Μπορεί να είναι λύση μία τρικομματική κυβέρνηση;

Οι ανεξέλεγκτοι παράγοντες της ιστορίας και η αυξανόμενη εντροπία του συστήματος οδήγησαν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να πει στην συνέντευξή του στο forum του Οικονομικού Ταχυδρόμου ότι «στόχος είναι η σταθερότητα, όχι επί τούτω η αυτοδυναμία» και ότι «ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει, τελικά, για το σχήμα το οποίο θα κυβερνήσει τη χώρα την επόμενη τετραετία». Έτσι, οι αναλυτές της αριθμητικής των δημοσκοπήσεων άνοιξαν την συζήτηση για τρικομματική κυβέρνηση.

Μετά από δεκαετίες μεταπολιτευτικού δικομματισμού που αποτέλεσε μια υβριδική συνέχεια του πάλαι ποτέ “εθνικού διχασμού” και μια όχι και τόσο αποτελεσματική οικονομικά και αναπτυξιακά διακυβέρνηση της χώρας, είχα προσωπικά στραφεί στην επιλογή της απλής αναλογικής ως μέσου υπέρβασης του δικομματισμού, που ήταν υπεύθυνος και για τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα μεγάλα, ελληνικά και ξένα, συμφέροντα.

Η υπέρβαση του δικομματισμού θα υποχρέωνε τα κόμματα να συμφωνήσουν στα περιβόητα αυτονόητα και στην υλοποίησή τους, αλλά ενδεχομένως και να περιορίσουν την διαπλοκή. Αυτό είναι το καλό σενάριο, που σε μια δημιουργική συνεργασία των μεγάλων κομμάτων για την διακυβέρνηση της χώρας, θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για την εκτίναξη της χώρας προς την ανάπτυξη και την ισχύ.

Βέβαια, εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως γενικά οι συγκυβερνήσεις δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων εξυπηρετούν μόνο το σύστημα με την αρνητική έννοια του όρου, οδηγούν στην ιδεολογική αποφόρτιση των κομμάτων, στην απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης και στην έκπτωση της δημοκρατικής λειτουργίας. Η μονομερής ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας και πολλά άλλα δομικά προβλήματα της γερμανικής οικονομίας οφείλονται ακριβώς σε αυτού του τύπου διακυβέρνηση.

Έτσι, στην Ελλάδα μετά την τραυματική για το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνηση υπό τη ΝΔ την περίοδο της κρίσης, δηλ. τον επί 25 χρόνια πολιτικό του αντίπαλο, όχι μόνο έριξε στα τάρταρα το ΠΑΣΟΚ, αλλά και το ευνούχησε ιδεολογικά. Είναι μάλλον πιο σωστό να γίνονται συμμαχικές κυβερνήσεις με κοινή πατριωτική και κοινωνικο-οικονομική κατεύθυνση. Φυσικά, στη δημοκρατία, όπως και στη ζωή, όλα είναι ανοιχτά και συμβαίνουν…

Η γεωπολιτική συγκυρία

Σε καιρούς δομικών γεωοικονομικών και γεωπολιτικών αναδιατάξεων όπως η τρέχουσα,  μια χώρα με ανοιχτά εθνικά ζητήματα που περιλαμβάνουν κι ένα causus beli και την πληγή του Κυπριακού πάντα κακοφορμούσα, μια τρικομματική ή μεγαλο-δικομματική κυβέρνηση που θα δημιουργεί σταθερότητα στο εξωτερικό και το εσωτερικό μέτωπο και η οποία θα έχει χαρακτηριστικά “εθνικής ενότητας” μπορεί να είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά και η μόνη καλή λύση για την διακυβέρνηση της χώρας.

Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε επιτέλους να διαμορφώσει πάνω στα νέα δεδομένα μια εθνική στρατηγική μακράς πνοής, όχι μόνο για την εξωτερική και αμυντική πολιτική και την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και για την παιδεία, την υγεία, την αγροτική παραγωγή, την βιομηχανία, την ενέργεια κ.ο.κ.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο πραγματισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη θα μπορούσε να ενισχυθεί και από την συγκυρία των αλλεπάλληλων κρίσεων, τις οποίες μόνο το κράτος μπορεί να διαχειριστεί. Ως νεοφιλελεύθερος μπορεί υπό τις τρέχουσες συνθήκες να αποδεχθεί επιτέλους την αυτονόητη -και με εξωστρεφή προοπτική διάσταση- του ΕΣΥ, τον δημοκρατικό αυστηρό έλεγχο των τραπεζών, των εταιριών ενέργειας, της αμυντικής βιομηχανίας, τα ναυπηγεία, τα δίκτυα και γενικά στρατηγικούς τομείς που διασφαλίζουν σχετική αυτάρκεια και αυτονομία στη χώρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορούν να συνεισφέρουν σημαντικά στο αναπτυξιακό μοντέλο βάζοντας ξανά στο παιγνίδι τις ΜMΕ και την τεχνολογία, στην αναδιάταξη του αγροτικού τομέα λαμβάνοντας υπόψη και την κλιματική κρίση και κυρίως στην απαλλαγή των νοικοκυριών από τα χρέη. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε όχι μόνο να μας σώσει, αλλά να εκτινάξει την Ελλάδα στη θέση που μπορεί να καταλάβει στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή σκηνή, με κεντρικό ρόλο στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.

Το κακό σενάριο της τρικομματικής 

Δυστυχώς, πέρα από το καλό σενάριο μιας τρικομματικής ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ υπάρχει και το κακό που στηρίζεται τόσο στο ιστορικό παρελθόν των τριών κομμάτων, αλλά και στα όσα υπονοούν οι αρχηγοί τους τώρα. Και τα τρία κόμματα δεν έκαναν καμία ειλικρινή κριτική για τα λάθη τους, η ΝΔ για τη χρεοκοπία, το ΠΑΣΟΚ για τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ για την τραγική του αφέλεια. Και τα τρία κόμματα είναι διαχρονικά εκτεθειμένα στη διαπλοκή.

Το πιο επικίνδυνο από όλα -κι αυτό που τα ενώνει- είναι η ηττοπαθής αντίληψη για το εθνικό συμφέρον που εκδηλώνεται στην παρακολούθηση των κελευσμάτων του εκάστοτε Αμερικανού πρεσβευτή, του Γερμανού καγκελάριου και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Στο κλίμα αυτό και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί είναι υπέρ του να τα βρούμε με τους Τούρκους, να πάμε Ελσίνκι, να κάνουμε συνεκμετάλλευση, να στείλουμε τα όπλα από τα νησιά στην Ουκρανία και διάφορα τέτοια τραγικά.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το ΝΑΤΟ ματαίωσε τις πρόωρες εκλογές που θα έκανε φέτος την άνοιξη ο Μητσοτάκης. Ορισμένοι φοβούνται πως πίσω από τη σεναριολογία για τρικομματική κρύβεται ένας αμερικανο-νατοϊκός σχεδιασμός με τη συναίνεση των Ελλήνων ολιγαρχών για να τα δώσουμε όλα στην Τουρκία, 50% του Αιγαίου, την ΑΟΖ του Καστελόριζου, την υποταγή και της ελεύθερης Κύπρου κ.ο.κ. Σε εσχάτη περίπτωση, επειδή είναι και φοβικοί, θα βάλουν να κάνει την δουλειά κάποιος πρόθυμος, και τέτοιους έχουν τουλάχιστον δύο. Αν όλα αυτά δεν έχουν γίνει είναι γιατί όλοι ξέρουν πως αν αποτολμήσουν κάτι τέτοιο θα βγει ο κόσμος στους δρόμους και δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.