Εν όψει ΔΕΘ: Οι κομματικές φυλές, τα κοχλιάρια και η γεμάτη φόρους χύτρα!

Ο εύστοχος τίτλος “Με φυλές μοιάζουν ολοένα και περισσότερο τα κόμματα…” του άρθρου του συνάδελφου με πολυσχιδή πνευματική δραστηριότητα, Νίκου Ζάππα, στο SLpress.gr (24/08/2025) μαζί με τις σημειώσεις που κράτησα με χαρακτηρισμούς, ορισμούς και διαπιστώσεις, όπως “μηχανισμός πελατειακών σχέσεων”, “συμφέρον του κόμματος και των μελών”, “κομματικός στρατός”, που στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” τον ονόμαζα “Στρατό Κατοχής”, καθώς οι εκάστοτε κομματικές “φυλές” θεωρούσαν τον απέραντο γαλαξία δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών ως “φέουδο”, μού θύμισαν ταυτόσημες διαπιστώσεις του οξυδερκούς δημοσιογράφου και συγγραφέα πριν από… 150 χρόνια, Εμμανουήλ Ροΐδη, τον οποίο επικαλούμαι πολλάκις σε άρθρα και βιβλία μου.

Οι στοχασμοί του κ. Ζάππα για το σημερινό ελληνικό πολιτικό σύστημα και πολιτισμό με τις διαπιστώσεις που τους συνοδεύουν δίνουν την εντύπωση ότι έχει διαβάσει τα βιβλία του Εμμανουήλ Ροΐδη ή, τουλάχιστον, τα αποφθέγματά του. Εν πάση περιπτώσει, σπεύδω, προς επίρρωση του άρθρου του κ. Ζάππα, να παραθέσω, εν όψει των εξαγγελιών νέων “πακέτων” υπέρ του… λαού από όλους, από το βήμα της ΔΕΘ, μερικές διαπιστώσεις του Εμμανουήλ Ροΐδη, οι οποίες δίνουν την εντύπωση ότι είναι… σημερινές:

Προ… 150 ετών ο μέγας δημοσιογράφος επιστήμων και οξυδερκής συγγραφεύς, Εμμανουήλ Ροΐδης (1836-1904), ο οποίος προσπαθούσε με τα ιοβόλα σχόλιά του, αλλά ματαίως, να αφυπνίσει τους Έλληνες και να σπεύσουν, όχι να βυθίζουν το κοχλιάριο στη χύτρα του προϋπολογισμού, αλλά να διασώσουν τους εθνικούς πόρους από τους “κηφήνες” και να διατεθούν προς ανάπτυξη και ευημερία σύμπαντος του ελληνικού λαού! Αλλά, φευ! Οι δύο πρώτες φυλές συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων αυξάνονται και πληθύνονται συνεχώς συγκεντρούμενες πέριξ ουχί χύτρας, αλλά τεράστιου διάτρητου, οιονεί Πίθου των Δαναίδων, Κρατικού Προϋπολογισμού, κραδαίνοντες ουχί κοκλιάριον, αλλά τεραστίαν… κουτάλαν! Ιδού, τί έλεγεν ο Ροΐδης: Τα … κοχλιάρια εγένοντο παρά των “κηφήνων” … κουτάλαι!!!

«Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις τοιαύτας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των».

Ο αιώνιος ελληνικός ορισμός του κόμματος

Αλλά, ο Ροΐδης δεν περιοριζόταν στην επισήμανση των αιτιατών, αλλά και των αιτίων, τα οποία προκαλούσαν την αύξηση “κηφήνων” πέριξ της “χύτρας”. Διαβάστε και τούτο, το οποίο αφορά τον αιώνιο ορισμό του κόμματος εν Ελλάδι: «Αν υπήρχε λεξικόν της νεοελληνικής γλώσσης, νομίζομεν ότι ο ορισμός της λέξεως “κόμμα” ήθελεν είναι ο ακόλουθος: “Ομάς ανθρώπων ειδότων ν΄ αναγινώσκουσι και να ν΄ ανορθογραφώσι, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν΄ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι». Άπαν το χρήμα του λαού για συντήρηση “κοπαδίου κομματικών κηφήνων”! Και οι συνέπειες εφιαλτικές. Ιδού:

• «Ο πολύς πληθυσμός της Ελλάδος συνίσταται εκ πεντήκοντα χιλιάδων ανθρώπων γνωριζόνων ανάγνωσιν και ανορθογραφίαν και τρεφομένων υπό ενός εκατομμυρίου αγραμμάτων φορολογουμένων».
• «Εν και ήμισυ εκατομμύριον νοήμονος και φιλοπόνου λαού, οικούντος χώραν ευλογημένων, οία η Ελλάς, κατηνάλωσεν ολόκληρον τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων κα κομματαρχών. Άπαν δε το χρήμα του λαού, αντί έργων χρησίμων, προς πόλεμον ή προς ειρήνην , εδαπάνησεν εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου».
• Έκαστος υπουργός φροντίζει περί εαυτού! «Κατά τον πολύ Μοντέσκιον, έκαστος υπουργός, λαμβάνων την εξουσία, φροντίζει κατά με τον πρώτον έτος περί εαυτού, κατά δε το δεύτερον περί της επαρχίας του, και έπειτα, τέλος πάντων, και περί του έθνους εν γένει. Ουδόλως, λοιπόν, πρέπει να δυσανασχετώμεν κατά των ημετέρων πολιτικών, αν δεν προφθάνωσι να πράξωσι το παραμικρόν υπέρ του τόπου, αφού ουδέ τας ιδίας υποθέσεις αφήνομεν αυτοίς καιρόν να τελειώσωσιν». «Οσάκις εις τον ημέτερον πρωθυπουργόν γίνονται παρατηρήσεις περί του ποιού των υπ΄ αυτού διοριζομένων, ότι είναι αμαθείς, βλάκες, υπόδικοι επί κλοπή ή κατάδικοι επί πλαστογραφία, εις τας ενστάσεις ταύτας η αγαθότης αυτού ευρίσκει στερεότυπον και όντως λακωνική απάντησιν: «Δεν πειράζει».

Οι κατά Κυριάκον διαχρονικές παθογένειες

«Εξ όλων των κατοικούντων επί του πλανήτου μας διπόδων, ο Έλλην στρατιώτης είναι το ολιγαρκέστερον, και εν πολλοίς το δαπανηρότερον. Αρκείται μεν εις άρτον και ελαίας, αλλά ίνα διοικηθή έχει, φαίνεται, ανάγκην στρατηγών, ταγματαρχών, λοχαγών, ανθυπασπιστων, λοχιών και δεκανέων δεκαπλάσιων των αλλαχού. Η δε απαραίτητος αύτη ανάγκη του καταδικάζει ημάς να μην έχωμεν στρατόν!

Επίκαιρη παθογένεια: Τα «ημέτερα δέντρα δυσφύλακτα πλειόνων δασοφυλάκων»

Ό,τι ακολουθεί εις τον στρατόν συμβαίνει, δυστυχώς, και εις τους άλλους κλάδους. Τα ημέτερα ζώα, μάλλον δυσαρίθμητα, φαίνεται, όντα των αλλαχού, έχουσιν ανάγκην πλειόνων απαριθμητών. Τα ημέτερα δένδρα, μάλλον δυσφύλακτα, πλειόνων δασοφυλάκων. Τα ημέτερα πλοία, μάλλον δύσπλοια, πλειόνων πλοιάρχων. Αι ημέτεραι αλυκαί πλειόνων αλατοαποθηκαρίων. Τα ημέτερα δικαστήρια απειράκις πλειόνων δικαστικών γραφέων. Οι ημέτεροι φόρων πλειόνων φοροφάγων».

– «Η θέσις των παρ΄ ημίν πολιτευομένων πολύ ομοιάζει την αυτων αυτοκρατόρων της βυζαντινής Ρώμης, οίτινες προς κατάληψιν του θρόνου συνεμάχουν μετά Φράγκων, Τούρκων και Βουλγάρων, εις ούς αυτοί τε και οι ημέτεροι φατριάρχαι, προς σχηματισμόν ή ενίσχυσιν κόμματος, εστρατολόγουν εκ των τριόδων μισθοφόρους, ους επλήρωνον δια δημοσίων χρημάτων, ήτοι δια θέσεων περιττών. Των τοιούτων μισθοφόρων επί τοσούτον εποπλαπλασιάσθη προϊοντος του χρόνου ο αριθμός και το θράσος, ώστε κατέστησαν σήμερον η μόνη αξιόμαχος δύναμις της Ελλάδος, προ της οποίας και βασιλεία και κυβέρνησης και βουλή και ολόκληρον το έθνος κύπτει το γόνυ μετά τρόμου.

«Οι κομματάρχαι κατήντησαν μεσίται συμμοριών»

Εσφαλμένως, νομίζομεν, παρωμοίασάν τινες τους ημετέρους κομματάρχας προς αρχηγούς ληστρικών συμμοριών. Το πταίσμα αυτών είναι ότι εδημιούργησαν τα συμμορίας, σήμερον όμως αντί να είναι αρχηγοί αυτών, κατήντησαν απλοί μεσίται, δια των οποίων αι συμμορίαι αύται διαπαραγματεύονται προς το έθνος τα λύτρα, ανθ΄ ων συγκατανεύουσι να παραχωρήσωσιν αυτώ ασφάλεια ζωής και περιουσίαν.

Τα λύτρα ταύτα καλούνται κατ΄ ευφημισμόν προϋπολογισμός. Απόδειξις όμως του αληθούς αυτών χαρακτήρος είναι η δουλική ευπείθεια, μεθ΄ ης ολόκληρος η Βουλή, σιγώσης της αντιπολιτεύσεως, σπεύδει να καταβάλη άνευ συζητήσεως εις τον εισπράκτορα της κατισχυούσης συμμορία, καλώς γνωρίζουσα ότι πάσα αντίστασις ή απόπειρα ελαττώσεως αυτών ήθελε τιμωρηθεί δι΄ αντιστάσεως την επιούσαν.

Ιδού πώς και γιατί αυξάνεται συνεχώς το χρέος

Το δε όντως λυπηρόν είναι ότι και οι υποτασσόμενοι εις πάσαν ταπείνωσιν και κακουχίαν, στέργοντες να μένωμεν άοπλοι και εις πάσαν ύβριν εκτιθέμενοι, πάλιν δεν κατορθούμεν να πληρώνωμεν ολοσχερώς τα κατ΄ έτος εξογκούμενα ημών λύτρα, αναγκαζόμενοι να δανειζώμεθα ακαταπαύστως και ίσως μετ΄ ου πολύ να παραστήσωμεν το πρωτοφανές εν τη ιστορία θέαμα έθνους χρεοκοπούντος άνευ παρασκευών, άνευ πολέμου, άνευ επαναστάσεως ή άλλης τινός εκ των μέχρι τούδε γνωστών προφάσεων χρεωκοπίας.

«Έχιδναι φαρμακεραί τα προσωπικά συμφέροντα»

Τούτο πάντες βλέπομεν, η δε επιστήμη το κηρύττει δια του στόματος του κ. Σούτζου (σημείωση δική μου: καθηγητή τότε της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την εποχή του Ροΐδη), υποδεικνύοντος τας οικονομίας ως την μόνην σωτηρίαν οδόν. Προς ταύτην όμως ουδείς πολιτευόμενος τολμά να τραπή, ουχί εξ ελλείψεως πατριωτισμού, αλλά διότι καλώς γνωρίζει ότι αδύνατον είναι να προχωρήση επ΄ αυτής , χωρίς να προσκρούση ανά παν βήμα εις συμφέροντα προσωπικά, άτινα θέλουσιν ορθωθή κατ΄ αυτού ως έχιδναι φαρμακεραί, των οποίων επατήθη η θυρά».