Ένα σενάριο δυνητικής Ιστορίας

του Μάκη Ανδρονόπουλου  – 

Η πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύει ότι με την γραμμική εξέλιξη των πραγμάτων (και των προγραμμάτων) ούτε η εθνική κυριαρχία θα ανακτηθεί, ούτε η κοινωνία θα επιστρέψει σε μια ελπιδοφόρα κανονικότητα. Γίνεται σιγά σιγά αντιληπτό πως απαιτούνται ρηξικέλευθες λύσεις, καθώς μετά την κατασπατάληση εφτά χρόνων πειθαρχίας και αναμονής, πληθαίνουν όσοι δεν σκοπεύουν να παραδώσουν τη ζωή τους αμαχητί.

Έτσι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών τον Σεπτέμβριο 2017 και τις όποιες επίσημες ή ανεπίσημες συζητήσεις αρχίσουν για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με την ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος τον Αύγουστο του 2018, ή και λίγο πριν τη λήξη του, η Αθήνα πρέπει να ζητήσει την σύγκληση έκτακτης συνόδου κορυφής.

Αποκλειστικό θέμα της να είναι η παρουσίαση στους εταίρους και δανειστές του Εθνικού Προγράμματος Ανασυγκρότησης, το οποίο εν τω μεταξύ θα πρέπει να έχει εκπονήσει και να έχει διατηρήσει μέχρι τότε απόρρητο.

Τα ελληνικά επιχειρήματα

Σ’ αυτή την σύνοδο, τα όπλα του Έλληνα πρωθυπουργού είναι αντικειμενικά τα εξής:

• Μια συνοπτική και εμπεριστατωμένη παρουσίαση των επιπτώσεων που είχε στην ελληνική οικονομία και κοινωνία η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών είναι αρκετή για να φανεί ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη λιτότητα και τόσο βαριά φορολογία. Σ’ αυτή την παρουσίαση θα στηρίξει το αίτημά του ότι θα πρέπει να αλλάξουν άμεσα οι μακροοικονομικοί στόχοι και οι αντίστοιχες πολιτικές, ώστε η κοινωνία να ανασάνει και να αποκτήσει ουσιαστική προοπτική ανάπτυξης.
• Η εμπεριστατωμένη υπενθύμιση της γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδας, ειδικά με τη απομάκρυνση της Τουρκίας του Ερντογάν από τη Δύση, καθώς και του ρόλου της στα Βαλκάνια και στην ανατολική Μεσόγειο ως προπύργιο της Δύσης. Επίσης μία εμπεριστατωμένη υπενθύμιση του ρόλου που έπαιξε η Ελλάδα στο προσφυγικό-μεταναστευτικό.
• Η υπογράμμιση ότι η κατάσταση μειωμένης εθνικής κυριαρχίας πρέπει να τερματιστεί. Η συνέχισή της δεν είναι ούτε εθνικά αποδεκτή, ούτε ευρωπαϊκά ανεκτή, διότι μετατρέπει την ΕΕ σε ειδεχθή αυτοκρατορία που κινείται εκτός των ευρωπαϊκών αξιών.

Οι βασικές ορίζουσες

Οι βασικές ορίζουσες ενός προγράμματος Εθνικής Ανασυγκρότησης, το οποίο πρέπει να συνομολογηθεί από τους εταίρους και δανειστές, πρέπει να είναι:

1. Ένα στιβαρό και αναλυτικό ελληνικό σενάριο ρύθμισης του χρέους χωρίς όρους και στο πλαίσιο της λογικής και της ιστορίας (επιμήκυνση, επιτόκια, περίοδοι χάριτος κλπ) και ίσως με μια ευέλικτη ρήτρα ανάπτυξης. Βασική προϋπόθεση της ρύθμισης πρέπει να είναι η μεταφορά όλου του χρέους που ανήκει σε χώρες στον ESM, ώστε να καταργηθεί η όποια πολιτική εξάρτηση από κράτη-μέλη. Επίσης, να υπάρχει η δυνατότητα εξαγοράς χρέους, όποτε κρίνει η ελληνική κυβέρνηση, ούτως ώστε σε ένα βάθος χρόνου, το χρέος να επανιδιωτικοποιηθεί.
2. Παράταση για την περίοδο 2018-2021 του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποκλειστικά για την Ελλάδα, η οποία έχει μείνει εκτός.
3. Πενταετής μακροοικονομικός σχεδιασμός για εδραίωση της δημοσιονομικής ισορροπίας (με μείωση φόρων) και για προώθηση ταχύρυθμης ανάπτυξης.
4. Δραστική διευκόλυνση των επενδύσεων με παράλληλη απελευθέρωση των αγορών από ηλίθιες γραφειοκρατίες και εξωπραγματικές διατάξεις.
5. Συγκρότηση ισχυρών ρυθμιστικών αρχών που θα λειτουργούν για το εθνικό συμφέρον και συστηματικές ιδιωτικοποιήσεις (μη στρατηγικών τομέων).
6. Μέτρα αποκατάστασης του Κοινωνικού Κράτους σε πρωτοποριακά επίπεδα (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, δημόσιος χώρος). Κατάργηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και αντικατάστασής της με όρους κοινωνικού δικαίου. Απελευθέρωση της εργασίας και της επιχειρηματικότητας των συνταξιούχων, χωρίς περιστολή της σύνταξης.
7. Απελευθέρωση της ελληνικής κοινωνίας από τα χρέη και των τραπεζών από βάρη τους. Για το ζήτημα αυτό θα επανέλθω με ειδικό άρθρο.
8. Ψήφιση νέου εθνικού Συντάγματος.

Αντίδραση στην απόρριψη

Επειδή κατά πάσα πιθανότητα οι εταίροι-δανειστές δεν πρόκειται να ανταποκριθούν στις ελληνικές προτάσεις, η Αθήνα δεν έχει άλλη επιλογή από το να ξεκαθαρίσει πως αν το Σχέδιό της απορριφθεί, θα υποχρεωθεί:

• Πρώτον, να καταθέσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επείγουσα αγωγή αποζημίωσης της Ελλάδας για την κακόβουλη επιβολή των προγραμμάτων «διάσωσης» και τη μεγέθυνση του χρέους.
• Δεύτερον, να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (με τη σχετική τεκμηρίωση) και να ζητήσει την στήριξη της Κομισιόν.
• Τρίτον, να καλέσει τον Γερμανό πρέσβη και να του επιδώσει φάκελο των ελληνικών απαιτήσεων (κατοχικό δάνειο, επανορθώσεις κλπ) και να ανακοινώσει ότι θα τις εγγράψει στον επόμενο προϋπολογισμό.
• Τέταρτον, να θέσει θέμα υπογραφής Συνθήκης Ειρήνης με την ενιαία Γερμανία στο ΝΑΤΟ.
• Πέμπτον, να προσφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για όλα τα παραπάνω θέματα.

Η εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου προϋποθέτει την έγκαιρη οικονομική προετοιμασία της Πολιτείας, αλλά και την προετοιμασία της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης με ένα πολυδιάστατο συστηματικό πρόγραμμα ενημέρωσης για την ελληνική κατάσταση και τα ελληνικά δίκαια. Χρειάζεται προετοιμασία με ειδική αρθρογραφία και των διεθνών αγορών και παραγόντων.

Επίσης, χρειάζεται ενημέρωση του ελληνικού λαού για τα αδιέξοδα και τα χρέη 2022-24 κλπ, καθώς και για τις απαιτήσεις μέρους των δανειστών. Όλα τα παραπάνω, βέβαια, προϋποθέτουν κλίμα εθνικής εμπιστοσύνης και ομοψυχίας και δραστική στοίχιση- σύμπραξη της αντιπολίτευσης στην υποστήριξη-προώθηση του εθνικού σχεδίου. Γι’ αυτό και είναι αναγκαία η ενεργός συμμετοχή της στην εκπόνησή του.

Υ.Γ.  Αποτόλμησα να καταθέσω αυτό το σενάριο, χωρίς να τρέφω την παραμικρή αυταπάτη για το κατά πόσο έχει πιθανότητες υλοποίησης. Θεωρείστε τη δημοσίευση αυτών των σκέψεων σαν μία απέλπιδα προσπάθεια να περιοριστεί η ομφαλοσκόπηση του ελληνικού συστήματος και η μακαριότητα του πολιτικού προσωπικού.