“Εσχάτη προδοσία” και νέα κόμματα εκνευρίζουν το Μαξίμου 

Η γραμμή του Μαξίμου προς τα πρόθυμα να υπακούσουν μέσα ενημέρωσης είναι να μην ακούγεται το “εσχάτη προδοσία”. Προφανώς παρότι η κατηγορία – όπως έχουμε και εμείς επισημάνει – είναι υπερβολική και δεν στηρίζεται νομικά, εντούτοις εκτιμάται ότι πλήττει την εικόνα και το κύρος του “κυβερνήτη” Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ίσως γιατί ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού θεωρεί ότι με την παρατεταμένη και σκόπιμη κατεδάφιση των δημοκρατικών θεσμών από την παρούσα κυβέρνηση – υποκλοπές, συγκάλυψη Τεμπών, παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη, επιθέσεις σε Ανεξάρτητες Αρχές, χειραγώγηση Μέσων Ενημέρωσης και δημοσκοπικών εταιρειών – ακόμη και μία υπερβολική και νομικά αστήρικτη κατηγορία είναι δικαιολογημένη. 

Ενδεικτική της αμηχανίας είναι η αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη ο οποίος αρχικά συνέδεσε το όλο θέμα με τον Αλέξη Τσίπρα, επειδή η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν πρόεδρος της Βουλής επί της κυβερνήσεώς του και ο Στέφανος Κασσελάκης πρόεδρος στο κόμμα του. Παρότι και οι δύο πλέον είναι πολιτικοί εχθροί του Τσίπρα και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία που του επιτίθενται. Επιπλέον ο Τσίπρας ήταν αντίθετος ακόμη και στην παραπομπή Μητσοτάκη για κακούργημα και στις πρόσφατες ομιλίες του αποφεύγει να προσωποποιήσει τις επιθέσεις του.

Ακολούθως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιτέθηκε στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δήθεν με την διερεύνηση που ζητούσαν για την υπόθεση των Τεμπών, έστρωσαν το χαλί για τις υπερβολές των ακροδεξιών. Ωσάν να πρέπει να σταματήσει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για να μην εκμεταλλευτούν κάποια στιγμή στο μέλλον ακραίες φωνές τις θέσεις των κομμάτων. Ακόμη και ο προσεκτικός Κωστής Χατζηδάκης στην συνέντευξη που έδωσε, για να απαντήσει στην πρόσφατη τοποθέτηση του Τσίπρα, αφού διαχώρισε τους συγγενείς από τα κόμματα που υπογράφουν την πρόταση για εσχάτη προδοσία, έκανε λόγο για «σκύλευση των νεκρών».

Τσίπρας και Σαμαράς ανησυχούν το Μαξίμου

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως, όπως και ο Αντώνης Σαμαράς προκαλούν γενικότερα εκνευρισμό στο Μέγαρο Μαξίμου, λόγω της φημολογίας περί ίδρυσης νέων πολιτικών φορέων, στο αριστερό και δεξιό φάσμα αντίστοιχα.  Στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Interview το 10% και το 15%, δήλωσαν ότι σίγουρα/μάλλον θα ψήφιζαν ένα κόμμα υπό τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, αντίστοιχα. To 85% και 80% απαντά αρνητικά και 5% δεν γνωρίζει.

Στην μέτρηση πάλι της ΜRB περίπου προ δεκαημέρου το 29% δήλωσε ότι θα ψήφιζε (μάλλον/σίγουρα) ένα κόμμα υπό τον Τσίπρα και το 16% υπό τον Σαμαρά. Στην περίπτωση του Σαμαρά θα το ψήφιζε το 22% των ψηφοφόρων της ΝΔ (του 28% που ήταν στις ευρωεκλογές). Ωστόσο η γραμμή από το Μέγαρο Μαξίμου που ακολούθησαν τα μέσα ενημέρωσης ήταν «85% λέει όχι σε κόμμα Σαμαρά και 80% λέει όχι σε κόμμα Τσίπρα». Ωσάν το 10% και το 15% στις παρούσες συνθήκες που η κυβέρνηση καταγράφει στην πρόθεση ψήφου 22% -24% και το δεύτερο κόμμα 12% να είναι μικρό ποσοστό. Ή ωσάν να υπήρχε περίπτωση ένα οποιοδήποτε κόμμα πριν καν ανακοινωθεί να έχει πχ 50% ναι στο σχετικό ερώτημα.

Με την ίδια λογική θα έπρεπε να έχουν τίτλο (σε συγκεκριμένη δημοσκόπηση), 77,4% λέει όχι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αντίθετα, στο 22,6% που είναι η καθαρή πρόθεση ψήφου, προσθέτουν ακόμη 8% που είναι η αυθαίρετη εκτίμηση του δημοσκόπου και προβάλλουν σαν τίτλο «πάνω από το 30% η κυβέρνηση». 

Ανεξάρτητα από τις λαθροχειρίες ενίων δημοσκόπων και ενσωματωμένων ΜΜΕ τα συνδυαστικά στοιχεία των μετρήσεων δείχνουν ότι είναι γενικευμένη η αίσθηση στο εκλογικό σώμα ότι αφενός η αντιπολίτευση δεν καλύπτει την ανάγκη για μία εναλλακτική πρόταση στην διακυβέρνηση Μητσοτάκη, αφετέρου όμως είναι έντονη η προσδοκία για νέους πολιτικούς φορείς που θα καλύψουν το κενό. 

Συστημική στροφή Τσίπρα

Το ότι οι δύο πρώην πρωθυπουργοί συγκεντρώνουν αυτά τα υψηλά, για τα σημερινά δεδομένα και τηρουμένων των αναλογιών ποσοστά, πριν κάνουν σαφείς τις προθέσεις τους σε κάθε περίπτωση ανησυχεί το κυβερνητικό επιτελείο. Ο μεν Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία στην 2η Διάσκεψη που οργάνωσε το Ινστιτούτο του, έδειξε μία γενική πρόθεση να ηγηθεί ενός νέου πατριωτικού κινήματος με «προοδευτικό αριστερό προσανατολισμό και ορίζοντα πενταετίας» για την ανάταξη της χώρας, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.

Ο πρώην πρωθυπουργός παρέθεσε τα επίσημα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία επί της δικής του διακυβέρνησης – παρότι ή χώρα ήταν σε μνημόνιο – το ποσοστό φτώχειας μειώθηκε από το 21,4% το 2015 στο στο 17,9% το 2019. Αντίθετα επί κυβέρνησης Μητσοτάκη το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε από το 17,9% στο 19,6% το 2024. Παρότι η χώρα είναι εκτός μνημονίων, με καθαρό ορίζοντα και στην πενταετία, έχει καταγράψει σωρευτικά 10% ανάπτυξη.

Έχει ενδιαφέρον ότι από κυβερνητικής πλευράς παρότι βγήκαν σχεδόν όλα τα κορυφαία στελέχη για να αποδομήσουν τον Τσίπρα –ενδεικτικό της ανησυχίας που τους προκαλεί – δεν υπήρξε απάντηση επ’ αυτού, αλλά θύμισαν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς το πρώτο εξάμηνο του 2015. Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας έχει κάνει συστημική στροφή στέλνοντας το μήνυμα ότι αποτελεί «αξιόπιστη λύση» σε τμήματα του κατεστημένου και της μεσαίας τάξης που είναι απηυδισμένα από την διακυβέρνηση Μητσοτάκη. 

Ο Αντώνης Σαμαράς θα κάνει την δική του παρέμβασή την επόμενη εβδομάδα, οπότε θα μιλήσει στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού “Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία”. Μαζί του θα είναι και ο έτερος πρώην πρωθυπουργός της ΝΔ, Κώστας Καραμανλής, ο οποίος καίτοι δεν κρύβει την απαξία του για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, εντούτοις κρατά χαμηλό προφίλ και δεν ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του και πως θα σταθεί απέναντι σε ένα εγχείρημα Σαμάρα. 

Μεσοσταθμικά οι δημοσκοπήσεις δίνουν στη ΝΔ ποσοστό 24% στην πρόθεση ψήφου (με το σχετικό μπόνους καλής θέλησης), παρά την επικοινωνιακή αντεπίθεση που έχει εξαπολύσει. Θεωρητικά ένα κόμμα από τον Αντώνη Σαμαρά θα της αποσπάσει ένα έστω μικρό αλλά κρίσιμο ποσοστό που θα καταστήσει εμφανή την έλλειψη ουσιαστικής νομιμοποίησης στο εκλογικό σώμα.

Ένα κόμμα πάλι υπό τον Τσίπρα θα δημιουργήσει την εντύπωση αντιπολιτευτικής δυναμικής στο κατακερματισμένο και ακέφαλο κεντροαριστερό φάσμα. Απέναντι στους δύο πρώην πρωθυπουργούς δεν στέκεται το επιχείρημα του Μεγάρου Μαξίμου ότι «δεν υπάρχει διάδοχη κυβερνητική κατάσταση». Και οι δύο έχουν κυβερνήσει σε πιο δύσκολες συνθήκες και με καλύτερα αποτελέσματα από τον Κυριάκο.