Εκλογή ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ και αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ

Γράφουν οι Ελευθέριος Τζιόλας και Λουκάς Αποστολίδης

Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ οδηγείται σε εκλογή νέας ηγεσίας. Η Δημοκρατική Παράταξη ψάχνει διέξοδο για να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Να συνδιαμορφώσει με τους πολίτες το μέλλον της χώρας. Ανάμεικτα τα συναισθήματα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στους πολίτες. Πολλά τα ερωτήματα που αναζητούν λύσεις. Είναι εφικτός ο στόχος ή αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός;

Αναμφίβολα η κατάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Πράγματι, πολιτικός χώρος υπάρχει και είναι σημαντικός. Μπορεί να γίνει καθοριστικός για την πορεία των πραγμάτων, πρωταγωνιστικός για τη διακυβέρνηση της Χώρας. Αυτή την πίστη, πρωτίστως οι υποψήφιοι πρόεδροι, πρέπει να εμφυσήσουν στο εκλογικό σώμα, στα μέλη, τους φίλους και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Το εγχείρημα της επανίδρυσης της Παράταξης ασφαλώς είναι μια δύσκολη και σύνθετη αποστολή και μάλιστα σε μια ρευστή κοινωνική και πολιτική κατάσταση. Σε μια κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, όπου οι πολίτες προσπαθούν να θεραπεύσουν τις πληγές της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας. Σε μια περίοδο, όπου οι εθνικές προκλήσεις, οι κοινωνικές ανάγκες και το μέλλον της ΕΕ βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Σε μια συγκυρία, όπου οι πολίτες αναζητούν απαντήσεις και λύσεις.

Στο πολιτικό πεδίο κυριαρχεί το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και ο δημόσιος λόγος παραμένει καταγγελτικός και αφοριστικός και οι ελπίδες για το καλύτερο τσαλακωμένες. Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει μια πραγματική, αξιόπιστη, ισχυρή εναλλακτική Δύναμη με ανάλογο λόγο, Σχέδιο και Ηγεσία απέναντι στη ΝΔ και την κυβέρνησή της.

Η Δύναμη αυτή στο ευρύ φάσμα της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να είναι –και δεν είναι– ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μόνο η καθήλωση στα απογοητευτικά για αξιωματική αντιπολίτευση χαμηλά ποσοστά, ακόμη πιο χαμηλά από την τελευταία εκλογική επίδοση του 2019. Είναι κοινή συνείδηση, κοινός τόπος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, ότι ο κύκλος του εξαντλείται. Ενώ, παράλληλα, στρέφεται ξανά προς το ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας στην αλλαγή ηγεσίας του την έναρξη ενός ελπιδοφόρου κύκλου αναγέννησης, ανασυγκρότησης και νέας νικηφόρας πορείας.

Η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ είναι πλέον η μόνη λύση, η μόνη διέξοδος. Του ΠΑΣΟΚ, με το φορτίο της θετικής ιστορίας, του ΠΑΣΟΚ της κοινωνίας και των μεγάλων επιτευγμάτων κι όχι μικρών σχημάτων με παραφθαρμένους τίτλους. Του ΠΑΣΟΚ, με νέα ηγεσία, με νέα δυναμική, με νέα πλειοψηφία. Το ιστορικό αίτημα είναι να δημιουργηθεί το νέο ΠΑΣΟΚ για να κυβερνήσει την Ελλάδα με αξιοπιστία, με τόλμη, με αλλαγές, για μια Ελλάδα αντάξια των δυνατοτήτων της, της εποχής και του Λαού της. Αυτό είναι το αίσθημα και η επιθυμία της ελληνικής κοινωνίας. Σ’ αυτό οφείλουμε, έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε. Στο ιστορικό αυτό καθήκον στρατευόμαστε.

Είμαστε ασφαλώς ρεαλιστές. Η κατάσταση της Παράταξης, οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά βρίσκεται σε στασιμότητα. Οργανωτικά εμφανίζει κάποιο “στρατηγείο”, αλλά στερείται οργανωμένης βάσης με παρουσία και δράση. Πολιτικά η σημερινή επιρροή της στο εκλογικό σώμα παραμένει ασθενική, σχεδόν απαγορευτική στο να επηρεάσει, πολύ περισσότερο να προκαλέσει εξελίξεις. Ιδεολογικά-πολιτικά ο μεγάλος κύκλος ιδεών και θέσεων, μιας ιστορικής παράταξης φαίνεται σαν να έχει αφυδατωθεί, σαν να έχει στεγνώσει.

Οι επισημάνσεις αυτές δεν αντιπολιτεύονται την παράταξη. Θέλουν να επισημάνουν τη στασιμότητα σε ιδέες, πολιτικές, δυναμική και επιρροή. Σε αυτή την πραγματικότητα καλούνται πρωτίστως οι επίδοξοι πρόεδροι να απαντήσουν και να χαράξουν την προοπτική της. Να κάνουν πολιτική υπόθεση του λαού, της κοινωνίας το τωρινό εγχείρημα. Να σκιαγραφήσουν το μέλλον του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα μας, ως δύναμη εξουσίας, φορέα αλλαγών, αναπτυξιακή και δημιουργική δύναμη των κοινών μας υποθέσεων. Η δημοκρατία αποτελεί προνομιακό πεδίο ανταγωνισμού, ιδεών, πολιτικών και εναλλακτικών προτάσεων.

Πού πάμε;

Το μεγάλο στοίχημα είναι η επανίδρυση της Παράταξης, το προοδευτικό κίνημα της νέας εποχής, το κίνημα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, το πρώτο βήμα: Μαζικότητα στην κάλπη. Η σημερινή ηγεσία, η Κοινοβουλευτική Ομάδα, οι υποψήφιοι πρόεδροι, αλλά και κάθε στέλεχος, κάθε μέλος πρέπει να κάνουν την υπόθεση αυτή, υπόθεση του λαού. Ο δημόσιος διάλογος να πλημμυρίσει από νέες ιδέες και δημιουργικές σκέψεις, όχι από “συντροφικά μαχαιρώματα” και αφορισμούς, ο ένας να κοιτάζει “δεξιά” κι ο άλλος “ζερβά”. Όλοι πρέπει να κοιτάζουν προς την ίδια κατεύθυνση για το μέλλον της παράταξης. Αυτό είναι το πρώτο και μεγάλο ζητούμενο.

Απαιτείται ενότητα στην ηγεσία και δεσμεύσεις ότι και μετά τις εκλογές όλοι θα είναι παρόντες στο νέο εγχείρημα της παράταξης. Την ταυτότητα την διασφαλίζει τόσο η ηγεσία, όσο και η βάση. Και η βάση δεν πρέπει να αποσυρθεί απ’ αυτόν τον αγώνα εγγύησης και προοπτικής. Αν αυτά δεν συμβούν, η όποια νίκη και σε αυτές τις παραταξιακές εκλογές θα είναι “πύρρειος”. Χρειάζεται κοινός οραματισμός, ενότητα παράταξης, διαρκής εσωτερική δημιουργικότητα, αλληλεγγύη και κινητοποίηση.

Το όνομα, το χρώμα και τα σύμβολα της παράταξης έχουν ουσιαστική σημασία, συνυφαίνονται, εκφράζουν την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητά της. Το όνομα και τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι “άδεια πουκάμισα”, ούτε δευτερευούσης σημασίας ζητήματα. Δεν χωρούν εδώ τακτικισμοί και παρακάμψεις. Η Δημοκρατική Παράταξη σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο έχει κεντρική, σταθερή αναφορά, είναι ταυτισμένη με το ΠΑΣΟΚ.

Οι έννοιες του Δημοκρατικού Πατριωτισμού και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, οι μεγάλες κατακτήσεις των κοινωνικών, θεσμικών και δημοκρατικών αλλαγών, η αναβαθμισμένη θέση της Χώρας και του Ελληνισμού, η βελτίωση και κατοχύρωση των νέων θέσεων της κοινωνικής πλειοψηφίας σε όλους τους κρίσιμους τομείς της ζωής της είναι συνδεδεμένες με το ΠΑΣΟΚ. Οφείλουμε, λοιπόν, να ξαναπιάσουμε αυτό το νήμα, να φέρουμε το ΠΑΣΟΚ στο προσκήνιο, με αυτοπεποίθηση, με περηφάνια, με αυτογνωσία, με οραματισμό, με νέα δυναμική, με πνεύμα νέας ιστορικής αποστολής. Δεν είναι μόνο θέμα συγκινησιακής και ιστορικής φόρτισης, είναι ζήτημα ταυτότητας και προοπτικής.

Τί συνέδριο θέλουμε

Το Συνέδριο, μετά την εκλογή από την κοινωνική βάση του προέδρου, θα είναι κορυφαίο γεγονός μέσα από μια ανοιχτή, δημιουργική, οργανωμένη πορεία. Θα είναι το συνέδριο επανίδρυσης του ΠΑΣΟΚ της εποχής μας. Θα έχουν σ΄ αυτό θέση, λόγο και διαμορφωτικό ρόλο όλοι όσοι θα έχουν πάρει μέρος σε τούτη τη μεγάλη προσπάθεια αναγέννησής του.
Θα έχουν θέση όλες οι δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία, στην άνδρωση και στην ανάπτυξη του ΠΑΣΟΚ από τη πρώτη του στιγμή και σ’ όλη την αγωνιστική του διαδρομή.

Όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν από την ιδρυτική πράξη μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά, που έδρασαν δραστήρια, σε χώρους δουλειάς, κατοικίας, σπουδών, επιχειρήσεις, οργανισμούς, καλούνται να ξαναέρθουν μαζί μας σε τούτη τη μεγάλη και ελπιδοφόρα κοινή και πάλι πορεία. Όλες οι δυνάμεις που πλαισίωσαν την “Ελιά”, τη “Δημοκρατική Παράταξη”, τη “Δημοκρατική Συμπαράταξη” και το “Κίνημα Αλλαγής” να παλέψουμε για το μέλλον της Ελλάδας και το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής.

Όλοι οι πολίτες, που δεν εγκατέλειψαν την ιστορική Δημοκρατική Παράταξη στις τραγικές μέρες του 2010, του 2012, του 2015-19 και κράτησαν ψηλά τη σημαία, να ανασυντάξουμε τον πολιτικό χώρο και να τον φέρουμε δυνατό στο προσκήνιο. Όλοι εκείνοι που η διαφωνία τους ήταν γνήσια και από θέση αρχών και άσκησαν κριτική σε δίκαια βάση, θέλοντας να κρατήσουν ζωντανή και ακμαία την ταυτότητα μας. Αυτή την πορεία ξεκινούμε.

Ένα τέτοιο Συνέδριο πρέπει να έχουμε. Με στελέχη παλιά και νέα και από όλους τους κοινωνικούς χώρους, προσωπικότητες με προσφορά και δημοκρατικό κύρος, ανένταχτους, κινήσεις και έντυπα που αποδέχονται το αρχικό ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο και συμμετέχουν ενεργά. Στο Συνέδριο θα αποφασισθούν και θα επικυρωθούν όλα με τρόπο ανοιχτό και δημοκρατικό: Αρχές, Σύμβολα, Καταστατικό, Κατευθύνσεις, Όργανα.

Νέος κύκλος ιδεών

Χρειαζόμαστε νέο κύκλο ιδεών και πολιτικών, να δούμε τις πραγματικές συνθήκες, να αφουγκρασθούμε τις ανάγκες της κοινωνίας. Να δώσουμε απαντήσεις στις οικονομικές και κοινωνικές πληγές της μνημονιακής περιόδου. Οι τέσσερις βασικές πληγές είναι:

• Ο επανακαθορισμός της σχέσης του δημοσίου και του ιδιωτικού συμφέροντος, στο πεδίο των εισοδημάτων των πολιτών και των επιχειρήσεων (κοινωνικό κράτος, περικοπές μισθών, συντάξεων, υγεία, παιδεία, φορολογικές επιβαρύνσεις σε επιχειρήσεις και πολίτες, ΕΝΦΙΑ κ.ά.).
• Ο επανακαθορισμός του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου, στον τομέα της κρατικής περιουσίας, των δημόσιων αγαθών και των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών (η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών, η ιδιωτικοποίηση και η δέσμευση της στους δανειστές έως το 2095!). Πρέπει να επεξεργασθούν προτάσεις για να μπει φρένο στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Διαφορετικά το “επιτελικό κράτος” που θα εναπομείνει δεν θα είναι ούτε επιτελικό, ούτε κράτος, παρά έρμαιο αγόμενο και φερόμενο συμφερόντων και ελίτ.
• Η παραγωγική ανασυγκρότηση, η αναστήλωση των υποδομών και η αναπτυξιακή ανόρθωση της Χώρας με έμφαση στην Περιφέρεια, στις νέες τεχνολογίες, στις οικολογικά και κλιματικά βιώσιμες επενδύσεις και στην κοινωνική συνεργατικότητα (10ετής αποεπένδυση, τεράστια αποβιομηχάνιση, αιμορραγική μετανάστευση επιστημονικού δυναμικού, υψηλή ανεργία, αποσάθρωση και υποβάθμιση υποδομών και δικτύων, τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων με ταυτόχρονη κατάργηση κάθε μέσου και δυνατότητας κοινωνικής άμυνας και ανάκαμψης).
• Ο επανακαθορισμός των σχέσεων του κράτους με τους κοινωνικούς (συνδικαλιστικούς και επαγγελματικούς) φορείς. Ο θεσμός του κοινωνικού διαλόγου για την παραγωγή και υλοποίηση μεγάλων κοινά συμφωνημένων αναπτυξιακών και κοινωνικών πολιτικών, οι συλλογικές συμβάσεις, η συντελεσθείσα υποβάθμιση και ακύρωση των συλλογικών υποκειμένων, η επιβληθείσα υποβάθμιση της συλλογικής προστασίας της εργασίας κ.ά.

Αντί να συγκλίνουμε προς το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, αντί να συνεργούμε για την αναγκαία αναβάθμισή του, βαδίζουμε προς το βαλκανικό μοντέλο και σε περιπτώσεις σ΄ ένα τριτοκοσμικό.

Απαντήσεις στις εθνικές προκλήσεις

Η εθνική κυριαρχία είναι αδιαπραγμάτευτη και την υπερασπιζόμαστε με τη στάση μας παντού. Θα την υπερασπιστούμε ανυποχώρητα απέναντι σε κάθε επεκτατική διεκδίκηση. Είμαστε πατριώτες, δημοκράτες, σοσιαλιστές. Στεκόμαστε, εδώ, σ’ ένα κομμάτι Γης, με συνείδηση και αίσθηση αποστολής. Η Πατρίδα μας είναι η βάση μας για τις Ιδέες της Ανεξαρτησίας, της Δικαιοσύνης, της Ανάπτυξης και της Ισότητας, εδώ και στον Κόσμο.

Εργάσθηκαν και μάτωσαν πολλοί, μέσα στους αιώνες, για να υπάρχει! Θυσιάσθηκαν αμέτρητοι στους αιώνες για να είναι αυτή –έστω αυτή– που σήμερα ζούμε, δρούμε, παράγουμε, κάνουμε σχέδια και ονειρευόμαστε. Δεν είμαστε εθνικιστές γιατί δεν μισούμε, ούτε διεκδικούμε επιθετικά μέρος της πατρίδας κανενός, ούτε εμπνεόμαστε από μιλιταριστικές νοοτροπίες, ούτε θεωρούμε τον εαυτό μας μέλος μιας “ανώτερης φυλής”.

Χωρίς την Πατρίδα, όμως, χωρίς το Έθνος δεν έχουμε βάση, δεν έχουμε αναφορές, δεν έχουμε πλαίσιο, δεν έχουμε ρίζα, δεν έχουμε μέλλον. Αν η Παρτίδα συρρικνωθεί με οποιονδήποτε τρόπο, σε οποιοδήποτε τομέα, η βάση μας αδυνατίζει, κομματιάζεται, οι ιδέες μας χάνουν από την αξία τους, δεν έχουμε δύναμη κινούσα. Ο πατριωτισμός είναι ενιαίος, αδιαίρετος. Σημαίνει πως αγαπάμε την πατρίδα μας και τηρούμε, με κάθε θυσία, τον όρκο πίστης που έχουμε δώσει σε αυτήν.

Στη δική μας κουλτούρα Έθνος και Λαός είναι δύο θεμελιώδεις, αλληλένδετες έννοιες. Δεν υπάρχει, εδώ, πρωτεύον και δευτερεύον. Υπάρχει ενότητα, αδιάσπαστη. Δεν μπορούμε να σώζουμε το έθνος και να εξαθλιώνουμε το λαό. Δεν υπάρχει οντότητα έθνους χωρίς το όν, τον Λαό. Η πολιτική που δηλώνει ότι σώζει το έθνος και λυπάται για την εξαθλίωση του λαού που ή ίδια προκαλεί, είναι φαρισαϊκή πολιτική και στην ουσία της μια πολιτική που αδυνατίζει και το έθνος, εξαθλιώνοντας το λαό.

Δεν υπάρχει έθνος χωρίς λαό. Δεν μιλάμε για ένα τυπικό περίβλημα, χωρίς σάρκα, χωρίς ψυχή. Τέτοιες πολιτικές, με τέτοια αποτελέσματα δεν είναι ούτε σωτήριες, ούτε πατριωτικές, ούτε βέβαια προοδευτικές. Αυτή η ενότητα του Εθνικού με το Κοινωνικό και αντιστρόφως, στα πλαίσια μιας ενιαίας στρατηγικής, είναι η βαθύτερη πολιτική μας ταυτότητα. Στις σημερινές συνθήκες το νέο Ελληνικό Δόγμα πρέπει να είναι: “Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός ενδιαφέρονται, μεριμνούν και υπερασπίζονται κάθε τι ελληνικό παντού στον κόσμο, ιδιαίτερα στη γεωγραφική περιοχή μας”.

Διεκδικούμε παντού στον κόσμο και προβάλλουμε, ιδιαίτερα στον άμεσο γεωπολιτικό μας χώρο, τη μητρότητα της πολιτιστικής μας δημιουργίας και κληρονομίας, στηρίζουμε το ιστορικό πολύμορφο υλικό και πνευματικό αποτύπωμα, τα δημιουργήματα των Ελλήνων στην πορεία του χρόνου, όλα τα παραχθέντα υλικά και πνευματικά αποτελέσματα των Ελλήνων. Ο Ελληνισμός έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό, ότι ενώ συγκροτεί τον πυρήνα του ελληνικού έθνους, ταυτόχρονα, απλώνεται, διακλαδίζεται και αποτελεί βάση και εσώτερο στοιχείο της Οικουμενικότητας. Ο Ελληνισμός της Μεσογείου έχει τον δικό του άξονα άμυνας, δράσης και δημιουργικών πρωτοβουλιών, τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου.

Το μέλλον της ΕΕ και η Εθνική Ασφάλεια

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ως πολιτική και αμυντική ολοκλήρωση και ως υπέρβαση του χάσματος Βορρά-Νότου, καθώς και ως κοινωνική εμβάθυνση με συνοχή, το μεταναστευτικό, η κλιματική κρίση και το περιβάλλον, ο ενεργειακός μετασχηματισμός με νέες ενεργειακές ύλες και “πράσινες προτεραιότητες”, όχι μόνο επιχειρηματικές αλλά και κοινωνικού χαρακτήρα, προβάλλουν σήμερα επιτακτικά στη μεγάλη συζήτηση για το μέλλον της ΕΕ, οριοθετώντας τους νέους στόχους.

Η νίκη στη Γερμανία των Σοσιαλδημοκρατών και η άνοδος των “Πράσινων” δημιουργεί νέα δεδομένα. Η προσδοκώμενη μετατόπιση του κέντρου των πολιτικών σε πιο ευρωπαϊκή –όχι όπως μέχρι σήμερα γερμανική– κατεύθυνση με ουσιαστικό κοινωνικό κράτος και θετικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, καθώς και η αναδίπλωση από την μέχρι τώρα υποστήριξη της αναθεωρητικής Τουρκίας, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα νέο ευνοϊκό ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον. Οφείλουμε να έχουμε ευρωπαϊκή και ταυτόχρονα εθνική οπτική, να συμμετέχουμε ευρωπαϊκά και να δρούμε εθνικά.

Αναφορικά με τη διαχείριση της κρατικής εξουσίας υπάρχει η θετική εμπειρία με τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ. Μόνιμο το μέτωπο αντιπαράθεσης με τον συγκεντρωτισμό, την ελιτίστικη διακυβέρνηση από μια χούφτα τεχνοκρατών, εκπροσώπων ολιγαρχικών συμφερόντων και αλλοτριωμένου πολιτικού προσωπικού. Στα πλαίσια ενός αντιγραφειοκρατικού, παραγωγικού κράτους, απαιτείται η σταθερή εμπέδωση της Δικαιοσύνης σε όλους τους τομείς και στην απόδοση της με ταχύτερους ρυθμούς, γιατί μόνο έτσι θωρακίζεται η ενότητα του λαού, η πίστη του πολίτη στο κράτους δικαίου και η αποτελεσματική κίνηση της παραγωγής προς τα εμπρός.

Δίπλα στην ταχεία απόδοση Δικαιοσύνης, η δίκαια φορολόγηση αποτελεί πυλώνα ενός κράτους δικαίου και μιας συνεκτικής Πολιτείας. Επιτέλους χρειάζεται ένα σταθερό και δίκαιο σύστημα με κεντρικό του κριτήριο την αναδιανομή υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας και των πραγματικών αναπτυξιακών δράσεων με περιβαλλοντικό και κοινωνικό χαρακτήρα.

Τα κοινωνικά ζητήματα, όπως το κοινωνικό κράτος, η ασφάλεια των πολιτών, η σύγχρονη δημόσια Παιδεία, το σύγχρονο αναβαθμισμένο με πρωτοβάθμια κύτταρα σύστημα Υγείας πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Υπάρχει στον τομέα αυτόν το ευαίσθητο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα. Η μετανάστευση καθίσταται ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης και με αυτήν συνδέεται η ασφάλεια των πολιτών.

Οι απαντήσεις πρέπει να είναι ευρωπαϊκές. Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να σηκώσουμε μεγαλύτερο βάρος από όσο έχουμε δεχτεί. Η Χώρα τούτη έχει ταυτότητα, πολιτισμό και ιστορία και οφείλει να μεριμνά για τους Έλληνες, για την ασφάλειά της απέναντι σε ό,τι τη διασαλεύει με κανόνες και θεσμούς Δικαίου. Η Ελλάδα δεν θα αποτελέσει ένα αλλόκοτο μωσαϊκό εθνοτήτων, φυλών, φανατικών θρησκευτικών φραξιών με πλήθος ρηγμάτων στον εθνικό της κορμό.

Αναπτυξιακός προγραμματισμός

Η βιομηχανία, η αγροτική παραγωγή και ο δευτερογενής αγροτοδιατροφικός τομέας, η ενέργεια στις μεταβατικές ορυκτές και κυρίως στις ανανεώσιμες μορφές της, ο ορυκτός πλούτος και οι σπάνιες γαίες της ελληνικής γης, ο κατασκευαστικός τομέας και οι υποδομές, με τη χρήση των εργαλείων της ψηφιακής εποχής θα αποτελέσουν πεδία επεξεργασμένων αναπτυξιακών πολιτικών με σεβασμό των περιβαλλοντικών όρων.

Στα πλαίσια αυτά, για λόγους εθνικούς, προτεραιότητα έχει η ελληνική αμυντική βιομηχανία. Η οικονομική ανάπτυξη για να είναι βιώσιμη πρέπει να είναι δημοκρατικά προγραμματισμένη, περιφερειακή και ισόρροπη, αλλιώς θα είναι άδικη και σωρευτική νέων προβλημάτων. Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανταγωνιστεί οικονομίες χαμηλού κόστους εργασίας. Πρέπει, συνεπώς, να δοθεί έμφαση σε διεθνώς ανταγωνιστικές υπηρεσίες, στις υπηρεσίες έντασης γνώσης και στα προϊόντα ποιότητας και προστιθέμενης αξίας. Πρέπει να ενισχυθεί η έρευνα, η τεχνολογική ανάπτυξη και η προσαρμογή στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση, η καινοτομία, η πράσινη οικονομία, η επιχειρηματική εξωστρέφεια.

Τα κλειδιά για να υπερβούμε την 10ετή αποεπένδυση και τον χρόνιο παρασιτισμό, για να κερδίσουμε το στοίχημα μιας εύρωστης οικονομίας που δεν θα μεταπέσει σε συνθήκες χρέους είναι η ενδογενής παραγωγή με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Είναι η εθνική προστιθέμενη αξία, οι νέες τεχνολογίες και το επιστημονικό-τεχνικό δυναμικό, η πλήρης απασχόληση και η μεταφορά ενδιαφέροντος και ενισχύσεων στην ύπαιθρο και τις περιφέρειες. Υπάρχει σημαντικό ελληνικό επιστημονικό δυναμικό για τους στόχους αυτούς. Με τις πολιτικές να φέρουμε πίσω τους νέους Έλληνες επιστήμονες που μετανάστευσαν, αναβαθμίζοντας το επίπεδο της παραγωγής, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την αντιμετώπιση του δημογραφικού.

Ο αγώνας για τη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας με Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας πρέπει να είναι διαρκής. Ωστόσο, οι παραδοσιακές ορυκτές ενεργειακές ύλες, ιδιαίτερα το πετρέλαιο, μπορεί να έχει τη θέση του σε χρήσιμα προϊόντα και αναγκαία μέσα της πετροχημικής βιομηχανίας. Για το μεσοδιάστημα, που προβλέπεται να είναι ευρύ, πρέπει να αξιοποιηθεί ο ενεργειακός ορυκτός πλούτος της χώρας, με τη διατήρηση κι όχι την εκποίηση – των δημόσιων φορέων στην ενέργεια, στο νερό και σε άλλα φυσικά αγαθά. Ταυτόχρονα, πρέπει να βρεθούμε στην εμπροσθοφυλακή των σημαντικών επιστημονικών και τεχνικών προσπαθειών, μαζί με τους εταίρους στην ΕΕ για το πράσινο και μπλε υδρογόνο, ως την πιο ελπιδοφόρα και ρεαλιστική ενεργειακή λύση, καθώς και για την απόλυτα “πράσινη”’ ενέργεια της σύντηξης υδρογόνου, στο κοντινό μέλλον.

Αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών

Η οικοδόμηση των πολιτικών προταγμάτων της Δημοκρατικής Παράταξης πρέπει να διαμορφωθεί στα πλαίσια των παραπάνω κατευθύνσεων. Με αυτό το οπλοστάσιο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς και να διαμορφώσει στρατηγική εξουσίας. Να αμφισβητήσει το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και τη διαχείριση του “ενός ανδρός αρχή”. Η στρατηγική εξουσίας έχει ανάγκη και τη “γλώσσα των ΜΜΕ” για να επικοινωνήσει απόψεις και προτάσεις. Συνεπώς η στρατηγική εξουσίας πρέπει να αποκτήσει το ανάλογο βήμα στο χώρο αυτό, χωρίς όμως την αλλοτρίωση και τις πολιτικές εκχωρήσεις.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι να κατακτήσουμε ένα νέο πολιτικό πολιτισμό. Να ξαναστεριώσουμε γέφυρες εμπιστοσύνης με τον λαό. Ο δημόσιος πολιτικός λόγος να εκφράζει συγκεκριμένους στόχους, καθαρές θέσεις και να μην αρκείται στο να καταγγέλλει τον “κακό” πολιτικό αντίπαλο. Η επεξεργασία στρατηγικής εξουσίας απευθύνεται και αγκαλιάζει όλους τους πολίτες χωρίς διακρίσεις και τους προσκαλεί να συνδιαμορφώσουν το πολιτικό πρόγραμμα στη βάση των κατευθύνσεων που έχει θέσει η παράταξη.

Το ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου αγκάλιασε όλους τους πολίτες από την “άλλη Αριστερά” έως τις παρυφές της Δεξιάς, που θέλησαν να συμμετέχουν και να υποστηρίξουν το πολιτικό του πρόγραμμα. Αυτές οι κινήσεις στην πολιτική –με τις όποιες τακτικές συμμαχίες και πάντα δημόσια– έχουν σκοπό τη διαμόρφωση ενός δυναμικού πλειοψηφικού κοινωνικού ρεύματος στο δρόμο προς την εξουσία.

Δεν αποτελεί λύση το έχουμε “αυτόνομη πορεία” για να πείσεις τους εκλογείς που έχουν ψηφίσει άλλο κόμμα να ψηφίσουν την παράταξή σου. Αυτή η στάση βοηθάει να παραμείνει στάσιμη η σημερινή κατάσταση, για να παραμείνει κυρίαρχο το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει την ανατροπή αυτού του διπόλου και όχι να γίνει κομπάρσος της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιες πολιτικές έρχονται σε σύγκρουση με τη στρατηγική εξουσίας που πρέπει να χαράξει το ΠΑΣΟΚ.

Ιστορικά, όποτε το ΠΑΣΟΚ αναζήτησε συνεργασία με την “άλλη Αριστερά”, όταν εκείνη αμφισβητούσε την ιδεολογική και πολιτική του ηγεμονία, βρήκε πόρτα κλειστή. Ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και στρατηγικά η συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη Δεξιά ήταν στην κόκκινη ζώνη. Και όποτε συνεργάσθηκε κάτω από εθνικές έκτακτες καταστάσεις τραυματίσθηκε. Το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ πλήρωσε το ίδιο τίμημα. Επιπλέον, άνοιξε το δρόμο –σε συνδυασμό με τις πολιτικές που ακολούθησε– για την παλινόρθωση της Δεξιάς.