Ένας άλλος λαϊκισμός είναι εφικτός – Βελόπουλος και Βαρουφάκης

Οι νομοθετικές λειτουργίες των ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων, ακόμα και σε χώρες που δεν αποτελούν ακόμα αποικίες χρέους, όπως η Ελλάδα, προσαρμόζονται –θέλοντας και μη– σε αυτό το υπερεθνικό νομικό σύστημα άτυπης άσκησης πολιτικής εξουσίας από άτομα μη εκλεγμένα από τους λαούς. Όπως επίσης, υπακούν σε θεσμούς που δεν έχουν την παραμικρή νομιμοποίηση να αποφασίζουν, ερήμην της δημοκρατικής πλειοψηφίας των λαών.

Θεσμοθετείται, λοιπόν, και κατά προέκταση επιβάλλεται, ένα δίκαιο που δεν είναι εθνικό, που δεν απορρέει από τη δημοκρατική βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών των ιστορικά δεδομένων εθνικών κρατών της ΕΕ. Ένα δίκαιο που αντανακλά άμεσα ή έμμεσα τις αποεθνοποιημένες μεταδημοκρατικές ιδεολογικές προτεραιότητες ή παγκοσμιοποιητικές πολιτικές επιλογές ενός υπερεθνικού δικαιικού συστήματος, οργανικά συνδεδεμένου με τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές διαστάσεις της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς.

Μέσα στις πολυάριθμες χαοτικές αντινομίες ενός τέτοιου κοσμοθεωρητικού και νομικού συστήματος οργάνωσης της πολιτικής, αλλά και της πολιτικής σκέψης (υποτίθεται ότι κόπτεται για την απαγόρευση των διακρίσεων, ή για την απεριόριστη ανοχή σε κάθε είδους ταυτοτική διαφορετικότητα), είναι και η καλλιέργεια του ανόθευτου κοινωνικού ανταγωνισμού: όλοι εναντίον όλων. Συνεπώς, έχουμε ‘ελιτοποιητικές’, εκ των άνω διακρίσεις (οικονομικές, μορφωτικές κλπ) που μπορεί ο καθένας να επιδιώξει, έστω στο επίπεδο του lifestyle, στο πλαίσιο της δικής του προσωπικής αυτοπραγμάτωσης.

Ακόμα και αν είναι επίπλαστες, οι ‘αντιλαϊκίστικες’ και εθνομηδενιστικές ιδεολογίες του συρμού ασκούν επιρροή στους ‘πολίτες του κόσμου’, που είναι ιδεολογικά πιο προσαρμοσμένοι σ’ αυτό το κοινωνικά και μορφωτικά διακεκριμένο lifestyle. Οι παραπάνω εθνομηδενιστικές ιδεολογίες συνήθως εμφανίζονται υπό το ιδεολογικό πρόσημο ενός ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού, καθώς και ενός εξίσου ψευδεπίγραφου ειρηνισμού. Στην πραγματικότητα, προωθούνται από έμμισθες ελίτ για λογαριασμό και στην υπηρεσία των παγκοσμίως ηγεμονικών κοινωνικών ομάδων.

Ο καθένας μπορεί μετά να προσαρμόσει αυτό το lifestyle στο προσωπικό του προφίλ, όπως το επιθυμεί. Να το κάνει λόγου χάρη κάτι σαν ατομική συγκυριακή ταυτότητα, ή να υιοθετήσει ένα ξινό, υπεροπτικό ύφος. Αυτό το ύφος υποτίθεται ότι θα υποδήλωνε την περιφρόνηση του κατά φαντασίαν μέλους της ελίτ και κατ’ ουσίαν ταλαίπωρου και δουλικού εθνομηδενιστή, για τον ίδιο τον λαό από τον οποίο κατάγεται, για την ιστορία του και για τις ‘καθυστερημένες’ πολιτικές ή πολιτισμικές επιλογές των κατώτερων κοινωνικών τάξεων.

Αυτός ο λαϊκισμός δεν φοριέται στο Κολωνάκι

Η δημοκρατική ‘βούληση των πολλών’ και ο παραδοσιακός λαός παραδίνονται στην πυρά της αστυνομίας φρονημάτων που ονομάζεται πολιτική ορθότητα. Οτιδήποτε ‘ξένο και διαφορετικό’ θυματοποιείται κατά βούληση. Εμφανίζεται στον δημόσιο λόγο και χώρο με τρόπο αντισυνεκτικό, σαν ατομική ή μειονοτική ταυτότητα που προκύπτει αυτοδικαίως από τις ατομικές επιθυμίες των ‘χειραφετημένων δικαιωματούχων’.

Παράλληλα, ενοχοποιούνται οι επιφυλάξεις και οι αντιστάσεις στην αποδόμηση και στις πολυάριθμες διασπάσεις της κοινωνιοπολιτικής και πολιτισμικής συνεκτικότητας της κοινωνίας. Εμφανίζονται, λοιπόν, μαζικά οι εικονικές και ιδεολογικές συγκρούσεις μεταξύ των ξιπασμένων, κάπως ευκατάστατων, τυπικά σπουδαγμένων, αλλά συνήθως ημιμαθών, πολυταξιδεμένων ‘πολιτών του κόσμου’, δηλαδή των ιδιωτών ‘με άποψη για τα πάντα’ και των οργισμένων μικρονοικοκυραίων. Των μικρονοικοκυραίων που δεν θέλουν να αντιμετωπίζονται ούτε σαν κακομοίρηδες, ούτε σαν ακροδεξιοί, δηλαδή των σαστισμένων φουκαράδων του λαού.

Οι πολιτικές και πολιτισμικές δυσφορίες του λαού, ελλείψει κάθε σοβαρής δημοκρατικής πατριωτικής πρότασης, τοποθετούνται όλο και πιο συχνά προς τα δεξιά του απαρχαιωμένου τυπικού πολιτικού φάσματος. Έτσι, ο ‘προοδευτικός’ Ευρωπαίος κοσμοπολίτης, ιδιαίτερα μάλιστα ο πολιτισμικά συμπλεγματικός εθνομηδενιστής βλαχοκοσμοπολίτης της κατ’ επίφαση εξευρωπαϊσμένης ‘ψωροκώσταινας’, έχει πρόβλημα με τον συνηθισμένο δεξιόστροφο συντηρητικό λαϊκισμό των διαφόρων Βελόπουλων.

Το πρόβλημά του δεν είναι τελικά τόσο πολιτικό, όσο ταξικά αισθητικό. Η ρητορική του πονηρού Βελόπουλου δεν συνάδει με τις ‘απομαγευμένες’ από τους ιστορικούς μύθους πολιτικές συνειδήσεις όλων των ιδεολογικά εξαθλιωμένων που θέλουν να φαίνονται εκσυγχρονισμένοι και προοδευτικοί. Δεν φοριέται στο Κολωνάκι, στα καφέ της οδού Σκουφά, στους ‘αξιοπρεπείς’ κύκλους των πολυταξιδεμένων, ‘πληροφορημένων’ και ‘σπουδαγμένων’. Αντανακλά περισσότερο τις ευαισθησίες μιας αμόρφωτης ‘πλέμπας’ προς εξαφάνιση. Μυρίζει λίγο σουβλάκι με μπόλικο τζατζίκι που καθιστά την πολιτική αναπνοή δυσάρεστη στους όποιους ομοτράπεζους ‘προοδευτικούς’ συνδαιτυμόνες του συντηρητικού λαϊκιστή.

Ο εύστροφος Γιάνης

Οι ίδιοι ‘προοδευτικοί’ άνθρωποι, ακόμα και αν σε κάποια πράγματα διαφωνούν, αισθάνονται βεβαίως-βεβαίως, κάποια εκτίμηση ή ίσως κάποιο σεβασμό για τον εύστροφο κύριο Γιάνη και ενδεχομένως για την ‘τσαούσω’ κυρά Ζωή. Το αν λοιπόν οι ‘Βαρουφάκηδες’ έχουν ή δεν έχουν σχέση με τον Σόρος δεν ενδιαφέρει κανέναν. Άλλωστε, όλοι όσοι κάνουν επίσημη πολιτική καριέρα, από κάποιους ‘καλούς’ ανθρώπους πάντα χρηματοδοτούνται.

Ενδιαφέρει μόνον ότι οι ‘Βαρουφάκηδες’ είναι ομοϊδεάτες, οπαδοί των ανοικτών κοινωνιών της παγκοσμιοποίησης. Είναι, λοιπόν, αυτό ακριβώς το ιδεολογικό κλίμα, αυτό το πνεύμα εποχής, που θα επιτρέψει κατά πάσα πιθανότητα στον Βαρουφάκη να συσπειρώσει γύρω του απογοητευμένους, πολιτικά άστεγους, αλλά και κάποιους τυχοδιώκτες της δήθεν Αριστεράς. Προσωρινά, γιατί μακροπρόθεσμα είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα γίνει στην Ευρώπη.

Η απήχηση του Βαρουφάκη ψαλιδίζει τις ελπίδες οικοδόμησης ενός σοβαρού, πατριωτικού κόμματος. Επίσης, κόβει την πρόσβαση των ‘λαϊκιστών της Δεξιάς’ σε σημαντικές κατηγορίες ψηφοφόρων. Τέτοιες κατηγορίες είναι λόγου χάρη η σπουδάζουσα, αλλά μη ιδιαίτερα εργαζόμενη νεολαία, καθώς και στρώματα των μορφωτικά και κοινωνικά ‘ελιτοποιημένων’ μικρομεσοαστών, που παραμένουν ‘κατά βάση αριστεροί’. Συνεπώς, έτοιμοι να υποστηρίξουν ένα νέο ‘καλό ΣΥΡΙΖΑ’, με ή χωρίς συνιστώσες.

Κατά την γνώμη μας λοιπόν, ο συντηρητικός και δεξιόστροφος λαϊκισμός των διαφόρων Βελόπουλων δεν αρκεί βέβαια ιστορικά για την οικοδόμηση μιας ΕΑΜικού τύπου προοπτικής. Δεν επαρκεί, όμως, για ένα τέτοιο ζητούμενο ούτε ο αριστερόστροφος λαϊκισμός των διαφόρων ‘Βαρουφάκηδων’. Το μη χείρον βέλτιστον;