Εκδοχή του παλαιού καθεστώτος η κυβέρνηση Τσίπρα

Μια αποτίμηση των μέτρων που ελήφθησαν στη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι απέβλεπαν αποκλειστικά στην παλινόρθωση της χειρότερης εκδοχής του παλαιού καθεστώτος, ακόμη και εκεί όπου η κρίση έπληξε τα θεμέλιά του. Στην παιδεία διακηρύχθηκε η αρχή της μηδενικής αριστείας, θεσμοθετήθηκε η παλινόρθωση των παρατάξεων (της κομματικής χειραγώγησης φοιτητών και καθηγητών), η κατάργηση των ECTS, που επιτρέπουν την βαθμολογική αντιστοίχηση της επίδοσης των φοιτητών με ενιαία κριτήρια σε όλη την ΕΕ κ.ά.

Άξιο αναφοράς είναι ότι η πιο επείγουσα και πιο σημαντική μεταρρύθμιση, που θεωρήθηκε ότι έπρεπε να γίνει, αφορούσε στο μάθημα των θρησκευτικών Όλα τα άλλα προφανώς είναι ορθώς στη θέση τους. Για τις φυλακές, η αριστερή μεταρρύθμιση εξαντλήθηκε στην ύφανση “συμβολαίων τιμής” με τις μαφίες που τις λυμαίνονται, και στη νομοθέτησή τους, όπως επίσης και στην αποφυλάκιση των βαρυποινιτών.

Η προηγούμενη κυβέρνηση εφήρμοσε, ωστόσο, μια πιο παραδοσιακή πολιτική στο θέμα αυτό. Η έκρηξη του φαινομένου αντιμετωπίσθηκε με την ψήφιση ενός νέου νόμου, ως συνήθως, όχι με την διοικητική και λειτουργική τους ανασυγκρότηση. Η Δημόσια Διοίκηση, πληροφορούμαστε δίκην διαχρονικής σταθεράς ότι θα αντιμετωπισθεί με την εισαγωγή της “αξιολόγησης” των υπαλλήλων.

Αναφέρονται γι’ αυτό στο γαλλικό μοντέλο, το οποίο πέραν του ότι στην ίδια τη Γαλλία θεωρείται ξεπερασμένο, αφορά σε μια ήδη λειτουργούσα με σχετική επάρκεια Δημόσια Διοίκηση. Τι ομολογεί η επιλογή αυτή; Προφανώς ότι στη δημόσια διοίκηση προέχει η διατήρηση των δομών εκείνων που εξυπηρετούν τους πυλώνες της κομματικής ιδιοποίησης, το συμφέρον των υπαλληλικών θυλάκων που νέμονται το κράτος δι’ ίδιον όφελος και το εκτρέπουν από το σκοπό του.

Εκ βάθρων ανατροπή

Από την άλλη, προβάλει ο ισχυρισμός ότι η ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης και η σημαντική δαπάνη που συνεπάγεται θα επιδιορθωθεί με την απόλυση ενός μέρους των υπαλλήλων. Αποκρύπτεται ή αγνοείται, από τους θαμώνες της άποψης αυτής, ότι ακόμη και εάν απολυθούν οι μισοί ή και περισσότεροι από τους υπαλλήλους, το κράτους θα εξακολουθήσει να είναι ανακόλουθο προς τον δημόσιο σκοπό του, αφού δεν αγγίζονται οι πυλώνες της ιδιοποίησης.

Απαιτείται εκ βάθρων ανατροπή μιας δομής που δημιουργήθηκε για να ικανοποιεί τον πολιτικό, τον υπάλληλο και τους συγκατανευσιφάγους του κράτους. Όντως, η θεσμοθέτηση προνοιών που θα εγκαθιστούν τον υπάλληλο σε μια σχέση θεράποντος με τον πολίτη και θα αποτρέπουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά, δεν αποτελεί μέρος της μεταρρυθμιστικής “ατζέντας” της πολιτικής τάξης.

Οι επισημάνσεις αυτές δεν είναι άσχετες με τη διαπίστωση ότι το πολιτικό σύστημα παρέμεινε ανέπαφο από την είσοδο στην κρίση έως σήμερα και δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα η προοπτική να αλλάξει στο ελάχιστο. Η “επαναστατική” πράξη του Τσίπρα ήταν να απευθύνει έκκληση στους βουλευτές να παραιτηθούν από την χορηγία αυτοκινήτου, δαπάναις της ελληνικής κοινωνίας. Δεν συνεκτιμάται καν ότι στην Ελλάδα της κρίσης οι απολαβές των βουλευτών ή, μάλλον, η συνολική ετήσια δαπάνη για έναν έκαστο εξ αυτών πλησιάζει τις 600.000 ευρώ, χωρίς να συνεκτιμηθούν οι επιπρόσθετες παροχές που τους παρέχονται μέσω της Βουλής.

Βουλευτές υπεράνω του νόμου

Προφανώς, η έννοια της αποκατάστασης ενός αισθήματος δικαίου και αλληλεγγύης προς το πάσχον θύμα τους, την κοινωνία, δεν εγγράφεται στις ευαισθησίες των «πατέρων» του έθνους. Ο νόμος περί μη ευθύνης των υπουργών και των βουλευτών, ο κανονισμός της Βουλής που θέτει την πολιτική τάξη στο απυρόβλητο της πολιτείας δικαίου, ούτε αγγίχθηκε ούτε και πρόκειται να αγγιχθεί. Οι βουλευτές παραμένουν ουσιαστικά υπεράνω του νόμου, γεγονός που επιβεβαιώνει την απολυταρχική αναφορά της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα.

Η Βουλή, στο πλαίσιο αυτό, εξακολουθεί να λειτουργεί, όπως πριν, ως καθαρτήριο των ανομιών του πολιτικού προσωπικού και των συγκατανευσιφάγων. Τα σκάνδαλα, παλαιά και νέα, έχουν ήδη σταλεί στον κάδο των αχρήστων, ενώ οι θαμώνες της εξουσίας οδύρονται για το κακό που προκάλεσαν οι προηγούμενοι αυτών, προσποιούμενοι εντούτοις τους ηγέτες της χώρας.

Περί της ανάγκης να προσαχθούν στη Δικαιοσύνη όσοι συνέβαλαν με το έργο τους στην δήωση ή στην υπερχρέωση της χώρας, στην παρασιτική της αποδόμηση, στην ιδιοποίηση του κράτους, ουδείς λόγος. Τα προσχήματα ωστόσο τηρήθηκαν για να επιβεβαιωθεί το απόφθεγμα ότι “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάνει”.