Εκλογές στο ΚΙΝΑΛ: Οι καλές προθέσεις και ο δρόμος για την κόλαση

Η 5η Δεκεμβρίου, ημέρα Κυριακή, πλησιάζει. Την ημέρα αυτή θα διεξαχθεί η εκλογική αναμέτρηση μεταξύ των υποψηφίων για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ. Παρακολουθώ την προεκλογική κίνηση των υποψηφίων και διαβάζω με ενδιαφέρον τις δηλώσεις τους προς τα μέλη και τους φίλους του Κινήματος Αλλαγής και διαπιστώνω ότι αυτές δεν διαφέρουν και πολύ από προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι πιο ενδιαφέρουσες, σε ότι με αφορά, είναι:

Του Γιώργου Παπανδρέου: «Οραματίζομαι ένα κίνημα ανοιχτό, συμμετοχικό, όπου η κάθε συντρόφισσα, ο κάθε σύντροφος θα έχει φωνή με τη συμμετοχή του, θα το αισθάνεται δικό του σπίτι. Γιατί η παράταξή μας, είναι ο χώρος κάθε δημοκράτη και προοδευτικού πολίτη. Σε αυτό το χώρο, τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, καλώ όλους τους δημοκράτες και προοδευτικούς πολίτες να επιστρέψουν, να συμμετέχουν – όχι μόνο για τις εκλογές της 5ης Δεκεμβρίου αλλά και μετέπειτα».

Του Ανδρέα Λοβέρδου: «Η μάχη στις 5 Δεκεμβρίου είναι μάχη της κοινωνίας απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ».

Του Νίκου Ανδρουλάκη: «#Όλοι μαζί μπορούμε».

Του Χάρη Καστανίδη: «Μεγάλοι θα γίνουμε, αν οι πολίτες, αντί για θεατές, μετατραπούν σε μέτοχοι της προσπάθειας για την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης. Και αυτό θα γίνει, αν κατανοήσουν ότι η εκλογή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να είναι μια μάχη στρατευμένων μηχανισμών ή εξωθεσμικών κέντρων ισχύος, που επιθυμούν να μετατρέψουν την παράταξη σε συμπλήρωμα άλλου κόμματος. Αν κατανοήσουν ότι δεν πρόκειται για πάλη γενεών και ηλικιών, αλλά για μάχη ιδεών» τόνισε.

Ίδια εργαλεία και ίδια αποτελέσματα

Δεν μπορώ παρά να πω ότι τα παραπάνω αποτελούν σημαντικές δηλώσεις και συγχρόνως αποτελούν τα κλειδιά της επιτυχίας για το μέλλον του Κινήματος Αλλαγής﮲ ακούγονται δε ωραία. Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις καθενός, αλλά δεν θα έπρεπε να μας πούνε κάτι παραπάνω για τα σημαντικά αυτά ζητήματα, ιδιαίτερα να αναφερθούν στις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις που θα προωθήσουν για να επιτευχθούν οι παραπάνω σημαντικοί στόχοι;

Ποια θα είναι αυτά τα εργαλεία-μέσα που θα παράξουν αυτό το θαύμα; Θέτω δε αυτά τα ερωτήματα γιατί τέτοιες δηλώσεις έγιναν και στο παρελθόν από υποψήφιους για την προεδρία του Κινήματος Αλλαγής αλλά δεν μπορέσαμε γιατί ούτε όλοι μαζί ήμασταν, ούτε οι μηχανισμοί και τα φέουδα εξέλειπαν και ούτε διέπρεψε κάποια συμμετοχή. Και να είστε βέβαιοι όλοι πως εάν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν τα ίδια εργαλεία-μέσα όπως και στο παρελθόν θαύματα δεν θα προκύψουν﮲ το ίδιο και απαράλλακτο θα μείνει το καθεστώς.

Δεν είναι δα και σοφό να περιμένει κανείς διαφορετικά αποτελέσματα χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία-μέσα. Στο διαδίκτυο η εικόνα που δεσπόζει είναι ο σκληρός ανταγωνισμός των υποψηφίων και των επιτελείων τους για την καρέκλα της προεδρίας. Διεξάγεται κατά τα πρότυπα της καπιταλιστικής αγοράς, όπου όλα τα μέσα είναι θεμιτά γιατί ο σκοπός τα αγιάζει.

Η Εκκλησία του Δήμου

Αυτή είναι η εικόνα της προεκλογικής αναμέτρησης, η οποία φυσικά αντανακλά και την ποιότητα της δημοκρατίας που επικρατεί στο χώρο, ο οποίος μάλιστα επαίρεται για τη δημοκρατικότητά του, ακολουθώντας, προφανώς, πιστά την ρήση: άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Μιλώντας για την εικόνα του διαδικτύου δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την Εκκλησία του Δήμου η οποία για πολλούς και σήμερα ακόμα εκπροσωπεί την άμεση δημοκρατία.

Οι ομοιότητες είναι πολλές με τη σημερινή Εκκλησία του Δήμου. Στις συνεδριάσεις της έπαιρναν μέρος όλοι οι άρρενες είκοσι ετών και άνω και είχαν το δικαίωμα να ομιλούν στη βάση της ισηγορίας και να ψηφίζουν νόμους, καθώς και να εκλέγουν ειδικούς στους οποίους ανέθεταν την διοίκηση τομέων του αθηναϊκού κράτους. Οι πολιτικοί αξιωματούχοι, εκείνη την εποχή, δεν εκλέγονταν.

Οι αρχηγοί των παρατάξεων προκύπταν ως αποτέλεσμα της ρητορείας τους στην Εκκλησία του Δήμου που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία οπαδών. Στη δική μας Εκκλησία του Δήμου οι πολίτες εκλέγουν τους πολιτικούς και αυτοί με τη σειρά τους επιλέγουν τους ειδικούς και συγχρόνως ψηφίζουν και τους νόμους. Για τους πολίτες υπάρχουν τα γνωστά δημοψηφίσματα, το περιεχόμενο των οποίων καθορίζεται από τους πολιτικούς στην εξουσία.

Στην Εκκλησία του Δήμου της αθηναϊκής δημοκρατίας πριν ψηφίσουν οι πολίτες για να εκλέξουν τους ειδικούς αναπτύσσονταν διεξοδική συζήτηση και οι ειδικοί έπρεπε να αναδείξουν τις εξειδικευμένες γνώσεις. Στη σημερινή Εκκλησία του Δήμου εκλέγουμε μεν επαγγελματίες πολιτικούς αλλά παραδόξως αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις. Σε κάθε περίπτωση και τα δυο συστήματα πάσχουν από το καπιταλιστικό σύνδρομο του σκληρού ανταγωνισμού με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Καπιταλιστικό σύστημα

Για την αθηναϊκή δημοκρατία θα μπορούσε κανείς, όπως προκύπτει από τις έρευνές μου εδώ και πολλά χρόνια πριν, να ομιλεί για ένα σύστημα με κάποια στοιχεία ενός πρωίμου καπιταλισμού. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι αποφάσεις εκείνης της Εκκλησίας του Δήμου προκύπταν ως αποτέλεσμα της επιρροής που κάποιοι Αθηναίοι διέθεταν και αυτοί προέρχονταν κυρίως από τους πλούσιους και αριστοκράτες.

Ακόμα και οι 500 βουλευτές, παρά το ότι κληρώνονταν, προέρχονταν οι περισσότεροι από τις εύπορες τάξεις. Η κλήρωση γίνονταν ανάμεσα σε εθελοντές υποψήφιους για το αξίωμα και επειδή δεν υπήρχε μισθός για περίπου τον πρώτο αιώνα λειτουργίας του συστήματος οι περισσότεροι εθελοντές προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες. Ενώ το σημερινό σύστημα είναι καθαρόαιμο καπιταλιστικό στο οποίο η σοσιαλδημοκρατία έχει προσφέρει πολλά.

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο της Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία στο SLpress.gr με τίτλο: “Η Κίνα ως το νέο μοντέλο επιβίωσης του καπιταλισμού” όπου αναφέρονται οι υπηρεσίες που προσφέρει η κομμουνιστική Κίνα για την επιβίωση του καπιταλισμού! Για όλα τα παραπάνω κρατώ μικρό καλάθι για λόγους που τους αναλύω στο βιβλίο μου: “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”, εκδόσεις Άμμων.