Έρμαιο του κομματικού “κατιμά” η Ελλάδα

Είναι κοινός τόπος ότι στην πολιτική ζωή της χώρας κυριαρχεί η ρητορική (με όλα τα συνεπακόλουθα) του “κατιμά”. Ο “κατιμάς” που όλα τα κόμματα έχουν εκθρέψει τα τελευταία χρόνια, κυρίως στα social media, από εφεδρικός λόγος που ήταν έχει γίνει μετωπικός και κυρίαρχος. Όλο και πιο πολύ όλο και πιο συχνά τα κόμματα (πλην ελαχίστων) υιοθετούν την ορολογία του “κατιμά” τους και εκφράζονται με αυτήν.

Τούτο ήταν αναπόφευκτο στο βαθμό που τα κόμματα μέσα στο πλαίσιο ενός υποτελούς συστήματος, δεν παράγουν πολιτική και στρατηγική, αλλά διαγκωνίζονται στο ψεύδος, την υποκρισία και την αναλγησία. Αυτό όμως δεν συνιστά (μόνον) ηθική κατάπτωση, αλλά είναι αναπόδραστο αποτέλεσμα της διαχείρισης των αλλεπάλληλων κρίσεων, όταν τα κυρίαρχα κόμματα δεν είναι παρά απλοί εντολοδόχοι.

Αυτός ο “κατιμάς”, που στο πλαίσιο αυτής της παρακμής έχει γίνει κυρίαρχος στην έκφραση των κομμάτων, γίνεται κυρίαρχος και σε μεγάλο μέρος του κεντρικού Τύπου. Τα απομεινάρια του οποίου, υποταγμένα στην παθολογία των κομμάτων, την ενισχύουν. Ένας καθωσπρέπει “κατιμάς” που συναγωνίζεται τον ανόθευτο. Η σχέση πλέον των κομμάτων με τον κατιμά τους, είναι η σχέση του αυγού με την κότα. Ή, αν προτιμάτε, του φιδιού με το αυγό του. Καθότι ο φαιόχρωμος και μελανόφρων αυτός “κατιμάς” προβαίνει συστηματικά σε “δολοφονίες χαρακτήρων”, σε ύβρεις, ανθρωποφαγία και παν τι άλλο ειδεχθές και απεχθές.

Συχνά αυτός ο “κατιμάς” θυμίζει τα S.A.(Τάγμα Εφόδου)! Λέει δηλαδή πράγματα που το κόμμα δεν “θέλει” να πει, ενώ όλο και πιο συχνά το κόμμα λέει αυτά που θέλει να λέει ο “κατιμάς”. Αυτό το (εντεινόμενο) φαινόμενο αφορά όλα τα κόμματα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλου του ιδεολογικού φάσματος.

Είναι ένα φαινόμενο που έλκει την καταγωγή του στην υποχώρηση και την αναδίπλωση της Αριστεράς, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Στην πρώτη περίοδο της παγκοσμιοποίησης. Αλλά, αν αυτό ήταν το κυρίως φαινόμενο τότε, στην περίοδο που ακολούθησε, θύμα του νεοφιλελευθερισμού πλέον ήταν κυρίως ο φιλελευθερισμός. Πρόκειται για μια καθαρή δολοφονία. Ευδιάκριτη και αποενοχοποιημένη.

Ο θανάσιμος “κατιμάς”

Όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, προκειμένου να εφαρμοστεί η νεοφιλελεύθερη στρατηγική, προϋποτίθεται και συνεπάγεται ακροδεξιά πολιτική. Συστημική και “αντισυστημική” που όλο και πιο έντονα ρέπει προς την τυραννίδα. Σε αυτήν τη διαδικασία, τώρα πλέον ο Νεοφιλελευθερισμός αναδεικνύεται σε σίριαλ κίλερ του φιλελευθερισμού. Αυτό το φαινόμενο, που κάποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί οξύμωρο, είναι τώρα ένας κοινός τόπος. Υπό μορφήν αρένας στην οποία κατακρεουργείται η ηθική και η λογική. Υπό τις επευφημίες του κατιμά. Του κατιμά και των δύο πλευρών.

Και κατά τούτο, ο θανάσιμος αυτός “κατιμάς” λειτουργεί ακυρωτικά σε κάθε διαδικασία διαλόγου ή αντιπαράθεσης των ιδεολογιών. Με δεδομένο ότι το εν λόγω φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό αλλά παγκόσμιο, η αναίρεσή του μπορεί να επισυμβεί μόνον αν σπάσει η αλληλουχία που και το ίδιο παράγει. Η αλληλουχία της παρέκβασης, της εκτροπής προς την τυραννία…

Έχω την εντύπωση, ότι, αν εξαιρέσουμε την εποχή του Μεσοπολέμου, όταν ο “κατιμάς” εντάχθηκε όχι μόνο οργανικά αλλά και λειτουργικά σε πολιτικά, κρατικά και παρακρατικά σχήματα, ουδέποτε άλλοτε έπαιξε τον ρόλο που με αυξανόμενη βαρύτητα παίζει τώρα: του Φύρερ της Δεκάρας. Διότι αυτό είναι ο “κατιμάς”! Ένας μαζανθρωπικός φυρερίσκος που ο νεοφιλελευθερισμός μας έχει καθίσει στον σβέρκο…