Επιστροφή στο 1830

Ζούμε με ψέματα και αυταπάτες. Πότε μας τάζουν επενδύσεις που ποτέ δεν έρχονται στην Ελλάδα, π.χ. ο αραβικός πακτωλός επί Ανδρέα Παπανδρέου. Πότε μας διαβεβαιώνουν -επί Σημίτη- ότι ανήκουμε στη λέσχη των ισχυρών της Ευρώπης, αλλά σκάει το Χρηματιστήριο και χρεοκοπεί η Οικονομία.

Πότε τρέπουμε σε φυγή τους αντιπάλους, αλλά η Τουρκία απτόητη απειλεί όχι (μόνο) τη “μακρινή” Κύπρο, αλλά και το Αιγαίο και τη Θράκη, ήδη ημικατεχόμενη περιοχή. Κοκορευόμαστε ότι είμαστε όαση ειρήνης, αλλά αυτό εξαρτάται απολύτως από τις προθέσεις των ξένων.

Οι επενδύσεις προσφέρουν ένα καλό παράδειγμα αυταπατών. Η κάθε κυβέρνηση ρίχνει ευθύνες στην εκάστοτε αντιπολίτευση για την απουσία επενδύσεων λέγοντας ότι δημιουργεί αστάθεια και άρα οι ξένοι δεν διακινδυνεύουν τα λεφτά τους. Είναι ψέμα.

Οι ξένοι βάζουν τους κανόνες

Εγγυητές της σταθερότητας στην Ελλάδα δεν είναι μόνο τα κόμματα. Είναι κυρίως ο ξένος παράγων. Ο εγγυητής της σταθερότητας είναι ταυτόχρονα και υποψήφιος επενδυτής. ΗΠΑ και ΕΕ είναι οι βασικοί και, κυρίως, οι επιτρεπόμενοι επενδυτές στην Ελλάδα. Αυτοί οι ξένοι, λοιπόν, ξέρουν άριστα αν η Ελλάδα είναι πρόσφορη για επενδύσεις διότι από αυτούς εξαρτάται το καλό κλίμα.

Τώρα η μόνη επένδυση που ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους είναι στον ορυκτό πλούτο της χώρας και αυτόν σκοπεύουν να τον πάρουν με όρους αποικιακούς. Τα Μνημόνια εξυπηρετούν αυτό τον σκοπό, να μας κρατήσουν σε καθεστώς προτεκτοράτου, φθηνής πρώτης ύλης. Πέραν αυτού, δυσμενής προϋπόθεση για επενδύσεις είναι ότι η ελληνική αγορά είναι μικρή και επομένως μικρό είναι και το ενδιαφέρον των ξένων.

Πάγια πολιτική των επικυρίαρχων (ΗΠΑ και Βρετανία, τώρα ΗΠΑ και Γερμανία) είναι να μην αναπτυχθεί βιομηχανία στη χώρα. Πρόσθετος δυσμενής παράγων είναι ότι μπορεί, ενίοτε, να γίνουμε ανταγωνιστικοί σε χρόνο μηδέν, όπως π.χ. με το οπλικό σύστημα «Άρτεμις» (υπουργία Αρσένη) που έμεινε στα ράφια, χωρίς εξήγηση. Άλλες εφευρέσεις εγκαταλείφθηκαν, ή καταχωρήθηκαν σαν «θεωρίες φαντασιοπληξίας», π.χ. η εφεύρεση ραντάρ.

Επιβίωση μέσω εξάρτησης

Επενδύσεις μπορεί να έρθουν, αν ο επενδυτής θέλει να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως σκαλοπάτι για την Ευρώπη, όπως η κινεζική COSCO. Ή αν σχετίζονται με φυσικό αέριο/πετρέλαιο και με τους αγωγούς μεταφοράς, οπότε εμπίπτει στους διεθνείς ανταγωνισμούς ΗΠΑ-Ρωσίας κλπ. Εδώ ισχύει η παροιμία «και τα μεταξωτά βρακιά επιδέξια σκέλια θέλουνε». Και ποιος τα έχασε για να τα βρούμε εμείς;

Εδώ φεύγουνε άρον-άρον από την τουρκική βάση Ιντσιρλίκ Γερμανοί, ενώ ασταθής γίνεται και η παρουσία των Αμερικανών. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που θέλουν πάση θυσία τη Σούδα. Η κυβέρνηση, όμως, δεν μπορεί να παζαρέψει ως αντάλλαγμα δυο αιτήματα της προκοπής για τα εθνικά μας θέματα: τουρκικές απειλές, Σκόπια, Χρέος. Το υπουργείο Εξωτερικών κατατροπώνει στη φαντασία του τον Ερντογάν, αλλά τρέχει πίσω από τον Αναστασιάδη, ο οποίος θέλει να θάψει την Κυπριακή Δημοκρατία στην επόμενη Πενταμερή.

Άλλη αυταπάτη (αν όχι, απλώς, απάτη) είναι ότι το δαιδαλώδες και μεταβαλλόμενο φορολογικό σύστημα εμποδίζει τις επενδύσεις. Όταν πρόκειται για μεγάλους επενδυτές π.χ. για την κινητή τηλεφωνία ή για τους Κινέζους στον Πειραιά, τα δαιδαλώδη ισοπεδώνονται και ο δρόμος εξομαλύνεται.

Το δαιδαλώδες και ασταθές φορολογικό σύστημα είναι πράγματι εμπόδιο για τους μεσαίους ξένους επιχειρηματίες που αντιστοιχούν περίπου στους μεγάλους δικούς μας. Το φορολογικό σύστημα, ως δαιδαλώδες και ασταθές, είναι όπλο των Ελλήνων επιχειρηματιών για να απωθούνται οι ξένοι  ανταγωνιστές.

Οι επικυρίαρχοι δεν ενοχλούνται επειδή οι εν λόγω Έλληνες επιχειρηματίες είναι ο κορμός που στηρίζει την επικυριαρχία τους. Είναι γνωστό ότι πολλές απαιτήσεις των Μνημονίων ικανοποιούν αιτήματα των Ελλήνων επιχειρηματιών. Αν απειληθεί ή κυρίαρχη θέση τους, ίσως τότε θα μπορούσαν, αμυνόμενοι, να δουν ευνοϊκά κάποια αλλαγή πολιτικής σε πατριωτική κατεύθυνση. Να αποκτήσουν, δηλαδή, κάποιο χαρακτηριστικό «εθνικής αστικής τάξης».

Η διαιώνιση του χρέους, δηλαδή των Μνημονίων, με τυπική ή άτυπη μορφή, έχει σκοπό να εξασφαλίσει την «επιβίωση μέσω εξάρτησης» ειδικά αυτής της κατηγορίας των επιχειρηματιών και της υφιστάμενης πολιτικής τάξης.

Παθητική εξωτερική πολιτική

Η Διοίκηση Τραμπ δεν έχει δημοσίως αποσαφηνίσει τις προθέσεις της και την πολιτική της απέναντι στα προβλήματα ελληνικού ενδιαφέροντος, δηλαδή απέναντι στην Τουρκία αλλά και απέναντι στη Γερμανία. Τα ελληνικά προβλήματα και το Κυπριακό εξαρτώνται από άλλα, ευρύτερης σημασίας, ζητήματα, όπως είναι το Μεσανατολικό και οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας. Διάφορα παπαγαλάκια προσπαθούν, συντονισμένα, να πείσουν  ότι το υπουργείο Εξωτερικών διευθύνει ένας γίγαντας μπροστά στον οποίο ακόμα και ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα έκανε υποκλίσεις. Μακάρι να ήταν αλήθεια.

Αλλά μια χώρα καταχρεωμένη δεν μπορεί να ασκήσει μεγαλεπήβολη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Και πάντως αυτήν την χαράσσει ο πρωθυπουργός και την εφαρμόζει ο εκάστοτε υπουργός Εξωτερικών. Οτιδήποτε άλλο είναι ανωμαλία και τότε, σε κανονικές συνθήκες, αποχωρεί ή ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός Εξωτερικών, ενίοτε και οι δυο.

Για την ώρα η εξωτερική μας πολιτική καρκινοβατεί μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον. Η κυβέρνηση κινείται παθητικά στο πλαίσιο των εντολών και παρασκηνιακών υποδείξεων των Δυνάμεων που επηρεάζουν την εξωτερική μας πολιτική, όταν απλώς δεν την υπαγορεύουν ευθέως για να μην σπαταλάνε το χρόνο τους.

Η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο αλλά, πλέον, και το Τελ Αβίβ πρωταγωνιστούν ως υποβολείς της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Στα προτεκτοράτα, οι φατρίες αλληλοσπαράσσονται και την πληρώνει η χώρα. Η έπαρση εντός αναπληρώνει τη δουλικότητα  προς τους εκτός, αλλά ο επηρμένος θυμίζει το «λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του». Ξαναγυρίσαμε στο 1830, εν τω μέσω της νυκτός. Όποιος τη νύχτα περπατεί σε λάσπες και άλλα δύσοσμα πατεί…