Εκλείπει η βασική προϋπόθεση για αποτελεσματική Εθνική Άμυνα

Η τουρκική επιθετικότητα εναντίον Ελλάδας και Κύπρου διαρκώς κλιμακώνεται τα τελευταία χρόνια. Μέχρι πρόσφατα και ενόψει της ευρωενταξιακής πορείας της Τουρκίας, προβαλλόταν αρκετά η άποψη ότι η Τουρκία είναι δυνατόν να αλλάξει και να γίνει ένας φιλικός γείτονας που θα σέβεται το διεθνές δίκαιο. Σήμερα η προοπτική ένταξης (αν πραγματικά υπήρξε ποτέ), έχει πλέον εγκαταλειφθεί.

Σχεδόν κανείς στην Ελλάδα δεν υποστηρίζει ότι η μεταμόρφωση της Τουρκίας είναι πλέον εφικτή. Και κυρίως, κανείς δεν μπορεί πια να αγνοεί την άμεση τουρκική απειλή για τον Ελληνισμό. Ως μόνη λύση για τη διασφάλιση της ακεραιότητας της χώρας και την προάσπιση της ειρήνης προβάλλει πλέον μόνο η αποτροπή. Το μέγα ερώτημα, βέβαια, είναι αν και πώς προετοιμάζεται η χώρα απέναντι σε αυτήν την απειλή.

Δυστυχώς, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του τόπου συνολικά δεν έχει κάνει παρά ελάχιστα και αποσπασματικά προς την κατεύθυνση της αποτροπής, παρά τα τεράστια ποσά που έχουν ξοδευτεί με θυσίες των Ελλήνων και παρά το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεών μας. Τουναντίον, είναι βασική υπεύθυνη για την απίσχναση της βασικής προϋπόθεσης της Εθνικής Άμυνας, που είναι το συλλογικό, εθνικό και αγωνιστικό, φρόνημα του λαού.

Τα τελευταία 40 χρόνια υπήρξε μια συστηματική υποχώρηση της συλλογικής, κοινωνικής και εθνικής μας συνείδησης. Πάψαμε να ασχολούμαστε με το τι πραγματικά γίνεται στην πολιτική καθημερινά και προς τα που οδηγείται η χώρα. Οι πλείστοι ασχολούμασταν με την προσωπική μας άνοδο, τον πλουτισμό μας, την επαγγελματική μας καταξίωση, ή έστω την επιβίωσή μας.

Η άμβλυνση της εθνικής συνείδησης

Αυτό δεν έγινε τυχαία. Υπήρξε για χρόνια κορυφαίος πολιτικός στόχος. Ο λαός εκπαιδεύτηκε για χρόνια να ιδιωτεύει και να μην ασχολείται με τα καθημερινά καθήκοντά του ως πολίτης. Ήταν ό,τι πιο βολικό (σε δημοκρατικό πλαίσιο) για την όποια πολιτική εξουσία, που ήθελε απλά νομιμοποίηση κάθε τέσσερα χρόνια, προκειμένου να νέμεται το κράτος και την εξουσία στο όνομα και ερήμην του λαού.

Τα ιδιωτικά ΜΜΕ, ως πυλώνας εξουσίας σε σύμπλευση με την επίσημη πολιτική εξουσία, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο με την παραπληροφόρηση και τα φτηνά προγράμματα αποπροσανατολισμού και ικανοποίησης των καταναλωτικών ενστίκτων. Βασικό εργαλείο προς το σκοπό της εμπέδωσης του ατομικισμού και της ιδιωτείας αποδείχθηκε το φτηνό χρήμα των δανείων και επιδοτήσεων των πρώτων δεκαετιών της εισόδου στην ΕΟΚ/ΕΕ με τον άμεσο πλουτισμό, την έκρηξη του καταναλωτισμού και συνολικά την αίσθηση της τεχνητής ευδαιμονίας που δημιούργησε.

Και όλα αυτά, ενώ την ίδια περίοδο ο παραγωγικός ιστός της χώρας, ως αποτέλεσμα κυρίως της εισόδου στην ενιαία αγορά, αποδιαρθρωνόταν και η χώρα οδηγούνταν στη χρεοκοπία. Η αφύπνιση και η αγωνιστικότητα, λόγω της ανώμαλης προσγείωσης τα πρώτα χρόνια της δεκαετούς βαθιάς οικονομικής κρίσης, έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση και την ιδιωτεία (λόγω του αισθήματος παραίτησης που κυριάρχησε από το 2015 και μετά).

Το τελευταίο διάστημα, με αφετηρία τη Συμφωνία των Πρεσπών, τις αντιδράσεις των νησιωτών για τη λαθρομετανάστευση και την τουρκική επιθετικότητα παρατηρείται μια νέα αφύπνιση. Μάλιστα τώρα, όχι τόσο για τα οικονομικά προβλήματα, αλλά για τα εθνικά θέματα. Παραμένει όμως ερώτημα πού θα μπορούσε αυτή να οδηγήσει.

Η καταστρεπτική αντίληψη για το Στρατό

Την ίδια μεταπολιτευτική περίοδο καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε από τον πολιτικό κόσμο και την πνευματική ελίτ (ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους) η αντίληψη ότι η Ελλάδα, ως ανήκουσα πλέον στις ευρωατλαντικές δομές (ΝΑΤΟ/ΕΕ), δεν αντιμετωπίζει κίνδυνο. Με βάση αυτή την αντίληψη (στην πράξη ιδεοληψία) τα ελληνικά προβλήματα μετατρέπονται σε ευρωατλαντικά, με την προσδοκία πως οι “εταίροι” μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα προστρέξουν να μας υπερασπιστούν έναντι της όποιας απειλής. Η τραυματική εμπειρία σε Κύπρο και Αιγαίο (Ίμια) επιμελώς αγνοείται.

Επιπλέον, η Ελλάδα ως σύγχρονη ευρωπαϊκή και νατοϊκή χώρα, πρέπει να αναδιοργανώσει το στρατό και την άμυνά της με βάση τα ευρωπαϊκά και νατοϊκά πρότυπα. Και αυτό παρά τις αντίθετες εισηγήσεις και προειδοποιήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας. Έτσι έχει εμπεδωθεί, σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, η άποψη ότι η Εθνική Άμυνα είναι κατά βάση δουλειά κάποιων τρίτων. Ή κάποιας ξένης δύναμης, ή των επαγγελματιών στρατιωτικών.

Ως συνέπεια αυτής της άποψης, η Ελλάδα πιθανότατα δε χρειάζεται καθολική άμυνα από κληρωτούς, από τα παιδιά του λαού. Πλέον ακούγεται η φράση συχνά «και αν γίνει πόλεμος, ποιος θα πολεμήσει;» Οι νέοι μας με διάφορες δικαιολογίες αποφεύγουν την στράτευση και προσπαθούν να ξοδέψουν το χρόνο της θητείας τους, αν είναι δυνατόν,  χωρίς καμία στρατιωτική εκπαίδευση. Από την άλλη πλευρά, η οργάνωση και διάρθρωση της θητείας συνήθως δεν έχουν πια στόχο τη στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά μάλλον την “ήπια προσαρμογή” των κληρωτών.

Σε πείσμα, όμως, των παραπάνω ιδεοληψιών η πραγματικότητα λέει ότι κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Κι αυτό το έχει δείξει η ιστορία, ακόμα και η πρόσφατη. Η Ελλάδα δεν έχει σκοπό να διεξάγει επιθετικό, κατακτητικό πόλεμο. Η Ελλάδα προετοιμάζεται για πόλεμο αμυντικό, για την προστασία της εδαφικής της ακεραιότητας και της εθνικής της ανεξαρτησίας. Και δεν υπάρχει κανένα, τουλάχιστον σύγχρονο, παράδειγμα εθνικής νίκης, που να βασίστηκε σε μισθοφορικό στρατό.

Ο ενδοτισμός ως εθνική ιδεολογία 

Το έγκλημα είναι ότι όλα τα παραπάνω έχουν ιδεολογικοποιηθεί και επενδυθεί με ένα διάχυτο πνεύμα ηττοπάθειας, υποχωρητικότητας και “μη πολέμου”. Αυτό διαπνέει το πολιτικό σύστημα εν γένει του. Όλο το σύστημα εξουσίας (πολιτική, ΜΜΕ, “διανοούμενοι”) στέλνει το μήνυμα ότι είμαστε ανίσχυροι απέναντι σε έναν πανίσχυρο εχθρό. Επομένως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, με εύσχημο τρόπο, να υποχωρούμε. Προς χάρη, δήθεν, της ειρήνης!

Για να δεχτεί, όμως, ο ελληνικός λαός αυτή την υποχώρηση, είναι ανάγκη να αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Επιπλέον, να έχει μειωμένη αυτοεκτίμηση για τις δυνατότητές του και την Ιστορία του. Έτσι, έχει στηθεί ένα διαχρονικό σκηνικό εκμαυλισμού. Το τελευταίο στάδιο αυτού του εκμαυλισμού διανύουμε τώρα με τη συστηματική προβολή των τουρκικών σειρών και των “νέων” της Τουρκίας.

Φαίνεται ότι είναι ανάγκη ο Έλληνας να εθιστεί στην εξωραϊσμένη εικόνα του επίδοξου κατακτητή, της σημερινής τουρκικής κοινωνίας, αλλά και του “ένδοξου” οθωμανικού παρελθόντος της (πχ Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπής). Αν όλα αυτά τα συνδυάσει κανείς με τις συστηματικές, μακρόχρονες προσπάθειες αναθεώρησης της ελληνικής ιστορίας, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ώστε αυτή να απωλέσει βασικά τον αγωνιστικό της χαρακτήρα (ακόμα και με τον εξωραϊσμό της Τουρκοκρατίας), εύκολα κατανοεί κανείς ότι δεν πρόκειται απλά για μεμονωμένα περιστατικά.

Υπόθεση όλων η Εθνική Άμυνα

Πρόκειται για πολιτικό σχέδιο (τουλάχιστον ενός μέρους) του πολιτικού συστήματος! Και όσοι επικαλούνται πονηρά την ειρήνη για να οδηγήσουν την Ελλάδα στην προκρούστεια κλίνη του εθνικού (αυτο)ακρωτηριασμού, γνωρίζουν ότι τελικά φέρνουν πιο κοντά τον πόλεμο και μάλιστα υπό δυσμενείς συνθήκες για τη χώρα. Διότι η Τουρκία τελικά δε θα είναι με τίποτα λιγότερο ικανοποιημένη από την πλήρη κατάκτηση και τον αφανισμό μας. Όλοι οι Μικρασιάτες, όποιας εθνότητας, οι Κούρδοι, οι Σύριοι και άλλοι το γνωρίζουν καλά.

Η Εθνική Άμυνα δεν είναι υπόθεση κάποιων λίγων. Είναι υπόθεση όλων, όλου του λαού, της κοινωνίας, του έθνους. Είναι τελικά θέμα εθνικής συνείδησης. Όσα εξελιγμένα όπλα και αν αγοράσουμε και όσο καλή διπλωματία και αν έχουμε, τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετό για την αποτροπή, αν ο εχθρός δε γνωρίζει ότι έχει απέναντι του έναν λαό αποφασισμένο να αγωνιστεί για την ελευθερία του.

Έτσι απελευθερώθηκε η Ελλάδα! Έτσι γεννήθηκε το Έπος της Αλβανίας και της Εθνικής Αντίστασης! Έτσι θα αποτρέψουμε τα επιθετικά σχέδια εναντίον της Ελλάδας και Κύπρου. Έτσι μόνο, σε τελική ανάλυση, υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να αποτρέψουμε τον πόλεμο και να διασφαλίσουμε την ειρήνη στην περιοχή απέναντι σε επεκτατικούς γείτονες.