Επιτέλους να μπει τάξη με τις ΜΚΟ

Για το θέμα των περιβόητων ΜΚΟ (Μη κυβερνητικών οργανώσεων) ο λόγος. Καθαρές κουβέντες. Είναι λάθος η θέση στην οποία έσυρε την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ο διαμπερής ακαδημαϊσμός. Που θέλει να κάνει πολιτική, ωσάν τα κόμματα να είναι ανεξάρτητες αρχές, το κοινοβουλευτικό έργο πανεπιστημιακή διδασκαλία και οι κοινοβουλευτικές ομάδες επιστημονικές εταιρίες.

Τα κόμματα εκφράζουν πολιτικά την κοινωνική συνείδηση. Και αν διαπιστώνουν, ότι αυτή οδηγείται σε λάθος δρόμο, προσπαθούν να την αλλάξουν, με την πολιτική δράση τους και με πολιτικά επιχειρήματα. Και όχι με από καθέδρας διδασκαλίες.

Τι θα πει, είναι προσβολή προσωπικών δεδομένων, αν επιχειρείται η καταγραφή των στελεχών και μελών ΜΚΟ; Κρυφή δράση έχουν οι άνθρωποι; Μερικοί λειτουργούν επαγγελματικά και άλλοι εθελοντικά. Αλλά όλοι φανερά και – υποτίθεται – καλοπροαίρετα. Ούτε θέλουν ούτε πρέπει να κρύβονται. Ποιος δίνει το δικαίωμα σε άλλους να τους κρύβουν;

Να “ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι”

Χρόνια τώρα η κοινωνία και η προοδευτική πολιτική άποψη βοούν, ότι τα πράγματα σε πολλές ΜΚΟ δεν είναι καθαρά, μη κερδοσκοπικά και ωφέλιμα. Και τα επίσημα στοιχεία καταμέτρησης τους δείχνουν, ότι πολλές από αυτές τις οργανώσεις, είτε είναι απλές σφραγίδες, είτε δεν κάνουν σωστά το έργο που διακηρύσσουν. Μερικές μάλιστα καταγγέλλονται, ότι μέλη τους ανακατεύονται σε “περίεργες” δουλειές. Δουλειές, όπως η διακίνηση μεταναστών, οι εθνικιστικές υποδαυλίσεις ή άλλες έκνομες δράσεις.

Όλες όμως, ή οι περισσότερες από αυτές τις ΜΚΟ, εισπράττουν αρκετά χρήματα, από διεθνείς, ευρωπαϊκές ή εθνικές πηγές, δωρεές και συνδρομές. Κάποιες πληρώνουν υπαλλήλους, επιστημονικούς και άλλους συνεργάτες, σαν να είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Ενώ αρκετές δεν είναι τέτοιες και κάνουν πράγματι σημαντικό έργο, όντας σοβαρές οργανώσεις κυρίως εθελοντικής επιστημονικής και κοινωνικής προσφοράς.

Αλλά είναι αυτές ακριβώς που βλάπτεται το κύρος τους, από το γενικό μπάχαλο, στην λογική των “χλωρών που καίγονται μαζί με τα ξερά”. Η πρωτοβουλία δημιουργίας ενός μητρώου στο οποίο να καταγράφονται οι ΜΚΟ, με αναφορά του δεδηλωμένου έργου και στόχου τους, των στελεχών και των τακτικών μελών τους, είναι κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση, για να “ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι”.

Ζητείται πολιτική λογική

Τα όποια διαδικαστικά προβλήματα πρέπει βεβαίως να επισημαίνονται στον πολιτικό διάλογο και να απαιτείται η λύση τους. Μπορεί στο σχετικό νομοθετικό έργο να συναντούν αρνήσεις επί συγκεκριμένων άρθρων. Αλλά τι νόημα έχει ένα απόλυτο και στρογγυλό όχι επί της αρχής;

Το ότι οι ΜΚΟ δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση – ενώ αρκετές χρηματοδοτούνται και από κρατικές πηγές – δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κρίνονται από την κοινωνία των πολιτών. Η οποία δεν μπορεί να κρίνει και να αξιολογεί σκέτους… τίτλους οργανώσεων, χωρίς να ξέρει ποιοι είναι ποιοι αυτοί που τις διοικούν, τα στελέχη και τα μέλη τους, από που χρηματοδοτούνται και τι έργο κάνουν.

Το απόλυτο πολιτικό όχι σε αυτό το δικαίωμα της κοινωνίας είναι σφάλμα. Κανένας υπερφίαλος ακαδημαϊσμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να επικρατεί της πολιτικής λογικής. Και μάλιστα ερήμην της κοινωνικής συνείδησης.