβολή εμπάργκο στην πώληση όπλων κατά της Τουρκίας.

Ήξερε εκ των προτέρων την τύχη της πρότασης του, πριν καλά-καλά η Μέρκελ τον στραβοκοιτάξει. Αλλά είναι προφανές πως έχει και ένα εσωτερικό κοινό να ικανοποιήσει και πολλά ΜΜΕ να τροφοδοτήσει με βαρύγδουπα κι άλλα τινά. Και γι’ αυτό έθεσε την πρόταση. Η πραγματικότητα, για να επανέλθουμε στον Ερντογάν, είναι πως ο Τούρκος πρόεδρος βρίσκει γήπεδο και παίζει μπάλα. Του το προσφέρουν οι φίλοι του σκοπίμως, ενώ κάποιοι άλλοι επειδή τον αντιμετωπίζουν φοβικά.

Οι Αμερικανοί καλοπιάνουν τον Ερντογάν για “να μείνει στο δυτικό μαντρί” κι αυτός όχι μόνο δεν αγόρασε το πυραυλικό σύστημα S-400, αλλά προχώρησε και σε δοκιμές ενεργοποιώντας το. Η υπερδύναμη για αρκετό καιρό εφεύρισκε αφηγήματα για να μπορεί να δικαιολογήσει τη δική της αδυναμία, να αντιδράσει στα τερτίπια και τις “απιστίες” του Ταγίπ.

ΝΑΤΟ και ΕΕ

Το δε ΝΑΤΟ, περιορίστηκε να χαρακτηρίσει ως “λυπηρή” την “οποιαδήποτε δοκιμή του πυραυλικού συστήματος αεράμυνας S-400”. Οι Νατοϊκοί, λοιπόν, είναι πολύ “ευαίσθητοι” και γι΄αυτό λυπήθηκαν. Όταν βομβάρδιζαν τους Σέρβους νόμιζαν προφανώς ότι ήταν “play station”.

Όπως είναι γνωστό, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (1-2 Οκτωβρίου), μετά από ένα ρεσιτάλ φιλοτουρκικής πολιτικής από την καγκελάριο Μέρκελ, η Τουρκία πήρε προθεσμία μέχρι το Δεκέμβριο για να αλλάξει στάση. Ήταν μια κίνηση για να μην εξετασθεί το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων.

Το “ευχαριστώ” του Ερντογάν, η απάντηση του στην παράταση, την οποία του εξασφάλισαν οι φίλοι του, ήταν να προχωρήσει στο μερικό άνοιγμα της περίκλειστης περιοχής της κατεχόμενης Αμμοχώστου. Να στείλει το “Ορούτς Ρέις” στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, να μετακινήσει το “Μπαρμπάρος” στα θαλασσοτεμάχια 6 και 7 της κυπριακής ΑΟΖ (οι Γάλλοι και οι Ιταλοί που τα αδειοδότησαν δεν ενοχλούνται).

Την ίδια ώρα, “έπαιξε” με το αεροπλάνο του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, αφήνοντάς το να κάνει κύκλους στον αέρα επειδή… ξέχασαν ότι είχαν παραχωρήσει άδεια, για να χρησιμοποιήσει τον τουρκικό εναέριο χώρο. Ακόμη προχώρησε στην έκδοση τριών Navtex για ασκήσεις με πραγματικά πυρά.

Μια μεγάλη λίστα κινήσεων, οι οποίες εντάσσονται στους επεκτατικούς σχεδιασμούς της κατοχικής Τουρκίας και οι οποίοι εφαρμόζονται σχεδόν ανενόχλητα. Είναι σαφές πως δεν έχει λόγο η Άγκυρα να αλλάξει στάση, καθώς η συμπεριφορά της δεν της προκαλεί κόστος. Δεν έχει λόγο να αλλάξει στάση η κατοχική δύναμη καθώς οι ΗΠΑ, η ΕΕ αντί να λάβουν μέτρα σε βάρος της, της υπόσχονται δώρα.

Ανοχή για Ερντογάν

Αυτό που τους απασχολεί τους διάφορους τρίτους, ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, είναι να μην ενοχληθεί ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας. Τους εκνευρίζει η συμπεριφορά του, αλλά τον ανέχονται καθώς έτσι εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα. Και η Κύπρος; Η Ελλάδα; Τους έχουν “κουράσει” επειδή εγείρουν συνεχώς θέμα Τουρκίας.

Δεν τους ενοχλεί ο ισλαμοφασίστας, αλλά εκνευρίζονται με τα θύματα επειδή ζητούν υποστήριξη. Όλοι αυτοί ενοχλούνται με ό,τι αφορά, για παράδειγμα, τη Ρωσία, αλλά ποτέ δεν αγγίζουν ζητήματα που αφορούν παραβιάσεις κυριαρχίας σε βάρος άλλων κρατών από την κατοχική δύναμη, αλλά και την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εντός και εκτός Τουρκίας. Για το λαό της Λευκορωσίας έχουν ευαισθησίες, της Τουρκίας, ωστόσο, που φυλακίζεται, διώκεται, καταπιέζεται δεν ενδιαφέρονται ποσώς.

Όσο συνεχίζεται αυτή η προσέγγιση από τους ισχυρούς και οι κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου προσαρμόζονται στις λογικές τους αυτές, με την πρώτη πίεση, το κλίμα έντασης, η εφαρμογή του μεγαλεπήβολου σχεδίου για την “Γαλάζια Πατρίδα” θα προχωρά. Εργαλεία υπάρχουν, εντός και εκτός ΕΕ, για μια διαφορετική διαχείριση, που δεν δοκιμάσθηκε. Αλλά προτιμούν οι διαχειριστές την γνωστή, την πεπατημένη, αδιέξοδη πολιτική του κατευνασμού, η οποία θα οδηγήσει στην ικανοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων. Είτε διά της νομιμοποίησής τους, είτε διά της διαιώνισης και εδραίωσής τους.