Εγγενές υποκείμενο νόσημα της δυτικής δημοκρατίας ο τραμπισμός

Τα τελευταία γεγονότα στις ΗΠΑ θυμίζουν παλιές ιστορίες τύπου Μουσολίνι και Χίτλερ. Οι διάφοροι επιτήδειοι στις σύγχρονες εποχές, όπως πολύ εύστοχα παρατηρούν οι δυο χαρβαρντιανοί καθηγητές Steven Levitsky και Daniel Ziblatt στο βιβλίο τους “How Democracies Die”, χρησιμοποιούν τις εκλογές, αντί τον πόλεμο, για την κατάληψη της εξουσίας.

Οι καπιταλιστικές δημοκρατίες, δυστυχώς μόνο τέτοιες διαθέτουμε σήμερα ανά την υφήλιο, είναι και οι πιο κατάλληλες για αυτό το “έργο”. Είναι οι δημοκρατίες που ορίζονται ως τέτοιες, με βάση τα μέσα που χρησιμοποιούν σε κάθε περίπτωση για την ικανοποίηση δήθεν των αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας και όχι με βάση αυτές καθ’ εαυτές τις αρχές της δημοκρατίας. Αυτές τις καταχωρούν στα συντάγματά τους για μόστρα!

Μάλιστα, κάποιες από αυτές με κάποια διευρυμένη έννοια για να επιδείξουν οι συγγραφείς των συνταγμάτων την δήθεν αυξημένη τους, ευαισθησία που τάχα διαθέτουν, όπως για παράδειγμα είναι η ελευθερία του ατόμου, όπου ο καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ότι του γουστάρει, ακόμα και για απόψεις ή πράξεις οι οποίες στην πράξη περιορίζουν τις ελευθερίες των άλλων.

Σε όλες αυτές τις δημοκρατίες, λόγω της έννοιας της ελευθερίας που επικρατεί στις καπιταλιστικές δημοκρατίες, προβλέπεται η απρόσκοπτη ύπαρξη και λειτουργία “μνηστήρων” της εξουσίας που ηγούνται πολιτικών κομμάτων, εκ των οποίων μερικά χρησιμοποιούν και τις θρησκείες ή τις ιδεολογίες στους τίτλους τους, για να μπορούν να ψαρεύουν ψήφους από τις αγέλες των οπαδών τους, αν και δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία.

Όλοι δε, χωρίς εξαίρεση, διακηρύττουν την αφοσίωσή τους στους θεσμούς της δημοκρατίας καπιταλιστικού τύπου και συνεργάζονται χωρίς κανένα πρόβλημα με τους καπιταλιστές. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και τύποι σαν τον Τραμπ και χειρότεροι. Τέτοιους μνηστήρες της εξουσίας έχουμε και στη χώρα μας. Δεν μπορεί ο Μάρτης να λείπει από τη σαρακοστή!

Ένα οδυνηρό παράδειγμα

Το πρόβλημα προκύπτει, αντικειμενικά, γιατί, οι κατέχοντες την εξουσία, γενικώς, άλλα λένε και άλλα πράττουν, κάτι που παραμορφώνει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα με βάση την αρχική συμφωνία ανάμεσα στα μέλη μιας ένωσης.

Βασικά, η ουσία της δημοκρατίας είναι να τηρεί κανείς τις υποσχέσεις του προς τα μέλη της ένωσης και όχι τόσο η τήρηση των κανόνων, τους οποίους καθορίζουν αυτοί που παραβιάζουν, έτσι και αλλιώς, το νόημα της δημοκρατίας. Εδώ έχουμε ακόμα και περιπτώσεις, όπου κάποιος τηρεί τους κανόνες που προβλέπονται από τους νόμους και καταδικάζονται από δικαστές!

Παράδειγμα, η προσωπική μου εμπειρία ως πρόεδρου της περίφημης άλλοτε ορχήστρας Καμεράτα, όταν με βάση το νόμο και τις προτροπές- απειλές (με εισαγγελικές διώξεις) του πρώην υπουργού Πολιτισμού Παναγιωτόπουλου και του κ. Πικραμένου (τότε νομικός σύμβουλος του υπουργού) προχώρησα και με τη σύμφωνη γνώμη του διοικητικού συμβουλίου, στην εφαρμογή του νόμου που αφορούσε στους Φορείς Γενικής Κυβέρνησης.

Το αποτέλεσμα ήταν να δικαστώ για την τήρηση του νόμου από δυο δικαστίνες μάλιστα, σε πρωτόδικο και εφετειακό επίπεδο, παρά του ότι δεν είχαν καν τέτοια αρμοδιότητα, με βάση τον νόμο που καθόριζε ως αρμόδιο δικαστήριο για το εν λόγω ζήτημα αυτό του Συμβουλίου της Επικρατείας!

Πολιτισμένοι και βάρβαροι οπαδοί

Όλα τα πολιτικά κόμματα διαθέτουν οπαδούς που καλύπτουν όλες τις τάσεις και στάσεις ζωής. Έχουν δηλαδή πολιτισμένους αλλά και βαρβάρους, σαν αυτούς του Τραμπ ή τους αγανακτισμένους “ιομανείς”, κατά το πυρομανείς, “πάσχοντες’” από διάφορους ιούς που είναι κατάλληλοι για χρήση σε κάθε ανάγκη των μνηστήρων της εξουσίας.

Όσο πιο ακραίες είναι οι απόψεις των κομμάτων, άλλο τόσο υπερτερούν σε αυτά οι ακραίοι σε αριθμό. Παράλληλα με αυτές τις ομάδες είναι οργανωμένες και άλλες, μικρές ή μεγάλες, όπως είναι οι διάφορες συνδικαλιστικές και θρησκευτικές ομάδες, στις οποίες κατοικοεδρεύουν πολιτισμένοι και μη πολίτες, όπου εκπροσωπούνται σχεδόν όλες οι απόψεις των πολιτικών κομμάτων.

Η ύπαρξή τους και η λειτουργία τους στις καπιταλιστικές δημοκρατίες έχουν ως αποτέλεσμα, μέσω εκβιασμών προς τα πολιτικά κόμματα, την κατάργηση των ίσων ευκαιριών και την ενίσχυση των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας.

Όλες οι υπάρχουσες αυτές δημοκρατίες καθορίζουν την πολιτιστική ταυτότητα των κοινωνιών κυρίως στη βάση των κατακτήσεων της επιστήμης, δηλαδή των προϊόντων της εξειδίκευσης των μελών της κοινωνίας (να μην έχει και ο καπιταλισμός πολιτιστικό περιεχόμενο;) και όχι στη βάση της στάσης ζωής των μελών της προς τα υπόλοιπα μέλη της και το φυσικό περιβάλλον που αποτελεί, εξάλλου, το πραγματικό κριτήριο αξιολόγησης του επιπέδου του πολιτισμού μιας κοινωνίας.

Έρχεται και φεύγει ο τραμπισμός

Οι μαρξιστικό-κομουνιστικές δήθεν δημοκρατίες, ναι μεν διαφέρουν σε ότι αφορά τον τρόπο παραγωγής από αυτόν στις καπιταλιστικές, είναι όμως εξίσου ανταγωνιστικές και σε ορισμένα πολύ χειρότερες, σε όλους τους τομείς, με αυτές που κυριαρχούν στις καπιταλιστικές. Οι καπιταλιστές παράγουν για το κέρδος (και συμπληρώνουν οι μαρξιστές) όχι για χρήση, αν και είναι ολοφάνερο πως χωρίς ζήτηση, η οποία συνεπάγεται την ύπαρξη χρήσης, κέρδη δεν υπάρχουν.

Οι δε μαρξιστικο-κομουνιστές παράγουν για κέρδος της κομματικής νομενκλατούρας, όπου σε αυτό το καθεστώς «οι εργαζόμενοι κάνουν πως δουλεύουν και οι εξουσιάζοντες κάνουν πως πληρώνουν», κατά τον καθηγητή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης Paul Collier. Αυτή είναι η παγκόσμια κατάσταση που επικρατεί σήμερα.

Πλέον τα φαινόμενα τραμπισμού θα έρχονται και θα φεύγουν, δυστυχώς, σε ορισμένες περιπτώσεις όπως αυτές του Χίτλερ και Μουσολίνι, με πολύ μεγάλο κόστος σε ζωές και πλούτο. Με βάση τα παραπάνω οι κοινωνίες μας, όπως και κάθε άτομο ξεχωριστά, δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό στις κρίσεις.

Ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται ή, εάν προτιμάται, η αρχή αναδεικνύει τον άνδρα! Στην κρίση της πανδημίας διαπιστώνουμε σήμερα την ύπαρξη όλων αυτών των μειονεκτημάτων που καταφτάνουν στην επιφάνεια από το καθεστώς της “χειμερίας νάρκης”, όπου αποθηκεύονται καθημερινά, με απροκάλυπτη βαρβαρότητα.

Αναζητείται “θεραπεία”

Δυσανασχετούμε σφόδρα και πολύ σωστά, με το ξεπάστρεμα των “άπιστων”, κατά την θρησκευτική “νομολογία” των ισλαμιστών, από τους τζιχαντιστές για να σώσει ο Αλλάχ την ψυχή τους, ενώ ο “καλός” χριστιανός συνωστίζεται στην εκκλησία για τον ίδιο λόγο, δηλαδή για να σώσει την ψυχή του και να εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον παράδεισο, σκορπώντας εν γνώσει του (του το λένε άλλωστε οι επιστήμονες) τον θάνατο σε αθώα θύματα.

Και αυτό το “θεάρεστο” έργο τους, γίνεται με την επικουρία των αντιπροσώπων επί γης του Θεού! Προφανώς και αυτοί την ψυχή τους πιστεύουν πως θα σώσουν με το ξεπάστρεμα αθώων ψυχών, αν και υπάρχουν ανάμεσά τους και κάποιοι που θα κάνουν ότι απαιτείται για να ανέβουν τα σκαλιά της εξουσίας στα σχετικά όργανά τους.

“Θεραπεία” αυτής της κατάστασης που δημιουργείται στις σημερινές κοινωνίες και από τις δυο αυτές μορφές “δημοκρατίας” είναι αναγκαίο να υπάρξει, όσο είναι αναγκαίο το εμβόλιο για την πάταξη της πανδημίας που μαστίζει τον πλανήτη. Για τις μαρξιστικό-κομουνιστικές δημοκρατίες δεν φαίνεται στον ορίζοντα να υπάρχει κάποια θεραπεία, εκτός από την αυτοαποσύνθεσή τους.

Για δε την καπιταλιστική δημοκρατία ο μόνος τρόπος που υπάρχει είναι να επανεξεταστούν και να αλλάξουν τα μέσα (εργαλεία) που χρησιμοποιούνται για την ικανοποίηση των αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας, ώστε σε πρώτη φάση, τα πολιτικά κόμματα να μετατραπούν σε εστίες δημοκρατικής λειτουργίας και συμπεριφοράς, από κέντρα κανιβαλισμού που είναι σήμερα. Τέτοια μέσα υπάρχουν (βλέπε το βιβλίο “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”, εκδόσεις Άμμων), αρκεί να χρησιμοποιηθούν.