Εκτός από τον Δένδια, είχε κόστος και η κυβέρνηση

Με τις κάλπες, αν και εφόσον ισχύσει η δέσμευση του πρωθυπουργού, να προγραμματίζονται για το 2027, δε θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος πως κάθε μέρα που περνά αποτελεί μέρος μίας προεκλογικής εκστρατείας για την κυβέρνηση η οποία θα επιδιώξει να κερδίσει και μία τρίτη θητεία. Ιστορικά αυτό δε το έχει πετύχει (συνεχόμενα) κανένας πρωθυπουργός από την μεταπολίτευση κι έπειτα. Σε επίπεδο κόμματος, το πέτυχε το ΠΑΣΟΚ με μία θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου και δύο του Κώστα Σημίτη.

Η ακρίβεια εξακολουθεί να είναι ο “μόνιμος πρωταθλητής” στα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες, όμως δεν είναι πια το μοναδικό αγκάθι για την κυβέρνηση. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έφερε ξανά στο προσκήνιο τη διαφθορά, που πλέον πλασάρεται δυναμικά στη δημόσια συζήτηση και στις δημοσκοπήσεις. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Metron Analysis, η διαφθορά φιγουράρει στην τέταρτη θέση των σημαντικότερων προβλημάτων, με 13%.

Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η αποκάλυψη για το “κύκλωμα των επιδοτήσεων” έχει προκαλέσει βαθιά ρωγμή σε ένα από τα πιο πιστά στηρίγματα της Νέας Δημοκρατίας, τους αγρότες. Οι ίδιοι οι άνθρωποι της υπαίθρου, που στήριξαν με θέρμη την κυβέρνηση στις προηγούμενες εκλογές, βλέπουν τώρα την εμπιστοσύνη τους να διαλύεται. Οι περισσότεροι δεν είχαν καμία εμπλοκή με τις παράνομες πρακτικές, ωστόσο φοβούνται ότι θα πληρώσουν ξανά οι έντιμοι για τα λάθη και τη διαφθορά των “ημετέρων”. Γι’ αυτό και η οργή μεγαλώνει. Δεν είναι τυχαίο ότι βουλευτές από αγροτικές περιοχές ανησυχούν για το πώς θα τους υποδεχθούν οι ψηφοφόροι τους στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου.

“Πύρρειος” νίκη με Δένδια

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να αναζητά μια προσωπική πολιτική ανάκαμψη, έπειτα από μια περίοδο έντονης φθοράς και εσωκομματικών ψιθύρων. Η προσπάθεια αυτή, ωστόσο, κουβαλά στοιχεία αλαζονείας καθώς περισσότερο θυμίζει έναν πρωθυπουργό που επιδιώκει να αποδείξει πως ελέγχει απόλυτα το παιχνίδι, παρά έναν ηγέτη που αναζητά πραγματική πολιτική ισορροπία.

Το επεισόδιο με τον Άγνωστο Στρατιώτη είναι ενδεικτικό. Πίσω από τον επικοινωνιακό καπνό, το θέμα είχε και μια σαφή προσωπική διάσταση, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήθελε να καταγράψει μια νίκη απέναντι στον Νίκο Δένδια, τον άνθρωπο που εδώ και καιρό προβάλλεται ως ο Νο1 δελφίνος στη Νέα Δημοκρατία. Ο Δένδιας είχε ενοχλήσει το Μαξίμου με τη δήλωση στήριξης στον Ρούτσι, όχι τόσο επειδή υπερασπίστηκε τον ίδιο, αλλά γιατί άφησε αιχμές κατά της κυβέρνησης, σε μια στιγμή που ο ίδιος επιλέγει να μένει σιωπηλός σε κρίσιμα θέματα.

 

Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, του τη φύλαγε. Με την τροπολογία για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, του πέταξε μια “καυτή πατάτα”, δίνοντάς του δύο επιλογές: είτε να καθίσει φρόνιμα και να υπακούσει, είτε να παραιτηθεί. Με την πρώτη επιλογή θα τον κέρδιζε επικοινωνιακά, με τη δεύτερη θα τον ξεφορτωνόταν πολιτικά. Τελικά, ο ΥΠΕΘΑ επέλεξε την υποχώρηση, δίνοντας στον πρωθυπουργό μια προσωρινή ικανοποίηση.

Παράλληλα, η κυβέρνηση έπαιξε το χαρτί του συντηρητισμού, κλείνοντας το μάτι στο δεξιό της ακροατήριο και στους ψηφοφόρους των μικρότερων δεξιών κομμάτων. “Διάβασε” σωστά τις δημοσκοπήσεις και χτύπησε εκεί που πόναγε, στην ανάγκη επανασυσπείρωσης. Όμως, αυτή η κίνηση είχε βαρύ κοινωνικό κόστος καθώς η αντιπαράθεση με τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών αποκάλυψε την ψυχρότητα και την κυνικότητα μιας εξουσίας που δείχνει πια να λειτουργεί με όρους επιβίωσης, όχι ηγεσίας.