Μητσοτάκης-Χατζηδάκης στέλνουν την εργατική τάξη στην κόλαση

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, περίπου πριν από μισόν αιώνα, στα χρόνια του “εκσυγχρονισμού”, άρχισε να λέγεται ότι «η εργατική τάξη δεν υπάρχει πια», ότι, τέλος πάντων, «συρρικνώνεται» και, πάντως, ότι έχει χάσει κάθε ειδικό βάρος στην πολιτική και τις κοινωνίες. Η άποψη(!) αυτή έγινε του συρμού, δηλαδή της προπαγάνδας, ήγουν μια δηλητηριασμένη καραμέλα που πιπίλησαν κατά μάζες και επί μακρόν εκατομμύρια άνθρωποι.

Βεβαίως όλα αυτά τα χρόνια συνέβη το αντίθετο: η εργατική τάξη επληθύνετο (και ταυτοχρόνως εξέπιπτε). Και στις αναπτυγμένες χώρες, και στις αναπτυσσόμενες το προλεταριάτο, δηλαδή οι εργάτες, οι μισθωτοί εργαζόμενοι και οι μισθωτοί επιστήμονες, αυξάνονται και πληθύνονται – φτωχαίνοντας (πλην εξαιρέσεων).

Τω καιρώ εκείνω, με την “εξαφάνιση” της εργατικής τάξης άρχισαν να εμφανίζονται (και στην πραγματικότητα και στον δημόσιο λόγο) οι “απασχολήσιμοι“, ή “ευέλικτη εργασία” κι όλα τα συμπαρομαρτούντα, που στην εποχή της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης υποβάθμισαν την εργασία σε δουλεία.

Επιστρέφοντας στο σήμερα και με αφορμή το (αντ)Εργατικό Νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, να υπενθυμίσω δύο (μόνον) κρατούμενα. Το πρώτον ότι τις ομαδικές απολύσεις, φερ’ επείν, τις “απελευθέρωσε” ο ΣΥΡΙΖΑ και το δεύτερον ότι το ΚΚΕ δεν κατόρθωσε να εμποδίσει την ψήφιση ούτε ενός αντεργατικού νόμου κατά τη μνημονιακή εποχή. Ούτε ενός!

Τρία χτυπήματα

Έρχεται λοιπόν τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη να καταφέρει τρία τελειωτικά χτυπήματα εναντίον της εργατικής τάξης, εναντίον δηλαδή κάθε μορφής της μισθωτής εργασίας.

1. Σαλαμοποιεί (η κυβέρνηση) το 8ωρο.
2. Καθιερώνει τις ατομικές συμβάσεις εργασίας.
3. Μετατρέπει την Επιθεώρηση Εργασίας σε Ανεξάρτητη Αρχή.

Με αποτέλεσμα να απεκδύεται έτσι το Υπουργείο Εργασίας τις ευθύνες του για τον εργασιακό πολιτισμό στη χώρα. Για την κατάργηση του 8ώρου και για τις ατομικές συμβάσεις (που ειδικώς οι τελευταίες αφορούν 850.000 επιχειρήσεις οι οποίες απασχολούν έως 9 εργαζόμενους) δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτε.

Ούτε για τη δολίευση δικαστικών αποφάσεων (για αποζημιώσεις επί απολύσεων), όταν η εφαρμογή τους τίθεται στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη. Είναι αλήθεια ότι υποτελή και υπόδουλα κόμματα δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφορετικά, παρά μόνον εναντίον των μαζών που παράγουν τον πλούτο και υπέρ εκείνων που τον ιδιοποιούνται.