Επικίνδυνα πολιτικά παιχνίδια από δικαστές

του Δημήτρη Χρήστου  – 

Η τελευταία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να κρίνει αντισυνταγματική την απόφαση της νομοθετικής εξουσίας για καθολική υποχρέωση του πόθεν έσχες προσέβαλε βάναυσα το λεγόμενο “κοινό περί δικαίου αίσθημα”. Και λέμε βάναυσα διότι όλοι καταλαβαίνουν πως οι δικαστές λειτούργησαν ως συντεχνία για να αποφύγουν τη συγκεκριμένη υποχρέωση. Γενίκευσαν κατά μήκος και κατά πλάτος!

Αν ανοίξουμε ένα λεξικό για να δούμε τι σημαίνει το “κοινό περί δικαίου αίσθημα” θα διαβάσουμε ότι είναι: σύνολο κανόνων γραπτών ή άγραφων που ρυθμίζουν την κοινωνική ζωή, τις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών, καθώς και μεταξύ ιδιωτών και κράτους. Αυτό δηλαδή που είναι σύμφωνο με τις αρχές της ηθικής και της δικαιοσύνης. Δυστυχώς, το τελευταίο χρονικό διάστημα αρκετοί δικαστές και οι συνδικαλιστικές ενώσεις τους το παραβίασαν και μάλιστα με προκλητικό τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελευταία απόφαση για το πόθεν έσχες.

Οι εξελίξεις αυτές είναι ανησυχητικές με κίνδυνο να γίνουν επικίνδυνες, αν η δικαστική εξουσία εμποδίζει για λόγους στενού συμφέροντος το δικαίωμα στη νομοθετική να νομοθετεί. Και οι κύριοι δικαστές οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα. Οφείλουν με το έργο τους να σηματοδοτούν την είσοδο της Δικαιοσύνης στην εποχή που επιχειρεί να βάλει τέλος στη διαπλοκή. Στη διαπλοκή, στην οποία μετείχαν αρκετοί δικαστικοί λειτουργοί, όπως μάθαμε από το περιβόητο σκάνδαλο που ονομάστηκε “παραδικαστικό κύκλωμα”. Διότι σε μια χώρα σε γενική κρίση κανείς δικαστής δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το μόνο που λειτουργούσε σωστά ήταν η Δικαιοσύνη.

Δυστυχώς, τα όργανα της Δικαιοσύνης, όπως είναι ως ανώτατο δικαστήριο το Συμβούλιο της Επικρατείας, χωρίς τη δέουσα ευθύνη για τις συνέπειες, προκαλούν με τις αποφάσεις τους. Θίγουν όχι μόνο το “περί δικαίου αίσθημα”, αλλά και την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος. Με δύο λόγια εισέρχονται στο πολιτικό παιχνίδι και αυτό είναι ιδιαιτέρως σοβαρό.

Δικαιοσύνη αλλά Λατινική Αμερική;

Σε ομιλία της στην Αθήνα τον Μάιο, η πρώην πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Κίρχνερ ανέλυσε τον τρόπο, με τον οποίο χειραγωγήθηκε η κοινή γνώμη στην πατρίδα της. Η κυβέρνησή της κατάφερε να βγάλει τη χώρα από τα δεσμά του ΔΝΤ. Κατάφερε να δημιουργήσει καλές συνθήκες εργασίας και να μειώσει θεαματικά την ανεργία και το εθνικό χρέος. Προστάτευσε τα εισοδήματα των εργαζομένων παρά τις πληθωριστικές πιέσεις.

Όμως, όπως είπε η ίδια, ο έλεγχος της κοινής γνώμης από ένα ολιγοπώλιο στα ΜΜΕ που αντιπολιτευόταν τους Κίρχνερ, καθώς και η επιρροή που ασκούσε αυτό το ολιγοπώλιο στη Δικαιοσύνη, υπονόμευσαν την κυβέρνηση. Διέστρεψαν την πραγματικότητα και έπεισαν τελικά, έστω και οριακά, το εκλογικό σώμα ότι λιγότεροι φόροι σημαίνουν δυναμική ανάπτυξη και μεγαλύτερο εισόδημα. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Το ίδιο ακριβώς έγινε και στη Βραζιλία, με τη διαφορά ότι εκεί χρειάστηκαν πραξικοπήματα με την άμεση συμμετοχή της δικαστικής εξουσίας. Το ίδιο χωρίς επιτυχία επιχείρησαν να κάνουν και στον Ισημερινό.

Οι δυνάμεις της παλινόρθωσης του κλεπτοκρατικού καθεστώτος εδώ στην Ελλάδα ακολουθούν παρόμοιες μεθόδους, καθώς στηρίζονται στη βοήθεια των εξουσιών που ελέγχουν. Δεν ελέγχουν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία. Όποιος ελέγχει, όμως, τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ μπορεί σε μεγάλο βαθμό να επιβάλλει τα σχέδιά του.

Είναι όμως και κοινωνικά επικίνδυνη η διαπλοκή των δικαστών. Αν οι αποφάσεις τους προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, δημιουργούν θυμό και οργή. Και η οργή μετατρέπεται εύκολα σε επιθετικότητα και βία. Είναι μία ώθηση προς τους πολίτες να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Η απονομή δικαιοσύνης, όμως, δεν πρέπει να γίνεται ούτε στα πεζοδρόμια, ούτε πολύ περισσότερο με μολότοφ. Το κύρος και η αξιοπιστία της Δικαιοσύνης κατοχυρώνεται μόνο όταν οι δικαστές αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι διαθέτουν κοινωνική ευθύνη και κρατιούνται μακριά από τις πολιτικές συγκρούσεις.