Εθνική στρατηγική: Γιατί Μητσοτάκης και Τσίπρας αποφεύγουν την ουσία

Στην συζήτηση στη Βουλή για την έγκριση των αμυντικών δαπανών, που θα έπρεπε να είναι συζήτηση και για την εθνική στρατηγική, ο Γιώργος Τσίπρας (ο εξάδελφος) είπε μια τεράστια ανοησία ότι «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός». Φυσικά η άμυνα για ένα κράτος είναι αυτοσκοπός. Και όταν πήγε να το διορθώσει το έκανε χειρότερο! Την ανοησία του Γιώργου Τσίπρα την αξιοποίησε στο έπακρο ο πρωθυπουργός, ο οποίος επέλεξε την συγκεκριμένη συζήτηση στην Βουλή για τους εξοπλισμούς για να αντιπαρατεθεί με τον Αλέξη Τσίπρα με στόχο το δεξιό ακροατήριο, όπου καταγράφει σημαντικές διαρροές.

Προφανώς οι εξοπλισμοί και η αγορά οπλικών συστημάτων δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αυτό είναι διαφορετικό. Προφανώς και οι εξοπλισμοί πρέπει να εντάσσονται στο πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής, σε συνάφεια με τις οικονομικές δυνατότητες, τις συμμαχίες, αλλά κυρίως την ευρύτερη εξωτερική και στρατιωτική (γιατί φοβούνται τον όρο;) πολιτική της χώρας. Οι εξοπλισμοί προσαρμόζονται στο αμυντικό δόγμα κάθε χώρας, όχι το αντίστροφο.

Το έθεσε με αυτό τον τρόπο ο “κανονικός Τσίπρας”, όταν απαντώντας στον πρωθυπουργό, είπε: «φυσικά και υπάρχει αρραγές μέτωπο και ομοψυχία των πολιτικών δυνάμεων, έναντι της απειλής της Τουρκίας, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει εθνική στρατηγική». Για να το κάνουμε σαφές: στην ήττα του 1996 που χάσαμε τα Ίμια δεν μας έλειπαν οι εξοπλισμοί. Αντίθετα, υπεροπλία είχαμε την συγκεκριμένη στιγμή στο πεδίο (σύμφωνα με εξομολόγηση του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ ναυάρχου Λυμπέρη στον υποφαινόμενο).

Η εθνική στρατηγική και η αποφασιστικότητα να κάνουμε χρήση των εξοπλισμών έλειπαν από μια ευνουχισμένη πολιτική ηγεσία. Παρομοίως, το 1974 στην μεγάλη εθνική ήττα της Κύπρου δεν είχαμε υστέρηση εξοπλισμών, έλλειμμα αποφασιστικότητας και τόλμης είχαμε. Και φυσικά δεν υπήρχε εσωτερικό εθνικό μέτωπο, καθώς μία ανόητη Ακροδεξιά είχε υπό διωγμό τους μισούς Έλληνες.

Είναι γνωστό από παλιά ότι με τις λόγχες, ακόμη και καινούργιες, κοφτερές και γυαλιστερές, οι στρατιώτες μπορούν να κάνουν δύο πράγματα: ή να τις χρησιμοποιήσουν, ή να κάτσουν πάνω τους! Στην Ελληνική Δημοκρατία την απόφαση θα την πάρει η πολιτική ηγεσία. Δείγμα γραφής έδωσε η παρούσα κυβέρνησης όταν το Oruc Reis έκανε βόλτες στο Καστελλόριζο και στην Κρήτη και η πολιτική ηγεσία (ο υπουργός Επικρατείας), δήλωνε ότι «η κόκκινη γραμμή είναι τα έξι μίλια»!

Έχει εθνική στρατηγική η Ελλάδα;

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι χθες ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΙΝΑΛ, Μιχάλης Κατρίνης, ζήτησε από τον πρωθυπουργό δήλωση ότι παραμένουμε στο βασικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής, όπως το καθόρισαν, παρά τις άλλες μεγάλες διαφορές τους, οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, ότι μια διαφορά έχουμε με την Τουρκία την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Ο Μιχάλης Κατρίνης, όμως, δεν πήρε τη δήλωση που ζήτησε από τον πρωθυπουργό κι αυτό –δια παραλείψεως– στέλνει ένα αρνητικό για τα ελληνικά συμφέροντα μήνυμα στην Άγκυρα.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης διακατέχεται από αποστροφή για την ελληνική εξωτερική πολιτική, όπως χαράχθηκε μετά τη μεταπολίτευση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις προγραμματικές του δηλώσεις το 2019 η αναφορά στα εξωτερικά θέματα ήταν όλη κι όλη μερικές δεκάδες λέξεις. Στην συνέχεια έχει κάνει επίσημη δήλωση όπου μιλά για «διαφορές» και όχι για «διαφορά» με την Τουρκία και για «οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών», έχοντας αναθεωρήσει τουλάχιστον στο ρητορικό επίπεδο, το βασικό δόγμα. Ενδεχομένως στην Ελλάδα κάνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά είναι βέβαιο ότι το έχουν καταγράψει στην απέναντι όχθη.

Συμπερασματικά, χθες χάθηκε ακόμη μία ευκαιρία τα πολιτικά κόμματα να συζητήσουν σοβαρά για την εξωτερική πολιτική και την εθνική στρατηγική της χώρας. Ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης πιέζεται από το εσωτερικό του κόμματός του να φορέσει το “εθνικό κοστούμι” μέσα στο οποίο, όμως, ο ίδιος νιώθει άβολα. Η δική του άποψη για υποκατάσταση της παραδοσιακής εξωτερικής πολιτικής από την οικονομική διπλωματία στο πεδίο της αντιμετώπισης της Τουρκίας είναι εντελώς ανεδαφική. Εκτός των πολλών άλλων και για τον πολύ απλό λόγο ότι η Τουρκία είναι πολύ μεγαλύτερο οικονομικό μέγεθος και στο πεδίο αυτό παίζει πιο αποτελεσματικά.

Ο δε Αλέξης Τσίπρας, που όπως αναφέρει ο ίδιος στις συζητήσεις του και διαβεβαιώνουν οι στενοί του συνεργάτες, είναι κοντά στην άποψη του Ανδρέα Παπανδρέου για τα εθνικά θέματα, στην πράξη περιορίζεται από το εσωτερικό του κόμματός του. Στην Κουμουνδούρου έχουν μπερδέψει τον παλιό κομμουνιστικό διεθνισμό με την νεοταξίτικη και νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Κάπως έτσι, η συζήτηση για την εθνική στρατηγική είναι μία ζωτικά αναγκαία συζήτηση, την οποία, όμως, κανείς πραγματικά δεν θέλει.