Είναι σε κόντρα οι στρατιωτικοί με το πολιτικό σύστημα;

Η αποπομπή-παραίτηση του αντιναυάρχου ε.α. Αλέξανδρου Διακόπουλου, Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, έγινε επειδή δήλωσε –«για να μην κοροϊδευόμαστε»– ότι το Oruc Reis έχει κάνει έρευνες. Η παραίτηση είχε δύο συνέπειες: Πρώτον, κλόνισε την εμπιστοσύνη του λαού στον λόγο της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τα εθνικά μας ζητήματα. Δεύτερον, ανέδειξε τη διαφορετική γλώσσα που μιλούν οι στρατιωτικοί από το πολιτικό σύστημα.

Αυτό είναι φυσικό σε μια συνταγματική δημοκρατία, αν και στην περίπτωση του Διακόπουλου φαίνεται πως άλλη είναι η αιτία. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο μέχρι πρότινος Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας είπε δημόσια αυτό που κουβεντιάζουν πίσω από κλειστές πόρτες στα δώματα της εξουσίας. Και το είπε όχι με πρόθεση κριτικής, αλλά μάλλον για να πει με έμμεσο τρόπο «ναι το Oruv Reis κάνει έρευνες, αλλά δεν θα κάνουμε και πόλεμο για να το εμποδίσουμε»!

Δεν μας αρέσει να κάνουμε ανίχνευση προθέσεων, αλλά πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν αυτά μας λένε και μάλιστα παραπέμπουν σε άλλες δηλώσεις του Διακόπουλου τέτοιου χαρακτήρα. Είναι σαφές, πάντως, ότι εκείνο που ενόχλησε το Μαξίμου δεν ήταν αυτό που όλοι φανταζόμαστε, ότι δηλαδή οι Τούρκοι κάνουν έρευνες κι όχι κρουαζιέρες, αλλά το «για να μην κοροϊδευόμαστε».

Μπορεί ο μέχρι πρότινος Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας να μην έχει τις κλασικές αντιλήψεις στρατιωτικού, αλλά δεν έχει μάθει να συμπεριφέρεται σαν πολιτικός, δηλαδή να κρατάει το στόμα του κλειστό. Νόμιζε, λοιπόν, ότι στο Μαξίμου θα εκτιμήσουν ότι επέλεξε να λειτουργήσει σαν “λαγός”! Μπορεί να μην ήταν αυτή η πρόθεσή του, αλλά ο τρόπος που μίλησε δημιούργησε πρόβλημα και οι πρωθυπουργοί κυρίως δεν θέλουν οι συνεργάτες τους να τούς δημιουργούν προβλήματα.

Στρατιωτικοί και πολιτικό σύστημα

Ανεξάρτητα, όμως, από την περίπτωση Διακόπουλου, το ερώτημα είναι εάν υπάρχει ή όχι μια βαθύτερη, ανομολόγητη κόντρα μεταξύ πολιτικών με τους στρατιωτικούς. Διάσπαρτες πληροφορίες, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως υπάρχει. Είναι γνωστό ότι οι στρατιωτικοί θεωρούν πως το πολιτικό σύστημα ακολουθεί υποχωρητική πολιτική έναντι του τουρκικού επεκτατισμού κι όταν προκύπτει κρίση και ταπείνωση, όπως στα Ίμια, φορτώνει την ευθύνη στους στρατιωτικούς, τους οποίους, όμως, δεν αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους.

Οι στρατιωτικοί κουβαλούν ένα τραύμα από την εποχή που τα ελληνικά υποβρύχια μπορούσαν να βυθίσουν το αποβατικό στόλο των Τούρκων στην Κύπρο και να υποχρεώσουν την Τουρκία σε αναδίπλωση. Έκτοτε είχαν κι άλλες ευκαιρίες να προκαλέσουν ισχυρή ζημιά στην Τουρκία, αλλά “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι” (των κυβερνήσεων) δεν έκαναν αυτό που θεωρούν ότι μπορούσαν να κάνουν.

Αν προσθέσει κανείς τα πολύχρονα σκάνδαλα με τις ατυχείς αμυντικές δαπάνες, το δεκαετή “αφοπλισμό” των ενόπλων δυνάμεων κατά την περίοδο των Μνημονίων και την αισθητή ανατροπή της ισορροπίας ισχύος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι στρατιωτικοί έχουν κάθε λόγο να είναι επιφυλακτικοί έναντι του πολιτικού συστήματος. Δεν πρόκειται για αντίδραση που εμπεριέχει πραξικοπηματικές τάσεις, όπως σε άλλες εποχές. Πρόκειται περισσότερο για πικρία.

Το φοβικό σύνδρομο των πολιτικών

Είναι μάλλον προφανές για την κοινή γνώμη, πως τα επεισόδια τύπου “επακούμβησης” έγιναν γνωστά από διαρροές που έκαναν στρατιωτικοί. Η κυβέρνηση έχει πάγιο δόγμα, λόγω φοβικού συνδρόμου, την υποβάθμιση ή την απόκρυψη τέτοιων επεισοδίων, ακόμα κι όταν, όπως στην περίπτωση του επεισοδίου της φρεγάτας “Λήμνος” με την τουρκική “Κεμάλ Ρέις”, η ελληνική πλευρά ήταν ο νικητής.

Η απόπειρα εμβολισμού της φρεγάτας “Λήμνος” και η διαχείρισή του επεισοδίου από την κυβέρνηση είναι ενδεικτική της διαφοράς πολιτικού συστήματος και στρατιωτικών. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάποιοι στην κυβέρνηση έφτασαν στο σημείο να πουν ότι ο κυβερνήτης της “Λήμνος” θα έπρεπε να τιμωρηθεί, επειδή ενεπλάκη σε επεισόδιο, δηλαδή επειδή αντέδρασε!

Οι στρατιωτικοί “μιλούν” συνήθως μέσω των αποστράτων. Η κυβέρνηση και τα κόμματα καλά θα κάνουν να αντιληφθούν την σημασία που έχει για την Ελλάδα η υψηλού επιπέδου στρατιωτική δυνατότητα και ως διπλωματικό όπλο, αλλά και ως αμυντικό, στην περίπτωση που απειληθεί η εθνική κυριαρχία. Γι’ αυτό και είναι ζωτική ανάγκη είναι να καλυφθούν άμεσα (χθες) οι αμυντικές ανάγκες. Αργούν πολύ. Αργούν επικίνδυνα…