Εθνική ανεξαρτησία ή εξάρτηση – Το δίλημμα που θάβει ο δύσμορφος δικομματισμός

Περισσότερο ανησυχία παρά σιγουριά αποπνέει η διαβεβαίωση δημοσιογράφων και διάφορων αναλυτών ότι ο δικομματισμός είναι στέρεος και ο ΣΥΡΙΖΑ εδραιώθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάνουν ξόρκια για να διώξουν το φόβο ότι το οικοδόμημα είναι μετέωρο και έωλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% έγινε κυβέρνηση, επειδή όλες οι άλλες κυβερνητικές εκδοχές είχαν αποτύχει οικτρά και ο Τσίπρας έπεισε τους εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες που κυβερνούν τη χώρα (την πραγματική εξουσία, το βαθύ κράτος) ότι θα είναι πειθήνιος στις εντολές τους.

Ο Τσίπρας απέδειξε ότι ήταν ειλικρινής, σ’ αυτούς. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ απογοήτευσε, ιδίως με τις “Πρέσπες”, και γύρισε το κοντέρ στην αρχική του θέση, να ψάχνουμε πάλι σανίδα σωτηρίας με τις ελπίδες να μικραίνουν. Το δικομματικό οικοδόμημα είναι έωλο, επειδή οι παράγοντες που γνωρίζουν το παρασκήνιο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με δυο διαρροές τον διαλύουν στο άψε σβήσε.

Προ ημερών, μερικά στελέχη ξεσηκώθηκαν κατά του Τσίπρα παρά το ότι χωρίς αυτόν θα παρέμεναν στην πλήρη αφάνεια. Ο ξεσηκωμός έγινε, υποτίθεται, για τη γραμμή και τη φυσιογνωμία του κόμματος. Στην πραγματικότητα, οι ξεσηκωμένοι φοβήθηκαν ότι ο Τσίπρας πάει να τους “φάει” όπως καθάρισε τον αφελή Λαφαζάνη. Η γραμμή και η φυσιογνωμία του κόμματος ήταν κάποτε θέμα ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Τώρα είναι εργαλείο παραπλάνησης των ψηφοφόρων.

Είναι πιθανόν ότι ο Τσακαλώτος (γνώστης της “πάλης των διαδρόμων” στην αρένα των βρετανικών πανεπιστημίων), ο Φίλης (ο άνθρωπος που διάλυσε, κατ’ εντολή Λεωνίδα Κύρκου, τον Ρήγα Φεραίο επειδή θεωρούσαν την Οργάνωση της Νεολαίας ανεπιθύμητα αριστερή), αλλά και ο Σκουρλέτης, ως γραμματέας, ίσως αποδειχθούν πολύ σκληροί για να “πεθάνουν”.

Τα κεφάλια δεν είναι ραπανάκια

Κανείς δεν μπορεί, πλέον, να κατηγορήσει τους αντιμαχόμενους ότι διατηρούν, έστω ως παιδική ανάμνηση, κάτι από την ιστορική Αριστερά. Έχουν, όμως, κρατήσει χρήσιμες μεθόδους, όπως π.χ. η επίδειξη “μετριοφροσύνης” (Τσίπρας: «Δεν είμαι μόνο εγώ ο ΣΥΡΙΖΑ»), ως ένα από τα εργαλεία για την εξόντωση κάθε αντιφρονούντα. Μεθοδεύσεις που πρωτοδίδαξαν οι εξεγερμένοι αστοί στη Γαλλική Επανάσταση, συζητώντας δημοκρατικότατα στην Εθνοσυνέλευση και καρατομώντας συστηματικά στο τέλος τους εξίσου αστούς διαφωνούντες.

Ακολούθησαν πλήθος άλλοι, με καλύτερους μαθητές τους μπολσεβίκους, πρώτα με τον Λένιν και μετά επί Στάλιν. Σχετική εξαίρεση ο Μάο που είχε συστήσει στους συντρόφους να μην πετσοκόβουν κάθε διαφωνούντα γιατί –έλεγε– «τα κεφάλια δεν είναι ραπανάκια να ξαναφυτρώσουν».

Τώρα, τα προβλήματά μας είναι τα ελληνοτουρκικά και οι εκκρεμότητες στην οικονομία, ειδικότερα οι επενδύσεις, για τις οποίες πολλά ακούμε, λίγα βλέπουμε και πάντα ελπίζουμε ότι δεν θα απογοητευτούμε όπως τόσες και τόσες φορές. Τέτοια κρίσιμα θέματα, όμως, δεν λύνονται σε συνέδρια. Ούτε καν σε Υπουργικά Συμβούλια. Εδώ και τώρα τα επιλύει ο κοινής αποδοχής “μόνιμος” διπλωματικός εκπρόσωπος των ΗΠΑ κ. Πάιατ, απαλλάσσοντας από πονοκεφάλους κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις. Όπως έπραξε με την επιβλητική παρουσία του στην Αλεξανδρούπολη, συζητώντας για βάσεις στο λιμάνι.

Ασταθής ο δικομματισμός

Υπάρχει, όμως, το πρόβλημα που εμφανίζεται μάλιστα για πρώτη φορά με τόση διαύγεια και ένταση: Ο δικομματισμός, σύστημα ισορροπίας αλλού, στην Ελλάδα έχει πάρει ασταθή και δύσμορφη όψη με τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, σε βαθμό που θυμίζει παλιάτσο. Οι επικυρίαρχοι –εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες– διαμόρφωσαν ένα σκηνικό στα μέτρα τους, νομίζοντας ότι έτσι θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Σε αυτό το σκηνικό τα δυο σκέλη του δικομματισμού μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερού τουλάχιστον στα καίρια και σημαντικά ζητήματα, δηλαδή στο εξής ένα: στο ότι δεν αντιμετωπίζουν, ούτε καν τους απασχολεί, το ζήτημα της ανεξαρτησίας του τόπου. Το ένα πόδι στο παπούτσι μάτωσε με τις “Πρέσπες”. Αν πάθει κάτι και το άλλο πόδι, ο κουτσός μπορεί να γκρεμοτσακιστεί.

Πάντως μια λογική συνέπεια της γενικής αδιαφορίας είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο σχέδιο από κάποιον π.χ. για το είδος των επενδύσεων που θα προωθούσαν την πρόοδο της χώρας και όχι ιδιωτικά και ιδιοτελή συμφέροντα. Η ενθουσιώδης φλυαρία π.χ. περί το Ελληνικό οφείλεται μάλλον στην επιθυμία ικανοποίησης του ισχυρού επιχειρηματία (μπας και πέσει “μάνα” από την τσέπη του), αλλά και στο ότι η εν λόγω μπίζνα προσελκύει μια ειδική κατηγορία λεφτάδων από τις ΗΠΑ, τους καζινάρχες, επαγγελματίες με γνωστές περγαμηνές.

Ανεξαρτησία ή δουλοφροσύνη

Γενικώς γίνονται ασμένως αποδεκτές αιτήσεις-απαιτήσεις ξένων ή πρόκειται για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, για το οποίο ενδιαφέρονται οι ΗΠΑ, ή αφορά στο σιωπητήριο περί τους S-300 ως αντίβαρο στους S-400 της Τουρκίας. Δεν υπάρχει διαφορά στην αντιμετώπιση της Τουρκίας ενώ για τις “Πρέσπες” υπάρχει ταύτιση πασπαλισμένη με άχνη δικαιολογιών.

Αλήθεια είναι ότι και στην ΕΕ, δεξιοί, συντηρητικοί και σοσιαλιστές συλλειτουργούν με αποτέλεσμα να ανεβαίνουν τα αντισυστημικά κόμματα, ως αντίδραση του κόσμου. Ο Τσίπρας νομίζει ότι θα απαλλαγεί, αυτός και το κόμμα του από την “κατηγορία” του “αριστερού” αν ντυθεί αλλιώς, όπως ο Μανωλιός. Εάν μεταβαπτιστεί σε σοσιαλιστή σε μια χώρα που δεν άνθισε ποτέ σοσιαλιστικό κόμμα. Θέλει, λέει, έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην αγορά υπάρχουν ή φθαρμένα παλαιά υλικά ή νεοσσοί που παλιότερα τους είχαν στα κομματικά γραφεία για να ξεσκονίζουν τις πολυθρόνες.

Το πρόβλημα τώρα στην Ελλάδα δεν είναι μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού, Αριστεράς και Δεξιάς αλλά ανεξαρτησία ή δουλοφροσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε σαφή θέση με τις “Πρέσπες”. Στη ΝΔ έπεσε ο λαχνός των ελληνοτουρκικών. Ο Τραμπ συνόψισε λέγοντας με σπάνια διαύγεια: «αν θέλεις να είσαι ελεύθερος πρέπει να είσαι περήφανος για την πατρίδα σου». Βέβαια θα πρέπει και η πατρίδα να είναι περήφανη για σένα.