Ελληνική eurotask force για να μην ξαναβουλιάξουμε στο Turkaegean

Παλιά, στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 στις οικονομικές εφημερίδες, αλλά και στις οικονομικές σελίδες των πολιτικών εφημερίδων, υπήρχαν ειδήσεις που έλεγαν ότι οι τάδε υπηρεσιακοί παράγοντες πήγαν στις Βρυξέλλες και συμμετείχαν σε διαπραγματεύσεις για κάποια συγκεκριμένα θέματα του υπουργείου τους. Δυστυχώς, η άλωση του κράτους από τον κομματισμό οδήγησε σταδιακά στην αποστολή στις Βρυξέλλες υπηρεσιακών χωρίς αξία, χωρίς να μιλάνε κάποια γλώσσα και να πηγαίνουν εκεί για… ψώνια, παντός είδους! Όταν τα πράγματα σοβάρεψαν και σημειώθηκαν γκάφες τύπου Turkaegean, άρχισαν να πηγαίνουν οι γενικοί γραμματείς.

Η απουσία ελληνικής παρουσίας στις τεχνικές διαπραγματεύσεις, όπου παιζόταν και παίζεται το πραγματικά σκληρό παιγνίδι των προδιαγραφών και γίνεται η άτυπη μοιρασιά των έργων, έφτασε στο κολοφώνα της πριν κάνα δυο χρόνια, όταν παιζόταν το “πρασίνισμα” των βιομηχανικών προϊόντων. Τότε, έντρομοι οι διευθυντές της μόνης ελληνικών συμφερόντων τσιμεντοβιομηχανίας, πήγαν στον αρμόδιο κρατικό φορέα για να εξηγήσουν τις θέσεις τους, αφού οι υπόλοιπες “ελληνικές” τσιμεντοβιομηχανίες εκπροσωπούνταν από τις χώρες που τις ήλεγχαν. Ο κρατικός φορέας ομολόγησε ότι δεν θα πάει στη διαπραγμάτευση γιατί δεν υπήρχαν κονδύλια…

Κάπως έτσι η Ελλάδα χάνει συνεχώς. Γιατί απουσιάζει και γιατί δεν έχει θέσεις. Σήμερα, δεν ξέρουμε τι κάνουν οι υπουργοί. Με εξαίρεση τον Δένδια και τον Παναγιωτόπουλο, τι κάνουν όλοι οι άλλοι; Πάνε; Τι διαπραγματεύονται; Ποιος αξιολογεί τι φέρνουν πίσω στη χώρα; Πολύ λίγη δημοσιότητα υπάρχει γύρω από αυτά (Σ.Σ: και είναι φυσικό, αφού δεν υπάρχει ρεπορτάζ).

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πίσω από την ήττα του “Turkaegean, the cost of happiness” κρύβεται μια χρόνια παθογένεια που οδηγεί απευθείας στο “Grekaegean, the cost of failure”, στην “ακτή της αποτυχίας” του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό κράτος το διαχειρίζονται οι πολιτικές ηγεσίες που είναι υπεύθυνες για τις αποτυχίες του, από τα Ίμια μέχρι τη χρεοκοπία, τα ειδεχθή μνημόνια, τον αφοπλισμό της χώρας κ.ο.κ.

Συγγνώμες εκ των υστέρων…

Οι συγγνώμες του Άδωνη, η γελοιότητα της ΕΔΕ, η υπόδειξη της υπηρεσίας ως υπεύθυνης από το Μητσοτάκη, η “οργή” Σχινά, δεν μπορούν να καλύψουν το δομικό πρόβλημα της ανεπάρκειας της πολιτικής διοίκησης που πάντα μεταφέρει την ευθύνη στην υπηρεσία, το μόνιμο εξιλαστήριο θύμα. Η Υπηρεσία Σημάτων της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου σε ανακοίνωσή της εξηγεί ότι δεν έχει καμία αρμοδιότητα σχετικά με την καταχώρηση του εμπορικού σήματος “Τurkaegean” στο Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO), καθώς και σε άλλα εθνικά και διεθνή Γραφεία Διανοητικής Ιδιοκτησίας.

Αρμόδιο για τον έλεγχο και την καταχώριση του Ευρωπαϊκού Εμπορικού Σήματος είναι το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO), το οποίο δεν δίνει λογαριασμό στα κράτη-μέλη για το ποια σήματα έχουν κατατεθεί και αν τυγχάνουν της αποδοχής τους. Στο πλαίσιο ενός προγράμματος συνεργασίας που εφαρμόζεται ανάμεσα στην Υπηρεσία Σημάτων και το εν λόγω Ευρωπαϊκό Γραφείο, ο υπάλληλος ο οποίος συμμετέχει σε αυτό το πρόγραμμα, σημειώνει την αγγλική σημασία των ελληνικών (είτε γραμμένων με ελληνικούς, είτε με λατινικούς χαρακτήρες) λέξεων οι οποίες περιλαμβάνονται στα σήματα που κατατίθενται στο Ευρωπαϊκό Γραφείο, χωρίς να έχει αρμοδιότητα ελέγχου της εγκυρότητας της καταχώρισης του ευρωπαϊκού σήματος.

Στο συγκεκριμένο σήμα, η λέξη δεν ήταν ελληνική, ούτε καν ελληνική έκφραση γραμμένη με λατινικούς χαρακτήρες, οπότε δεν χρειαζόταν να σημειωθεί η αγγλική μετάφραση του. Συνεπώς δεν υπήρχε η οποιαδήποτε, εμπλοκή θεωρήσει κάποιος, της “Υπηρεσίας Σημάτων”.

Σώμα 1000 εμπειρογνωμόνων

Όπως έλεγε ο αείμνηστος Αντώνης Καρράς το 1900 είχαμε γενικούς διευθυντές εφάμιλλους με αυτούς των Γερμανών. Είχαν τελειώσει τα ίδια πανεπιστήμια… Θυμάμαι, τον Θανασάκη τον Κανελλόπουλο να στέκεται όρθιος με σεβασμό απέναντι στους γενικούς διευθυντές του υπουργείου Οικονομικών και να τους ακούει με προσοχή και να σημειώνει. Μετά, ο Αντρέας κατάργησε το “κράτος της δεξιάς”, καταργώντας τους γενικούς διευθυντές και την υπηρεσιακή μνήμη και ήρθαν οι σύμβουλοι, τα συνδικάτα και η κομματικοποίηση του κράτους. Όχι πως δεν υπήρχε κράτος της δεξιάς, αλλά η μέθοδος Αντρέα δεν δικαιώθηκε.

Ο Μητσοτάκης έκανε κάτι έξυπνο. Υπουργοποίησε την κομματική νομενκλατούρα με κριτήριο την σχετική ισορροπία των “τάσεων” και έβαλε τεχνοκράτες γενικούς γραμματείς, αλλά κι αυτό δεν λειτουργεί, γιατί οι υπουργοί τους μισούν, επειδή καταλαβαίνουν πως ξέρουν και μπορούν περισσότερα από αυτούς. Έτσι, η απόδοση μειώνεται. Το κράτος σήμερα, όπως έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν, χρειάζεται ένα Σώμα 1000 εμπειρογνωμόνων, με μάστερ και δυο γλώσσες που θα αναλάβουν τις Βρυξέλλες και θα πηγαίνουν με προτάσεις και επιχειρήματα σε κάθε σύσκεψη και για κάθε θέμα, μικρό, μεσαίο, μεγάλο.

Τις τεχνικές διαπραγματεύσεις δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αφήνουμε στους πολιτικούς που είναι συνήθως άσχετοι (Σ.Σ: ένας σχετικός βρέθηκε κι έκανε θαύματα στην Ελλάδα, ο Πιερρακάκης). Η παρουσία στις Βρυξέλλες πρέπει να έχει προτεραιότητα στον προϋπολογισμό κάθε υπουργείου. Πρέπει να είμαστε εκεί, δυνατοί, εποικοδομητικοί και με μόνο στόχο το εθνικό συμφέρον.

Αλλά και μια αποτελεσματική eurotask force δεν επαρκεί αν δεν έχεις πραγματική δημόσια διοίκηση. Αλλά με κυβερνήσεις που τη βλέπουν, είτε σαν “τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας”, είτε σαν γάγγραινα που εμποδίζει την απρόσκοπτη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, είτε σαν μια συμπαγή μάζα ψηφοφόρων, πώς να έχεις αποτελεσματική δημόσια διοίκηση. Στην καλύτερη περίπτωση έχεις γραφειοκρατία. Φυσικά, μπορώ να μαρτυρήσω ότι στις δεκαετίες 1980-2010 υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι υψηλής κατάρτισης και ήθους, με αίσθηση του εθνικού συμφέροντος που δούλεψαν σκληρά και με αυταπάρνηση για την πατρίδα. Όμως, ο κομματισμός και τα bureau politics και η απουσία αξιολόγησης δεν τους έκανε παραδείγματα προς μίμηση…